ـ جهان امروز جهان آزادي خواهي و آزادي است و اعمال سرکوب و ستمگري حاکمان نسبت به ملت ها تنها و تنها رسوايي و پشيماني شان را در پي خواهد داشت.

 

ـ حاکمان اگر در تاريخ حاکمان پيشين تأمل کنند در رفتار خود با ملت هاي شان تجديد نظر خواهند کرد و تاريخ خود را به آتش نخواهند کشيد. خداي متعال در اين معنا به سرنوشت ستمگران اشاره کرده، مي فرمايد: «ولقد أهلکنا القرون من قبلکم لما ظلموا؛ وقطعاً نسل هاي پيش از شما را هنگامي که ستم کردند به هلاکت رسانديم»(سوره ي يونس، آيه13) و«قل سيروا في الأرض فانظروا کيف کان عاقبة المجرمين؛ بگو: «در زمين بگرديد و بنگريد فرجام گنه پيشگان چگونه بوده است»(سوره ي نمل، آيه69).

 

ـ حاکمان بايد سيره ي رسول خدا صلي الله عليه وآله را در پيش گيرند و اخلاق اسلامي را اساس حکومت و کشورداري خويش قرار دهند تا از اين رهگذر خشنودي ملت ها را به دست آورند و حکومت شان، حکومتي عادل و مورد رضاي خداي سبحان باشد.

 

ـ حکومتي که بر پايه ي خودکامگي و پايمال کردن حقوق مشروع مردم شکل گيرد، قطعاً نابود خواهد شد.

 

ـ حکومت هايي که در تعامل با مردم بي دفاع از سرکوب و قدرت اسلحه استفاده مي کنند، خود کوس ناتواني خويش را به صدا درمي آورند و فرجام خوش قطعاً از آنِ ستمديدگان و مستضعفان خواهد بود.

 

ـ حاکمان بايد از روا داشتن ستم نسبت به مردم بي دفاع و دست آلودن به خون بي گناهان بپرهيزند، چراکه «هرکسي آن دِرَوَد عاقبت کار که کِشت». فراتر اين که خداي متعال ستمکاران را با بيان تند و سخت مخاطب قرار داده، مي فرمايد: «ولا تخاطبني في الذين ظلموا؛ و درباره ي کساني که ستم کرده اند با من سخن مگوي»(سوره ي هود، آيه37).

 

ـ جهان و نسل امروز جوياي حقيقت و سعادت است و اين امر تنها در سايه ي حاکميتِ آزادي و عدالت به تمام معناي آن تحقق مي يابد. در مقابل، رفتار ظالمانه، حاکمان، سدّي پيش روي ملت ها قرار داده، آنان را از نيل به آزادي هاي مشروع ـ که به پيروزي ستمديده بر ستمگران مي انجامد ـ باز مي دارد.

 

ـ گفتگو و تظاهرات مسالمت آميز به عنوان گام بعدي، براي زمان فعلي و آينده بهترين و خوش فرجام ترين گزينه ها براي اصلاحات به شمار مي رود و نمونه هاي بسياري بر اين مطلب گواهي مي دهد.

 

ـ آزادي هايي که اسلام در عرصه هاي گوناگون ارائه مي کند بي مانند است، چندان که در طول تاريخ و حتي در روزگار ما که عصر آزادي ها خوانده مي شود، همانند آن ديده نشده و نمي شود. به عنوان مثال حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام در دوران حکومت خود به مردم چنان آزادي اي داده بودند که بدون نياز به مجوز حکومتي و قيد و شرطي بر ضد حضرتش تظاهرات مي کردند و ايشان به مطالبات آنان توجه کرده، آنان را تأمين مي کردند.

 

ـ اسلام، به مسلمانان و غيرمسلمانان آزادي کامل مي دهد و البته آنان تا آن جا از آزادي برخوردارند که آزادي ديگران را سلب نکنند.

 

ـ اسلام آمده است تا جامعه ي بشري را، حتي کساني که اسلام را نپذيرفته اند، سعادتمند کند، چراکه اسلام خواهان نجات و سعادت همگان است و همين امر ابعاد و گستردگي آزاديِ ارائه شده از سوي اسلام را نشان مي دهد.

 

ـ مؤمن، دين شناس، آشنا به امور دنيا و برخوردار از عدالت همه جانبه بودن، ويژگي هاي حاکم اسلامي است و هرچه بيشتر از اين ويژگي ها برخوردار باشد، مقبوليت مردمي بيشتري خواهد داشت و اگر يکي از شروط يادشده را از دست بدهد، بي درنگ از منصبش عزل خواهد شد و اگر امت، او را به عنوان رئيس و حاکم نخواهند، حق دارند او را عزل کنند و کسي را که شرايط فوق را داشته باشد، به جاي وي بگمارند.