در سومين هفته ماه شعبان سال جاري (1430ق/ 1388ش) جمعي از زائرين، شخصيت ها و فضلاي حوزه علميه، از مليت هاي گوناگون در بيت مرجع عالي قدر، حضرت آيت الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله به طور جداگانه با معظم له ديدار کردند.

جمعي از استادان حوزه علميه نجف اشرف و امامان جماعت آن شهر با مرجع عالي قدر ديدار کردند. معظم له طي سخناني بر ضرورت فراگير کردن فرهنگ اهل بيت عليهم السلام و نشر آموزه و علوم آنان در عراق، سرزمين مقدسات، و فعاليت همه جانبه و مداوم در زمينه ردّ و باطل کردن شبهات و اباطيل مطرح شده از سوي منحرفان، گمراهان و دشمنان خاندان رسالت ـ که درود خدا بر آنان باد ـ تأکيد کردند.

مبلغ اسلامي، دکتر «عصام العماد»، از شهروندان يمني و مديحه سراي اهل بيت عليهم السلام آقاي «احمد الباوي» از کويت ديگر ديدارکنندگان با مرجع عالي قدر بودند. در اين ديدار، معظم له فعاليت ها و خدمات شاعران، مديحه سرايان و سروده هاي شان درباره اهل بيت عليهم السلام را ارج نهاده اين روايت را از امام صادق عليه السلام بيان کردند که مي فرمايد: «من قال فينا بيت شعر بني الله تعالي له بيتاً في الجنة؛(1) هر کس يک بيت شعر درباره ما بسرايد، خداي متعال خانه اي در بهشت براي او خواهد ساخت».

همچنين جمعي از استادان و طلاب حوزه علميه جواديه شهر بنارسِ هند، با آيت الله العظمي شيرازي دام ظله ديدار کردند. معظم له آنان را به توجه و عنايت بيشتر به جوانانِ پيرو اهل بيت عليهم السلام سفارش کرده و فرمودند: جوانان را با اخلاق اهل بيت عليهم السلام بپرورانيد و در راه برخوردار کردن عميق و بنيادين آنان از اندوخته علميِ استحکام يافته به وسيله ي اصول و مباني و آموزه هاي اسلام بکوشيد، تا از اين رهگذر بتوانند با هم سن و سالان خود از ديگر اديان مناظره و آنان را به سوي نور اهل بيت عليهم السلام هدايت کنند و در مسير درست قرارشان دهند.

ايشان در طي سخنان خود، ضمن اشاره به فضيلت زيارت امام حسين عليه السلام و پاي ورزيِ دوستداران آن حضرت بر احياي شعائر حسيني علي رغم وجود تنگناها، ترس و تقديم جان در اين راه و نيز پاداش بزرگ اين قبيل زيارت ها و کراماتِ برآمده از آن، به نقل رخدادي از زبان يکي از زائران حسيني پرداختند که به صورت گروهي و پياده به قصد زيارت حضرت سيدالشهدا عليه السلام عازم کربلا شده بودند، ايشان فرمودند: صدام سفر زيارتي پياده به کربلا را ممنوع کرد و نيروهاي اطلاعاتي و امنيتي را در شهرها و مسيرهاي منتهي به کربلا گمارد. آنان نيز هرکس را مي يافتند که با پاي پياده عازم کربلاست، مي کشتند. به همين جهت، زائران در دسته هاي کوچک و چند نفره راهي کربلا شدند تا در صورت رويارويي با نيروهاي رژيم صدام بتوانند فرار کنند، در عين حال شمار زيادي از آنان در راه رفتن به کربلا شهيد شدند.

راوي اين ماجرا گفت: ما چهار نفر بوديم. لباس هاي مشکي يا تيره بر تن کرديم و هيچ چيزي حتي چوبدستي ـ که در چنين سفرهاي طولاني و با پاي پياده، کمک خوبي به شمار مي رود ـ همراه نداشتيم تا در استتار و سکوت کامل به مقصد برسيم. به اين منظور از لا به لاي ساختمان ها و درختان و از پس موانع، روزها حرکت مي کرديم و شب ها به استراحت مي پرداختيم. در مناطق صحرايي که هيچ پناه و مانعي و امکان استتار وجود نداشت، روزها استراحت و شب ها حرکت مي کرديم تا از ديد مأموران امنيتي دور باشيم.

در يکي از شب ها که در منطقه اي باز در حال حرکت بوديم، از دور روشنايي هايي را ديديم وبه تصور اين که اين روشنايي از خودروهاي پليس يا ديگر نيروهاي رژيم است، بر روي زمين به رو افتاديم به اين اميد که از ديد آنان پنهان شويم. وقتي منبع روشنايي به ما نزديک شد، با گله اي از گرگان گرسنه رو به رو شديم. اکنون گله گرگ در سه متري ما قرار داشت. بر پا خاستيم و يکي از همراهان ما با صداي بلند بر گرگان نهيب زده، گفت: ما زائران امام حسين عليه السلام هستيم. از ما چه مي خواهيد؟

راوي ماجرا ادامه داد: گرگ ها در جاي خود ايستاده، چند ثانيه اي زوزه هاي کوتاهي سر دادند که گويي با يکديگر صحبت مي کردند، سپس بدون اين که آزار و گزندي به ما برسانند، راه آمده را بازگشتند.

آخرينِ اين ديدارگنندگان با مرجع عالي قدر، يکي از فضلا و ائمه جمعه و جماعت کشور آذربايجان و جمعي از برادران و فعالان ديني و فرهنگي از شهر تبريز بودند.

 

 

 

 

 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. وسائل الشيعه، ج14، ص597، حديث 19891.