در پنجمين روز محرم الحرام (13دي ماه1387) بيت آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي دام ظله همچون روزهاي گذشته صحنه سوگواري سالار شهيدان حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام و ياران و اصحاب فداکار آن حضرت بود.

در اين مراسم که با حضور طلاب، علما، فضلاي حوزه علميه، جمعي از زائران حرم کريمه اهل بيت حضرت فاطمه معصومه عليها السلام و عموم مردم سوگوار برگزار شد، سخنرانان ارجمند حجج اسلام طبسي، عالمي و روحاني به بيان حماسه هاي دشت کربلا پرداختند و در عزاي خامس آل عبا صلوات الله عليهم اشک ماتم ريختند.

سخنرانان اين مراسم تأکيد کردند: اگر نهضت حضرت اباعبدالله الحسين صلوات الله عليه نبود از اسلام جز يک نام باقي نمي ماند. چرا که اراده و اقدامات شوم بني اميه به شکل فزاينده اي به سوي نقطه اي پيش مي رفت که نور خدا را در زمين خاموش کنند و خلافت را از نص صريح درباره اهل بيت عليهم السلام به خلافتي غصبي بدل کنند که بازيچه دست عده اي گمراه و منحرف گردد. اين شعار آنان بود که يزيد بر زبان آورد و در حقيقت از اجداد خود آموخته بود:

لعبت هاشم بالملک فلا*** خبر جاء ولا وحي نزل؛

بني هاشم شوکت شاهي را به سخره گرفتند در حقيقت نه خبري از آسمان آمده و نه وحي اي نازل شده است».

سخنرانان اين مراسم شکوهمند طي بيانات خود با اشاره به مصيبت دو طفلان حضرت مسلم بن عقيل عليه السلام سفير حضرت سيدالشهدا عليه السلام يادآور شدند: «در تاريخ آمده است قاتل طفلان حضرت مسلم شمشير برکشيد به جهت کشتن آن دو مظلوم به نزد ايشان آمد. کودکان مسلم که شمشير او، کشيده ديده اشک از چشمشان جاري گشت و گفتند: اي شيخ دست ما را بگير و به بازار ببر و ما را بفروش و به قيمت ما سود کن. ما را مکش چرا که در آن صورت پيغمبر دشمن تو خواهد بود. گفت: چاره نيست جز آنکه شما را بکشم و سر شما را براي عبيدالله ببرم و دو هزار درهم جايزه بگيرم، گفتند اي شيخ: خويشاوندي ما را با پيغمبر خدا صلي الله عليه وآله ملاحظه نما، گفت: شما را با آن حضرت هيچ خويشاوندي نيست. گفتند پس ما را زنده به نزد ابن زياد ببر تا او هر چه مي خواهد در حق ما حکم کند. گفت: من بايد با ريختن خون شما به او تقرب جويم. گفتند: پس بر کم سالي و کودکي ما رحم کن. گفت: خدا در دل من رحم قرار نداده است. گفتند: الحال که چنين است، و مي خواهي ما را بکشي پس ما را مهلت بده که چند رکعت نماز به جا آوريم، گفت: هر چه خواهيد نماز کنيد اگر شما را نفع بخشد. کودکان مسلم چهار رکعت نماز گذاردند و پس از آن سر به جانب آسمان بلند نمودند و به حق تعالي عرض کردند:

«يا حَيُّ يا قَيُّومُ يا حَليمُ يا اَحْکَمَ الْحاکمينَ اُحْکُمْ بَيْنَنا وَ بَيْنَهُ بِالْحَقّ؛ اي خدايي که بهترينِ داوراني. ميان ما و او به حق داوري کن».

آنگاه آن ظالم شمشير به جانب برادر بزرگ کشيد و آن کودک مظلوم را گردن زد و سر او را در توبره نهاد. طفل کوچک که چنين ديد خود را در خون برادر افکند و مي گفت به خون برادر خويش خضاب مي کنم تا با اين حال رسول خدا صلي الله عليه وآله را ملاقات کنم، آن ملعون گفت اکنون تو را نيز به برادرت ملحق مي سازم. پس آن کودک مظلوم را نيز گردن زد و سر از تنش برداشت و در توبره گذاشت و بدن هر دو تن را به آب افکند و سرهاي مبارک ايشان را براي ابن زياد برد. وقتي به دارالاماره رسيد و سرها را نزد عبيدالله بن زياد نهاد، آن ملعون بالاي کرسي نشسته بود و چوبي در دست داشت. چون نگاهش به آن سرهاي مانند ماه افتاد بي اختيار سه دفعه از جاي خود برخاست و نشست و آنگاه قاتل ايشان را خطاب کرد که واي بر تو در کجا ايشان را يافتي؟ گفت: در خانه پيرزني از ما ايشان مهمان بودند، ابن زياد را اين مطلب ناگوار آمد. گفت: حق ضيافت ايشان را مراعات نکردي؟ گفت: بلي مراعات ايشان نکردم، گفت وقتي که مي خواستي ايشان را بکشي با تو چه گفتند؟ آن ملعون يک يک سخنان آن کودکان را براي ابن زياد نقل کرد تا آنکه گفت آخر کلام ايشان اين بود که مهلت خواستند نماز خواندند پس از نماز دست نياز به درگاه الهي برداشتند و گفتند:

«يا حَيُّ يا قَيُّومُ يا حَليمُ يا اَحْکَمَ الْحاکمينَ اُحْکُمْ بَيْنَنا وَ بَيْنَهُ بِالْحَقّ»

عبيدالله گفت احکم الحاکمين حکم کرد. کيست که برخيزد و اين فاسق را به درک فرستد؟ مردي از اهل شام گفت اي امير اين کار را به من بسپار، عبيدالله گفت: اين فاسق را ببر و او را در همان مکاني که اين کودکان در آنجا کشته شده اند گردن بزن و مگذار که خون نحس او با خون ايشان مخلوط شود و سرش را زود نزد من بياور. آن مرد نيز چنين کرده و سر آن ملعون را بر نيزه زد و به جانب عبيدالله برد. کودکان کوفه سر آن ملعون را سنگ مي زدند و مي گفتد: اين سر قاتل ذرية پيغمبر صلي الله عليه و آله است.