حجت الاسلام والمسلمين سيد حسين شيرازي دام عزه در ديدار با جمعي از شهروندان يزدي در بيت حضرت آيت الله العظمي سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله و در تاريخ 2 شوال المکرم 1430 سخنان خود را با بيان روايتي از امير المؤمنين علي عليه السلام آغاز نمودند که مي فرمايند: «ان العبد بين نعمة و ذنب لا يصلحهما الا الاستغفار و الشکر»(1) يعني: انسان در زندگي بين دو موضوع قرار دارد: بين نعمت هايي که از سوي خداي متعال بر او سرازير شده و بين گناه هايي که از او سر مي زند والبته اصلاح نمي کند اين دو را مگر استغفار از گناه و به جاي آوردن شکر نعمت هاي الهي.

ايشان در ادامه و در بيان اين روايت افزودند: در زندگي انسان دو موضوع است که مهمترين ابعاد زندگي او را تشکيل مي دهد آن دو عبارتند از: نعمت هاي خداي متعال و معصيت و نافرماني او، چنانچه در روايات ائمه معصومين عليهم السلام به اين دو نکته نيز بسيار اشاره شده که انسان تمام عمرش را يا در حال بهره گيري و استفاده صحيح از نعمت هاي الهي است و يا در حال معصيت و عدم استفاده صحيح از آنها.

حجت الاسلام والمسلمين شيرازي خاطرنشان کردند: در روايتي امام محمد باقر عليه السلام مي فرمايند: «والله ما اراد الله تعالي من الناس الاّ خصلتين: ان يقروا له بالنعم فيزيدهم و بالذنوب فيغفرها لهم»(2) يعني: به خدا قسم، خداي متعال از انسان ها چيزي نخواسته مگر: 1. اعتراف به نعمت، تا خداي عز وجل آنها را افزون نمايد به اين بيان که اي خدا نعمت ها را تو به ما عطا فرموده اي و ديگري: اعتراف به گناهان در درگاه الهي تا خداي متعال آنها را ببخشد که البته اگر انسان در تمام عمر به اين دو مطلب توجه داشته باشد قطعاً اراده ي خداي متعال را تحقق بخشيده است.

ايشان افزودند: ممکن است برخي از انسان ها از گناهان خود پشيمان شوند و اما اين به تنهايي کافي نيست بلکه بايد علاوه بر پشيماني، به گناهان و اشتباهات خود اعتراف نمايند. البته در کنار اين اقرار و اعتراف، انسان بايد به رحمت الهي نيز اميد داشته باشد، زيرا يأس و نااميدي از آن، بدترين گناه است، لکن اين اميدواري و عدم يأس بايد همراه با خوف و رجا باشد به اين بيان که: نبايد صددرصد اميد داشته باشيم که خداي سبحان مي بخشد و خواهد آمرزيد بلکه بايد از عذاب و غضب او نيز ترس و وحشت داشته باشيم حتي اگر بارها توبه کرده باشيم.

حجت الاسلام والمسلمين سيد حسين شيرازي در بخش ديگري از سخنان خود اظهار داشتند: در روايت است که حضرت يوسف علي نبينا و آله و عليه السلام وقتي در زندان به شخصي که قرار بود آزاد شود و بار ديگر نزد پادشاه به مقام خود بازگردد، گفت: نزد پادشاه خود، از من ياد کن، به محض گفتن اين سخن، جبرئيل نزد او حاضر شد و گفت: اي يوسف، خداي تو سلام مي رساند و مي فرمايد: چه کسي تو را از چاه نجات داد و از اتهامات پاک و منزه گردانيد؟ حضرت يوسف از گفته خود پشيمان گشت و فوراً به خاک افتاد و به درگاه الهي عرضه داشت: تو مرا نجات دادي و محبوب ساختي. بعد جبرئيل بار ديگر خطاب به او گفت: پس چرا به غير از او روي آوردي و از غير او کمک خواستي؟!

حجت الاسلام والمسلمين شيرازي در ادامه افزودند: انسان نبايد هيچ گاه از نعمت هاي خدا غفلت نمايد، بلکه سزاوار است در هر لحظه اي که در حال استفاده از آنهاست، شکر خداي متعال را نيز به جاي آورد.

ايشان در پايان تأکيد نمودند: بايد به اين نکته توجه داشته باشيم که نبايد استغفار از گناهان و پشيماني از آن و شکرگذاري از نعمت ها صرفاً زباني باشد و تنها به آن بسنده کرد، بلکه شايسته است که آثار و نشانه هاي آن در رفتار و کردار افراد نيز نمايان گردد.

 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. غرر الحکم، ح3826، ص195.

2. اصول کافي، ج2، ص426، ح2.