ديروز شنبه 16آذرماه1387 شماري از حجاج بيت الله الحرام و حجت الاسلام شيخ توفيق العامر يکي از ائمه جماعت منطقه احساي عربستان با حجج اسلام و مسلمين سيد حسين و سيد احمد شيرازي ديدار نمودند.

گفتني است در همين روز مجلس ذکر توسل به اهل بيت عليهم السلام در بعثه مرجع عالي قدر برگزار شد و طي آن حجت الاسلام والمسلمين شيخ مرتضي شاهرودي درباره اهميت بي مانند آيين حج در ميان منظومه عبادي اسلام سخن گفت.

 

همچنين در آخرين مرحله از برنامه هاي ديدار با حجاج بيت الله الحرام، حجت الاسلام والمسلمين سيد احمد شيرازي دام عزه با حجاج و اعضاي کاروان زيارتي «الشهاب» از قطيف عربستان ديدار نمود.

در ابتداي اين نشست استاد عبدالفتاح آل عيد درباره پيشينه تاريخي خاندان شيرازي و شخصيت هاي مهم اين خاندان از جمله صاحب نهضت تنباکو، رهبر انقلاب 1920 عراق، مجدد ثاني آيت الله العظمي سيد محمد شيرازي، آيت الله شهيد سيد حسن شيرازي و عالم وارسته آيت الله العظمي ميرزا مهدي شيرازي توضيحات کوتاهي ايراد نمود.

در ادامه حجت الاسلام والمسلمين سيد احمد شيرازي به سخنراني پرداخت و محور بياناتش را اين آيه شريفه قرار داد که مي فرمايد: «قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا؛ به راستي کسي که نفس خود را تزکيه کند رستگار خواهد شد».

او افزود: جسم کودک به طور طبيعي رشد مي کند. براي مثال انگشتان کوچک و شکننده او پس از ده سال يا بيشتر بزرگ و قوي مي شوند. عقل و ادراک انسان نيز مادام که انسان زنده است به طور طبيعي رشد مي کند. همه اين امور به طور طبيعي انجام مي گيرد و ما به آنها خو کرده ايم. ولي در اين ميان چيزهايي هست که نياز به پروراندن و تربيت دارد.

هر نوزادي اگر زنده بماند قطعا رشد مي کند ولي علم جز با تربيت و تمرين و پرورش دادن، افزون نمي شود. وي در بخش ديگري از سخنانش گفت: در قرآن اسلوب تأکيد به شغل هاي گوناگون نظير تکرار، قسم، استفاده از ادوات تأکيد و ... ديده مي شود ولي يک جا در قرآن هست که از اين جهت بي نظير است. در اين جا که ابتداي سوره شمس است خداي متعال يازده بار سوگند خورده است و در هيچ جاي ديگر چنين چيزي وجود ندارد. خداي متعال مي فرمايد: «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا(1)؛ به نام خداوند بخشنده مهربان، به خورشيد و گسترش نور آن سوگند، سوگند به ماه هنگامي که بعد از آن درآيد، سوگند به روز آنگاه که آن را روشن کند، سوگند به شب آن گاه که آن را بپوشاند، سوگند به آسمان و آن که بر افراشتش، سوگند به زمين و گستراننده اش، سوگند به روح آدمي و آن کسي که به اعتدال آن را آفريد».

از تکرار اين سوگندها معلوم مي شود موضوعي که خدا در اين سوره بيان مي فرمايد فوق العاده مهم است. از سوي ديگر خداي متعال در جاهاي ديگر قرآن به چيزهاي فراواني قسم خورده است ولي به خود سوگند نخورده است. در اين جا خداي متعال بر خلاف جاهاي ديگر سه بار به خودش سوگند ياد کرده و فرموده است: «وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا؛ سوگند به آسمان و کسي که آن را برافراشت». روشن است که آسمان را خداي متعال برافراشته است. «وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا؛ سوگند به زمين و گستراننده آن» چه کسي زمين را گستراند و وسعت بخشيد؟ خداي متعال. «وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا؛ سوگند به نفس انسان و کسي که آن را به اعتدال آفريده است». بي ترديد کسي که نفس انسان را اعتدال بخشيد کسي جز ذات باري تعالي نيست. معلوم مي شود موضوعي که پس از اين آيات و سوگندهاي شديد مي آيد به غايت مهم است. اما اين موضوع مهم چيست؟ «قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا؛ هر کس نفس خود را تزکيه کند رستگار خواهد شد و آن کس که نفس خود را با معصيت و گناه آلوده ساخته نااميد و محروم خواهد شد».

خداي متعال در اين آيه از مفهوم تربيت به لفظ تزکيه ياد کرده است. اگر انسان نفس خود را تربيت نکند نفس او کوچک و رشد نيافته باقي مي ماند.

کلمه «افلح» در سه جاي قرآن به کار رفته است. يکي در «قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا»، ديگري در سوره اعلي: «قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَکَّي»، و مورد سوم در سوره مؤمنون: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ؛ به درستي که مؤمنان رستگار شدند». ارتباط ميان اين آيات چيست؟ در روايت داريم که پس از زاده شدن مولاي متقيان علي عليه السلام در کعبه و بيرون آمدن حضرت فاطمه بنت اسد عليها السلام، مؤمن قريش جناب ابوطالب به استقبال ايشان رفت و حضرت امير را نزد رسول خدا صلي الله عليه وآله برد. رسول خدا به او فرمود: يا علي بخوان. حضرت امير عليه السلام نيز شروع کرد به خواندن آيات نخست سوره مؤمنون: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ...» و اين ماجرا ده سال پيش از نزول قرآن کريم بود. در اين هنگام رسول خدا به حضرت امير فرمود: مؤمنان به واسطه تو به فلاح و رستگاري مي رسند.

از سوي ديگر وقتي خداي متعال بهشت را آفريد و به او فرمود سخن بگويد نخستين چيزي که بهشت گفت اين بود: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ». علاوه بر همه اينها «فلاح» در «حي علي الفلاح» به ولايت امير مؤمنان تفسير شده است. از مجموع اين آيات و روايات دريافت مي شود که شرط اصلي و اساسي براي تزکيه نفس تن دادن به ولايت اميرالمؤمنين صلوات الله و سلامه عليه مي باشد.

وي در پايان يادآور شد: نماز و روزه و حج گزاردن و مانند اين عبادات همگي در جاي خود اهميت دارد ولي براي اين که موفق به تزکيه نفس شويم نياز به عنصر «التفات» داريم و بدانيم چه مي کنيم.

1) شمس (91)، آيات 1 تا 7.