عمليات انتحاري روز عاشوراي سال جاري کربلا و کاظمين را به شدّت لرزاند و جان بيگناهاني را گرفت که به انگيزه زيارت سيدالشهداء عليه‌السلام و شرکت در مراسم سوگواري آن حضرت، در کربلاي خون و شهادت گرد آمده بود. در ميان شهداي اين جنايت دَد منشانه، ايرانياني به چشم ميخورند که پيکرشان متلاشي شده و در محل حادثه پراکنده شده بود. به منظور انتقال واکنش زائران ايراني، خبرنگار شبکه خبري «النبأ» با شماري از آنان گفت‌وگو کرد.
يکي از زائران ايراني که عبدا‌لله نام داشت خود را – همانند بيشتر مصاحبه شونده‌ها – از مردم اصفهان معرفي کرد.
از او پرسيدم: پس از اين اقدام تروريستي آيا ميترسي؟
پاسخ داد: دليلي براي ترسيدن وجود ندارد.
گفتم: امّا حادثه روز عاشورا وحشتناک بود.
گفت: زائران ايراني هم‌چنان به کربلا خواهند آمد و روند سفر آنان متوقف نخواهد شد، چرا که به امام حسين عليه‌السلام عشق ميورزند.
چند لحظه بعد با يکي ديگر از ايرانيان زائربرخورد کردم و همان سؤال را با او در ميان گذاشتم، او گويي پاسخ هموطن خود را شنيده بود گفت: چند بار گرفتار دزدان راه شدم و در معرض خطر قرار گرفتم، امّا باز به زيارت امام حسين عليه‌السلام آمدم.
مرد کهنسالي که او نيز ايراني بود در پاسخ مي گفت: از که و چه هراس داشته باشيم؟ تنها خداست که سرنوشت انسان را رقم ميزند ... آرزو دارم در کربلا بميرم ... رسيدن به اين خواسته، به توفيق الهي بستگي دارد ... هر کس نميتواند با جان خود با امام حسين عليه‌السلام همدردي و نسبت به حضرتش اعلام وفاداري کند.
اينها واژه‌هاي مشترکي بودند که تمام ايرانيان طرف گفت‌وگوي آنها را بر زبان ميراندند.
چه دلنشين و قدرتمند انقلابي که پس از گذشت حدود چهارده قرن، هم‌چنان انديشه و باور، بلکه تمام وجود دوستداران خود را اين گونه مقاومت و حسّ فداکاري و پايمردي بخشيده است.