صبح و عصر روز سه شنبه، پنجم ماه محرم الحرام 1431ق. طبق معمول اين ايام، بيت مرجع عالي قدر حضرت آيت الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي مدظله العالي پذيراي سوگواران حضرت سيدالشهدا عليه السلام بود. گويندگان مجلس، حجج اسلام آقايان: سيد باقر طبسي، سيد ابوالفضل يثربي، شيخ قاسم رياحي و شيخ عبدالکريم شرعي بودند که در سخنان خود زوايايي از نهضت امام حسين عليه السلام و اهداف مقدس آن حضرت را بيان کردند.

يکي از خطباي مجلس ضمن سخنان خود يادآوري کرد: از حضرت امام باقر عليه السلام روايت شده است که فرمودند: «حسين بن علي عليهما السلام از کربلا نامه اي به محمد بن علي [برادرشان محمدبن حنفيه] نوشتند [که در آن آمده بود:] بسم الله الرحمن الرحيم. من الحسين بن علي إلي محمد بن علي و من قِبَله من بني هاشم، اما بعد، فکأنِّ الدنيا لم تکن، وکأنّ الآخرة لم تزل، والسلام؛(1) به نام خداي بخشايشگرِ مهربان. از حسين بن علي به محمد بن علي و ديگر هاشميان، اما بعد، گويي دنيايي نبوده است، و گويا (به يقين) آخرت زوال ناپذير است، والسلام».

در تبيين اين پيام امام حسين عليه السلام سخنران مجلس گفت: امام حسين عليه السلام در اين نامه، حقيقت وضعيت خود را در جامعه آن روزگار بيان فرمودند. به ديگر بيان، ايشان مي خواستند بگويند که هرچند به ظاهر در اين دنيا هستند، اما در همان حال در سراي ديگر زندگي مي کنند. از اين پيام امام حسين عليه السلام چنين به دست مي آيد که معيار حقيقي و ملاک واقعي براي زندگيِ جاودانه و رستگاري، شهادت مظلومانه است و زندگي در کنار طاغوتان و ستمگران، به معني مرگ و نابودي انسانيت است.

ديگر مطلبي که در اين مجلس بيان شد اين بود که: يکي از آموزه هايي که نهضت حضرت سيدالشهدا عليه السلام به ما مي دهد اين است که منزلت، کرامت و قدر انسان ها براي همگان روشن مي شود و اين که بايد ميان انسان، به عنوان آفريده گرامي خداي ـ تبارک و تعالي ـ که از نعمت عقل خدادادي بهره مند است و جانوران که محکوم قانون جنگل هستند، تفاوت قائل بود، چراکه انسان ها مسئوليت سنگيني بر دوش دارند.

 

 

 

 

1) کامل الزيارات، ص75، باب23، حديث16.