به مناسبت فرارسیدن دهمین سالگرد ارتحال ملکوتی مرجع راحل سلطان المؤلفین، مجدّد ثانی حضرت آیت الله العظمی حاج سید محمد حسینی شیرازی قدس سره شامگاه روز شنبه یازده ماه شوال المکرم 1432ق (19/6/1390) مجلس بزرگداشتی از سوی مؤسسه رسول اعظم صلی الله علیه وآله تحت عنوان «مجدّد شیرازی،اسوه علم و اخلاق» در بین الحرمین کربلای معلی و با حضور فرزند مرجع راحل، آیت الله سید مرتضی حسینی شیرازی برگزار شد.

این مراسم با تلاوت آیاتی چند از کلام الله مجید توسط مؤذن بارگاه ملکوتی حسینی و قاری قرآن کریم آقای صراف آغاز شد و با سخنرانی آیت الله سید مرتضی قزوینی ادامه یافت.

آیت الله سید مرتضی قزوینی در سخنانی با برشمردن عظمت مقام علم و عالم به تبعیت هر چه بیشتر مردم از علمای دین تاکید کرد و گفت:

علمای دین از جایگاه والایی نزد خدای متعال و ائمه طاهرین علیهم السلام برخوردارند. در روایات آمده است:

«جالسوا العلماء وزاحموهم برکبکم؛ همنشین عالمان باشید و زانو به زانوی ایشان بسایید (در حدّ امکان محضرشان را ترک نکنید)».

وی در ادامه ی سخنان خود پاره ای اوصاف عالمان خدایی را برشمرد که قرآن کریم و احادیث شریف آن را توصیف کرده است، از جمله سخن امیرالمؤمنین علیه السلام که خطاب به کمیل فرمودند: «یا کمیل، الناس ثلاث طبقات: فعالم ربانی، ومتعلم علی سبیل النجاة، وهمج رعاع؛ ای کمیل، مردم سه دسته اند: عالمان ربانی، دانش آموزان برای نجات [از بیراهه و انحراف] و مردم غوغاگر» باز گفت.

«هلک اصحاب المال وهم أحیاء، والعلماء باقون ما بقی الدهر؛ صاحبان ثروت در حالی که زنده اند، هلاک شده اند و عالمان، با ماندگار روزگار، پایا و جاودانه اند».

آن گاه وجه تمایز مذهب تشیع به داشتن عالمانی ربانی مانند: شیخ مفید، شیخ طوسی، ابن بابویه، سید مرتضی، علامه حلی، محقق حلی و بی شمار عالمان در سطح این بزرگان را بیان کرد و پرسشگرانه گفت: آیا پیروان دیگر ادیان یا پیروان یکی از مذاهب از داشتن عالمان و نوابغ یادشده که شیعیان از آن برخوردارند، بهره مند هستند؟

آیت الله قزوینی سپس درباره ی شخصیت والای مرجع راحل سخنانی ایراد و یادآوری کرد: پنجاه و دو سالِ آمیخته با سختی و آسایش با وی ارتباط داشتم، اما در تمام این مدت طولانی او را فردی مجاهد، عالم، نویسنده، مدرس، پرهیزگار و بسیار خداترس یافتم.

دیگر این که او در راه نشر مذهب حق اهل بیت علیهم السلام در جای جای جهان می کوشید و به دیگر بیان، جهانی می اندیشید.

و در مقام بیان زهد، فروتنی، ایمان و رهبری خلل ناپذیر ان مرجع بزرگ گفت: آن فقید بزرگوار سه خصلت والا داشت:

1. بر خدا توکل داشت و همین ویژگی را در برنامه های: علمی، انسانی و خیریه ای خود لحاظ می داشت.

2. اهل توسل بود، چندان که هیچ گاه از توسل به خاندان پاک رسالت علیهم السلام غافل نبود.

3. خردورزی دیگر ویژگی او به شمار می رفت.

آیت الله قزوینی همچنین درباره ی هجرت آن مرجع فقید از کربلای معلی به کویت و این که این هجرت با فشار رژیم بعث صورت گرفت و نیز از هجرت وی از کویت به شهر مقدس قم و فعالیت های گوناگونش در کویت و ایران سخن گفت.

دیگر برنامه ی این مراسم شعرخوانی شاعر عراقی، آقای ابوعراق بود.

مراسم بعدی مجلس خطابه و وعظ بود که سخنران آن حجت الاسلام وائل البدیری بود. وی طی سخنان خود درباره ی عوامل و اسباب توفیق الهی سخن گفت و در این معنا روایتی از امام صادق علیه السلام نقل کرد که فرموده اند: «إذا أحب الله عبداً ألقی فی قلبه حب الحسین علیه السلام؛ خدای متعال بنده ای را دوست داشته باشد محبت امام حسین را در دل او خواهد افکند».

وی در ادامه ی گفتار خود، به بیان اوصاف و ویژگی های مرجع راحل پرداخت و بر جنبه ی متمایز حسین دوستی آن بزرگوار تأکید و یادآوری کرد: بزرگ ترین دغدغه مرجع راحل حضرت آیت الله العظمی حاج سید محمد حسینی شیرازی قدس سره این بود که واپسین روزهای زندگی خود را در جوار امام حسین علیه السلام سپری کند، اما شرایط روزگار چنین فرصتی را به او نداد.

وی افزود: در غالب رؤیاهای صادقه که از آن مرحوم دیده شده، حاصل سخن ایشان این بود که «من به برکت محبت امام حسین علیه السلام نجات یافتم».

برنامه ی پایانی مرثیه خوانی توسط مداح اهل بیت علیهم السلام آقای عبدالله اموی بود.

گفتنی است که نمایندگان مراجع تقلید، مؤسسه های دینی، نمایندگی عتبه ی امام حسین علیه السلام و ابوالفضل العباس علیه السلام، حوزه های علمیه، احزاب سیاسی، نهادهای دولتی و هیئت های نمایندگی عشایر عراق و روحانیون و انبوه مؤمنان دوستدار اهل بیت علیهم السلام در این مراسم شرکت کردند.

این مراسم از سوی شماری از شبکه های ماهواره ای و سایت های اینترنتی تحت پوشش خبری قرار گرفت.