آيين سوگواري شهادت حضرت جواد الائمه عليه السلام در بيت آيت الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله برگزار شد.

در تاريخ 30 ذي القعده 1430مصادف با 27 آبان ماه 1388 و در سالگرد شهادت مظلومانه نهمين امام به حق حضرت جواد الائمه محمد بن علي عليهما السلام جمع کثيري از مؤمنان در بيت مرجع عالي قدر حضور يافتند و در محضر ايشان به سوگواري پرداختند.

در اين مراسم طلاب، علما، فضلاي حوزه علميه ، جمعي از زائران، و ميهماناني از کشورهاي عربي ارادت خود را به حضرت جواد الائمه واهل بيت عصمت وطهارت عليهم السلام ابراز داشتند.

طي اين مراسم سخنوران و خطباي ارجمند آية الله نظري منفرد، وحجج اسلام: يوسفي، حاجيان، وناصري درباره شخصيت علمي و برجسته امام جواد عليه السلام سخن گفتند.

در زير به بخشي از محورهاي مطرح شده در بيانات سخنرانان اين مراسم اشاره مي شود:

ـ مرحوم شيخ مفيد در ارشاد از ريان بن شبيب روايت مي کند که وقتي مأمون مي خواست دخترش را به حضرت جواد عليه السلام بدهد بني عباس و خويشان نزديک او ناراحت شدند و ترسيدند که مبادا بدين وسيله خلافت از دست عباسيان خارج شود. آنان به مأمون در اين خصوص هشدار دادند و گفتند: حتي اگر سيرت و رفتار در اين جوان پسنديده باشد اما هنوز از دانش و فقه بهره اي ندارد. لذا بايد صبر کنيم تا علم وادب و فقه بياموزد. آنان تصميم گرفتند حضرت را بيازمايند و لذا از يحيي بن اکثم که قاضي القضات بود خواستند تا مسائلي را از او بپرسد. آن گاه مجلسي ترتيب دادند و امام را که هنوز به ده سالگي نرسيده بود حاضر ساختند. در آن مجلس يحيي بن اکثم پس از اجازه گرفتن از مأمون، از حضرت پرسيد: حکم کسي که در حال احرام صيدي را بکشد چيست؟ حضرت در پاسخ فرمودند: آيا آن شخص در حرم اين صيد را کشته است يا در بيرون از حرم؟ به عمد کشته است يا به خطا؟ اگر به خطا کشته است عالم به مسئله بوده است يا جاهل؟ آن صيد از پرندگان بوده است يا جز آن؟ آيا اين قتل در شب بوده است يا روز؟ آن شخص احرام عمره داشته است يا تمتع؟ وقتي آن حضرت شقوق و وجوه مختلف مسئله را پرسيد يحيي بن اکثم در جواب درماند و به دانش فراوان حضرت اعتراف نمود. تفصيل اين واقعه و پاسخ هر يک از فروعي که امام مطرح نموده در ارشاد مفيد آمده است(1).

ـ در فرهنگ اسلامي شهيد مقامي بس والا دارد و مفهوم شهادت با هاله اي از تقدس پوشيده شده است. از همين روست که مي بينيم برتر از هر نيکيِ ديگري هست تا اين که آدمي در راه خدا کشته شود و جان خود را بر سر فرمان خداي سبحان فدا کند که در اين صورت از اين نيکي چيزي بالاتر تصور نمي شود.

ائمه طاهرين هيچ کدام به مرگ طبيعي نمرده اند و همگي شهيدان شاهد هستند. در روايت آمده است که «ما منا إلا مقتول أو مسموم؛ هر کدام از ما يا کشته شده ايم يا به زهر جفا به شهادت رسيده ايم». امام جواد عليه السلام نيز در سال 220 هجري و زماني که در بهار جواني و اوج شکوفايي بودند با توطئه معتصم عباسي که به ايشان زهر خوراند شربت شهادت نوشيدند و به رفيق اعلي شتافتند.

پيکر طاهر ومطهر آن امام مظلوم را در جوار جد ايشان امام موسي بن جعفر عليهما السلام در حومه بغداد ـ که کاظميه ناميده مي شود ـ به خاک سپردند.

ـ در روايت آمده است که روزي امام جواد عليه السلام را که خردسال بود نزد امام رضا عليه السلام آوردند. حضرت با ديدن او فرمودند: «هذا المولود الذي لم يولد مولود أعظم برکة علي شيعتنا منه(2)؛ اين همان مولودي است که بابرکت تر از او براي شيعيانمان زاده نشده است».

ـ روايت شده است که حضرت جواد الائمه عليه السلام فرمودند: «المومن يحتاج الي ثلاث خصال: توفيق من الله عزوجل و واعظٍ من نفسه وقبول ممن ينصحه(3)؛ مؤمن به سه صفت نياز دارد: توفيق الهي، نصيحتگري در درون، و پذيرش نصيحت ديگران».

در اين آيين پر فيض هر کدام از سخنرانان محترم با بيان مصائب جانسوز اهل بيت عليهم السلام حال و هواي ويژه اي به مراسم بخشيدند.

 

 

 

 

 

 

 

 

1) شيخ مفيد، الارشاد في معرفة حجج الله علي العباد، ج2، ص283.

2) کافي، ج1، ص321، (باب الاشاره والنص علي ابي جعفر....، حديث9).

3) مستدرک الوسائل، ج8، ص329 (باب استحباب قبول النصح...، حديث1).