به مناسبت سالروز شهادت چهارمين پيشواي هدايت، حضرت سيدالساجدين، امام زين العابدين عليه السلام در روز 25ماه محرم الحرام سال جاري (1431ق./1388ش.) مراسم سوگواري آن حضرت با حضور عالمان و طلاب حوزه علميه و جمعي از زائران عراقي و ديگر دوستداران خاندان عصمت و طهارت عليهم السلام در بيت مرجع عالي قدر حضرت آيت الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي مدظله العالي برگزار شد.

خطيبان اين مراسم، حجج اسلام، آقايان: فروغي، باقي و تهراني بودند. آنان چهارمين سالگرد تخريب بارگاه ملکوتي امامان هادي و عسکري عليهماالسلام به دست گروه هاي تکفيري، وهابيان و ناصبي ها را يادآور شده، آن را محکوم کردند.

آن گاه گوشه هايي از سيره امام سجاد عليه السلام مورد بحث قرار گرفت و يکي از خطيبان درباره وجه تسميه آن حضرت به «زين العابدين» اظهار داشت: «امام سجاد عليه السلام شبي در محراب مشغول عبادت بودند که شيطان به صورت يک افعي ظاهر شد تا حضرت را از عبادت باز دارد، اما، ايشان بي اعتنايي کردند. افعي، شست پاي حضرت را به دهان گرفت، باز امام توجهي نکردند و در عين حالي که درد را حس مي کردند، اما نماز خود را به پايان رساندند و چون از نماز فارغ شدند، خداي متعال، ماهيت افعي را براي امام آشکار کرد. امام او را لعن کرده، با ضربه اي دورش ساختند و فرمودند: «دور شو اي ملعون».

مجدداً به نماز ايستادند. در آن حال صدايي را شنيدند که گوينده آن ديده نمي شد. منشأ صدا مي گفت: «به حق، تو زيور عبادت کنندگاني» و سه بار آن را تکرار کرد. بدين ترتيب آن حضرت به اين نام شهره شدند»(1).

ديگر مطلبي که در اين مراسم بيان شد اين بود که امام زين العابدين عليه السلام مي فرمودند: «أنا ابن الخيرتين؛ من فرزند دو برگزيده ام».

اين سخن امام عليه السلام از آن جهت بود که جدشان رسول خدا صلي الله عليه وآله و مادرشان شاهزاده ايراني، دختر يزدگرد بود»(2).

سخنران ديگر مراسم گفت: از امام صادق عليه السلام روايت شده است که فرمودند: «گريه کنندگان پنج نفر بودند: آدم، يعقوب، فاطمه دختر رسول خدا صلي الله عليه وآله و علي بن الحسين عليهما السلام ... و اما علي بن الحسين عليهما السلام بيست يا چهل سال بر پدرشان امام حسين عليه السلام گريستند و هرگاه غذايي براي ايشان مي آوردند مي گريستند تا آن که غلام حضرتش به ايشان گفت: فدايت گردم، مي ترسم جان خود را از کف بدهيد.

امام سجاد عليه السلام فرمودند: اندوهم را نزد خدا شِکوِه مي کنم و از خداي متعال چيزي مي دانم که شما نمي دانيد. [بدانيد که] هرگاه ياد کشته شدن فرزندان مادرم فاطمه زهرا سلام الله عليها، در خاطرم زنده مي شود، اشک امانم نمي دهد»(3).

 

 

 

 

 

 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1) کشف الغمه، ج2، ص74.

2) المناقب، ج4، ص167.

3) وسائل الشيعه، ج3، ص28، باب87، حديث3655.