ديروز چهارشنبه 11دي ماه1387 و در سومين روز از ماه محرم الحرام مجلس سوگواري آقا اباعبدالله الحسين عليه السلام و ياران و خاندان فداکارشان در بيت آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي دام ظله برگزار شد.

در اين مراسم که با حضور انبوه طلاب، فضلاي حوزه علميه، شخصيت ها و عموم ارادتمندان اهل بيت عصمت و طهارت برگزار شد، سخنرانان ارجمند حجج اسلام برقعي، يگانه و رسولي اراکي به بيان ابعادي از واقعه خونرنگ عاشوراي حسيني پرداختند و صحنه هايي از شور و فداکاري حضرت سيدالشهدا عليه السلام و ياران آن حضرت را ترسيم کردند.

برخي از مهم ترين محورهاي بيانات سخنرانان ياد شده چنين است:

ــ کساني که در کنار امام حسين عليه السلام باقي ماندند نسبت به امام و اهداف مقدس ايشان معرفت و شناخت کامل داشتند و هرگز در عزم راسخ خود سستي راه نداند. بلکه هر لحظه ايمان و صلابت و پايداري آنان افزون مي شد و در نهايت با دلاوري و شجاعتي که در تاريخ نمونه ندارد جان خود را فداي امام خود نمودند. از ميان اين دليرمردان مي توان به علمدار کربلا حضرت اباالفضل العباس، علي اکبر فرزند دلير سيدالشهدا حضرت قاسم بن الحسن صلوات الله عليهم، زهير بن قين، حبيب بن مظاهر، مسلم بن عوسجه و بُرير رضوان الله تعالي عليهم اشاره نمود و از ميان شيرزنان حاضر در کربلا در درجه نخست بايد از حضرت زينب کبري و حضرت ام کلثوم سلام الله عليها نام برد.

ــ شرح و بسط برخي از فرازهاي سخنراني حضرت سيدالشهدا عليه السلام خطاب به سپاه حر بن يزيد رياحي که در آن آمده است: «أيها الناس إنکم إن تتقوا الله وتعرفوا الحق لأهله يکن أرضي لله عنکم، ونحن أهل بيت محمد صلي الله عليه وآله أولي بولاية هذا الأمر عليکم من هؤلاء المدّعين ما ليس لهم والسائرين بکم بالجور والعدوان، فإن أبيتم إلاّ الکراهة لنا والجهل بحقّنا وکان رأيکم غير ما أتتني به کتبکم وقدمت عليّ به رسلکم انصرف عنکم؛ اي مردم اگر تقواي الهي پيشه کنيد و حق را براي اهل آن بشناسيد اين کار براي خشنود کردن خدا از شما بهتر است ما خاندان محمد [که درود خدا بر او و خاندانش باد] به سرپرستي و در دست گرفتن اين کار سزاوارتر از کساني هستيم که مدعي چيزي هستند که از آنِ آنان نيست و به جور و ستم و دشمني در ميان شما رفتار مي کنند و اگر جز به دشمني با ما و نشناختن حقمان خرسند نمي شويد و نظرتان غير از چيزي است که در نامه هايتان نوشته شده و فرستادگانتان گفته اند از ميان شما مي روم [و بگذاريد اين جا را ترک گويم].(1)

ــ وقتي حضرت سيدالشهدا صلوات الله عليه آهنگ عراق نمود عبدالله بن عباس و عبدالله بن زبير نزد ايشان آمدند و از حضرت خواستند به عراق نرود. حضرت به ايشان فرمودند: پيامبر خدا صلي الله عليه وآله به من دستوري داده اند و من مي خواهم آن را به جا آورم. در اين هنگام ابن عباس بيرون آمد در حالي که مي گفت: واحسيناه.

سپس عبدالله بن عمر به حضرت پيشنهاد داد با اهل ضلالت صلح کند و از جنگ و خونريزي بپرهيزد. امام عليه السلام به او فرمودند: اي ابوعبدالرحمن، آيا نمي داني يکي از مظاهر خواري دنيا و بي ارزش بودن آن نزد خداي اين است که سر يحيي بن زکريا به يکي از فاحشه هاي بني اسرائيل اهدا شد. آيا نمي داني بني اسرائيل از سپيده صبح تا دميدن آفتاب هفتاد پيامبر را کشتند و سپس در بازار به خريد و فروش مشغول شدند گويا که هيچ کاري نکرده اند، ولي با اين حال خدا در کيفر آنان شتاب نکرد. بلکه پس از آن چون توانايي انتقام ستان، آنان را کيفر داد. اي ابوعبدالرحمن از خدا بترس و از ياري من کوتاهي نکن(2).

ــ ابوجعفر محمد بن جعفر طبري امامي در کتاب دلائل الامامه به سند خود از ابومحمد واقدي و زرارة بن خلج نقل کرده است که گفتند: پيش از آن که حسين بن علي عليهما السلام از عراق خارج شود به او برخورديم و به ايشان از سستي اهل کوفه گفتيم و اين که دل هايشان با او و شمشيرهايشان عليه اوست. در اين هنگام حضرت با دست به آسمان اشاره فرمود و فرشتگان که عدد آنها را فقط خداي عزوجل مي داند از آسمان فرود آمدند. سپس حضرت فرمود: اگر نزديک بودن اشياء و فرود آمدن اجل نبود با اين فرشتگان با آنان نبرد مي کردم ولي به يقين مي دانم که آن جا شهادتگاه من و اصحاب من است و هيچ کس جز فرزندم علي جان به در نمي برد(3).

1) إعلام الوري، ص232 (فصل چهارم).

2) بحارالانوار، ج44، ص364 (باب 37 ما جري عليه بعد بيعة الناس).

3) اللهوف، ص61 (المسلک الاول).