آيت الله سيد حسين شيرازي ضمن تأکيد بر اين معنا که ولايت محمد و آل محمد فضل و رحمت الهي است خاطر نشان کرد:

خداي متعال در قرآن کريم مي فرمايد: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ وَمَن يَتَّبِعْ خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ فَإِنَّهُ يَأْمُرُ بِالْفَحْشَاء وَالْمُنکَرِ وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْکُمْ وَرَحْمَتُهُ مَا زَکَا مِنکُم مِّنْ أَحَدٍ أَبَدًا وَلَکِنَّ اللَّهَ يُزَکِّي مَن يَشَاء وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ؛(1) اي کساني که ايمان آورده ايد از گام هاي شيطان پيروي نکنيد. هر کس پيرو شيطان شود، گمراهش مي سازد. زيرا او به فحشا و منکر فراوان مي دهد و اگر فضل و رحمت الهي بر شما نبود هرگز احدي از شما پاک نمي شد ولي خداوند هر که را بخواهد تزکيه مي کند و خدا شنوا و داناست». بر اساس روايات و تعاليم نوراني اهل بيت عليهم السلام منظور از فضل الهي در اين آيه رسول خدا صلي الله عليه وآله، و منظور از رحمت، وجود مبارک اهل بيت عليهم السلام مي باشند.

اين معنا شواهد تاريخي و حديثي بسياري دارد از جمله آن که در تفسير امام حسن عسکري عليه السلام و ذيل ماجراي گوساله پرستي بني اسرائيل آمده است: وقتي بني اسرائيل در غياب موسي به بت پرستي و پرستش گوساله روي آوردند، مورد غضب خدا واقع شدند و توبه و کفاره گناهشان آن شد که در تاريکي به جان هم بيفتند و پدران و فرزندان و خويشاوندان بت پرست خود را به دست خود بکشند. از آن جا که کشتن خويشاوندان برايشان بسيار سخت و گران بود به محمد و آل محمد صلوات الله عليهم اجمعين توسل کردند و خداي متعال به واسطه اين اسماء نوراني عذاب را از آنان مرتفع نمود.(2)

آيت الله شيرازي که در جمع شماري از شهروندان يزدي سخن مي گفت افزود: محبت و ولايت اهل بيت عليهم السلام ضمن اين که نعمت و فضل و رحمت الهي است نوعي «امانت» نيز هست که در برابر آن مسئوليت سنگيني داريم و بايد نسبت به اداي حق آن هشيار باشيم. خداي متعال مي فرمايد: «إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَن يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا؛(3) ما امانت [يعني ولايت الهيه] را بر آسمان ها و زمين و کوه ها عرضه داشتيم و آنها از حمل آن سر بر تافتند و از آن هراسيدند. اما انسان آن را بر دوش کشيد. به راستي که او [در حق خويش] بسيار ستمکار و نادان بود.»

بنابراين ما بايد نسبت به اين امانت عظيم يعني ولايت ستم نکنيم، در برخورد با اين امانت گرانبها ناداني نکنيم و شکر اين نعمت عظيم را به جاي آريم.

وي تبليغ صحيح دين و شعائر را از مصاديق شکر اين نعمت بر خواند و يادآور شد: متأسفانه امروزه در جهان شاهديم که پيروان مکتب ها و اديان و عقايد منحرف نهايت تلاش خود را براي تبليغ و شناساندن باورهايشان مبذول مي دارند و در اين راه کوشش هاي بسيار مي کنند. اما ما از معرفي صحيح تعاليم و شعائر دين خود ناتوان هستيم و چنان که بايد و شايد نمي توانيم به تبليغ نور خدا بپردازيم.

اگر مي خواهيم «ظلوم و جهول» نباشيم بايد با معرفت کامل، تمام توش و توانمان را در راه معرفي نور خدا به کار ببريم. در اين ميان از مهم ترين امور تعظيم شعائر حسيني، ترويج و تشويق مجالس ذکر اهل بيت عليهم السلام و روشن کردن چراغ امام حسين عليه السلام در دل هاي تشنه جهانيان است.

وي تأکيد کرد: يکي از اموري که شايد حتي از زيارت امام حسين عليه السلام اهميت بيشتري داشته باشد، معرفي راه امام حسين عليه السلام و جلوگيري از انحرافاتي است که دشمنان امام حسين عليه السلام در ميان جوانان ايجاد مي کنند.

متأسفانه برخي تلاش دارند امام حسين عليه السلام را از جوانان ما بگيرند. ما علاوه بر زيارت، سوگواري و تعظيم شعائر حسيني از وظيفه هدايتگري و گسترش فرهنگ حسيني نيز نبايد غافل شويم. به عبارت ديگر هم وظيفه داريم براي امام حسين عليه السلام سينه بزنيم و هم سينه زنان آن حضرت را تشويق کنيم. مسلماً راه انداختن دسته سينه زني و تأسيس مجالس حسيني بيش از سينه زني ارزش دارد و کسي که براي امام سياه مي پوشد با کسي که جهان را در عزاي آن حضرت سياهپوشي مي کند يکسان نيست.

1) نور (24)، آيه 21.

2) تفسير الامام الحسن العسکري، ص254 (نجاة بني اسرائيل...).

3) احزاب (33)، آيه72.