مرجع عالیقدر شیعیان جهان، حضرت آیت الله العظمی حاج سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در بیاناتی بمناسبت سالروز تخریب قبه و بارگاه مطهر حرم سامرا فرمودند: این جنایت، فاجعه بسیار بزرگی است و دامنه آن هیچ گاه پایان نمی پذیرد. إن شاءالله این مکان مقدس به نحو احسن بازسازی، و توفیق زیارت این بارگاه برای همگان امکان پذیر خواهد شد، ولی با این حال چنین فاجعه ای هیچ گاه و به هیچ نحو جبران نخواهد شد. برخی از امور قابل جبران است ولی همه عقلا می دانند که دست زدن و اهانت به مقدسات از اموری است که به هیچ عنوان جبران پذیر نیست. زمانی که این مکان مقدس بازسازی شد تنها جلو استمرار بخشی از فاجعه گرفته می شود، ولی فاجعه فاجعه است.

معظم له ریشه چنین جنایاتی را روگردانی از فرهنگ اهل بیت علیهم السلام توصیف و خاطرنشان کردند:

فرهنگ اهل بیت علیهم السلام فرهنگ رأفت و رحمت است. بر خلاف فرهنگ دشمنان اهل بیت علیهم السلام که فرهنگ ظلم و قساوت می باشد. این فرهنگ از همان روزی آغاز شد که ابوسفیان به مبارزه با پیامبر صلی الله علیه وآله برخاست و تا 22 سال، تمام توان و امکانات و پول خود را صرف جنگ افروزی با حضرت کرد. پس از وی معاویة بن ابی سفیان و یزید این جریان را ادامه دادند و سپس بنی امیه و بنی مروان و بنی العباس این فرهنگ را گسترش و تثبیت نمودند. امروز هم همین فرهنگ ادامه دارد و با فرهنگ اهل بیت علیهم السلام بسیار متفاوت است. ما و کسانی که کم و بیش این امور را مطالعه می کنند این مسئله را می دانیم ولی واقعیت این است که جهان و جهانیان از این مسئله بی خبرند. اگر مردم دنیا بدانند که این امور نسبتی با فرهنگ اهل بیت علیهم السلام ندارد، از آن فاصله می گیرند. چرا که غالب مردم معاند نیستند و اگر حقیقت برایشان معلوم شود دگرگون می شوند. درست مثل کسانی که بر اثر تبلیغات منفی به پیامبر یا امامان ناسزا می گفتند ولی پس از این که حقیقت برایشان معلوم می شد، ایمان می آوردند و پوزش می طلبیدند و می گفتند: «الله اعلم حیث یجعل رسالته؛ خدا بهتر می داند، رسالت خود را در کجا قرار دهد».

مرجع عالیقدر در ادامه فرمودند : اغلب مردم امروز جهان فرهنگ اهل بیت علیهم السلام را نمی شناسند و تفاوت آن را با فرهنگ دشمنان اهل بیت علیهم السلام نمی دانند.

بروز حوادثی چون هتک حرمت حرمین عسکریین علیهما السلام در سامرا، فاجعه بقیع و دیگر فجایع همگی نتیجه همین ناآگاهی است و ما وظیفه داریم این دو فرهنگ را برای مردم دنیا در کنار هم بگذاریم تا بتوانند این دو را با هم مقایسه کنند.

معظم له در ادامه به مقایسه پاره ای از شاخص های برجسته فرهنگ اصیل اهل بیت علیهم السلام و فرهنگ اموی پرداختند و فرمودند: کسی چون عثمان که نام خود را «خلیفة الله و خلیفة رسوله» نهاده بود و اموال تمام جهان اسلام در اختیارش بود، تنها یکی از هدایایی که به دامادش مروان بخشید خمس قاره آفریقا بود که نوشته اند معادل صد هزار دینار طلا بوده است(1). ابوذر به دلیل چنین حق کشی هایی بود که بر سر عثمان فریاد بر می آورد ولی عثمان گوش نمی داد.

ولی در زمان حکومت ظاهری امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام، وقتی برادرشان عقیل فقط یک صاع (سه کیلو گندم) از ایشان خواست، حاضر نشدند از بیت المالِ مسلمانان به او چیزی افزون بر سهمش بپردازند(2). ایشان در آن زمان حدوداً بر نصف سرزمین های آباد کره زمین حاکم بودند ولی آورده اند که وقتی از دنیا رفتند مدیون بودند و حضرت امام حسن علیه السلام قرض ایشان را خرده خرده ادا کردند. مسلماً حضرت مجبور بودند برای بینوایان و تهی دستان قرض کنند و این قرض برای امور شخصی ایشان نبوده است. (همین کاری که غالباً در میان مراجع هم مرسوم است، آورده اند که مرحوم سیدابوالحسن اصفهانی پس از ارتحال مدیون بودند و مرحوم آقای بروجردی عده ای را برای رسیدگی به دیون ایشان مأمور کردند. این در حالی است که سیدابوالحسن اصفهانی تا آخر عمر در خانه اجاره ای می زیست).

مرجع عالیقدر فرمودند: در تاریخ آورده اند وقتی سپاهیان جمل شکست خوردند و فرار کردند در طی راه موجب سقط جنین یک زن شدند. با این که این حادثه هیچ ارتباطی با حضرت نداشت آن جناب دستور دادند دیه آن کودک را به اولیایش پرداختند. گویا حضرت می خواهند بفرمایند وقتی جنایتی در جایی رخ می دهد حاکم به هر حال در برابر آن مسئولیت دارد.

چنین فرهنگ والایی را با جنایات معاویه مقایسه کنید. وقتی معاویه، زیاد را بر بصره گماشت، زیاد برای حبس و قتل شیعیان از تاریکی شب استفاده می کرد و لذا شب ها حکومت نظامی اعلام کرد و دستور داد مأموران هر کس را که شب هنگام در کوی و برزن یافتند گردن بزنند و سرش را بر دیوار دارالاماره بیاویزند. چنین اقدامی برای مردمی که تا دیروز با سیره حاکمانی چون امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام آشنا بودند غریب بود. لذا تاریخ نویسان آورده اند که صبح هنگام زیاد، هفتصد و پنجاه سر را در کنار قصر خود مشاهده کرد و فردای روز دوم نیز پنجاه نفر را گردن زدند!

شاید بسیاری از این افراد به دلیل کاری ضروری چون بیماری، بیمارداری، وضع حمل زنان و ... مجبور بودند در دل شب از خانه بیرون آیند. به هر حال این افراد همگی مسلمان بودند یا تازه مسلمانانی بودند که «اسلام» را چیز خوبی می دانستند و لذا مسلمان شده بودند. شاید یکی دو سال پیش از این حادثه، مردم بصره شاهد بودند که امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام دیه سقط جنین آن زن را پرداخت ولی امروز مشاهده کردند که هشتصد انسان بیچاره بیهوده گردن زده شدند.

این حکومت انسان است یا قانون جنگل؟! صد رحمت به درندگان! زیرا درندگان فقط و فقط به قدر نیازشان شکار می کنند. فقط گرگ است که بیهوده گوسفندان را پاره پاره و تلف می کند. امام حسین علیه السلام نیز ظالمان کربلا را درنده توصیف نکردند، بلکه آنان را «عِسلان الفلوات» (یعنی گرگان صحرا) خواندند(3). چنین کسانی به نام پیامبر خدا بر گُرده مردم سوار شدند ولی مثل گرگ رفتار کردند.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی تأکید کردند: همین فرهنگ تا به امروز هم ادامه یافته و جنایاتی چون فاجعه بقیع و سامرا را آفریده است. تا این فرهنگ تغییر نیابد این مسائل هم چنان باقی است و هیچ اقدامی فایده ندارد.

برای تغییر این فرهنگ ما دو راه کوتاه مدت و بلند مدت داریم: راه کوتاه مدت که وظیفه همگان از جمله ما اهل علم است، محکوم کردن این جنایات به دل و زبان است. امروز سالگرد یک فاجعه بزرگ تاریخی است، چرا هیچ خبری نیست و یا اگر هست در آن حد نیست که باید باشد. هر کسی به قدر خود در این راه وظیفه دارد موضع گیری کند و منکرِ منکَر شود.

اما اگر بخواهیم این فجایع تمام شود یا به حداقل برسد باید دست به فرهنگ سازی زد و جوانان را ارشاد نمود. هر کس در هر جا هست باید فرهنگ اهل بیت علیهم السلام را برای دیگران معرفی کند.

هر یک از اهل علم حتی در یک روستای دور افتاده می تواند برای چند جوان جلسه بگذارد و آنان را با آموزه های والای اهل بیت علیهم السلام آشنا کند. باید از طریق برگزاری جلسات کوچک و بزرگ و رسانه های گروهی و شبکه های ماهواره ای، فرهنگ اهل بیت علیهم السلام را به جهانیان بشناسانیم و تفاوت آشکار آن را با فرهنگ دشمنان اهل بیت علیهم السلام نشان دهیم. در چنین صورتی مردم جهان خودشان فرهنگ خوب تر را انتخاب خواهند کرد.

امیدوارم خدای متعال توفیق عمل به این وظیفه را به همگان عنایت فرماید.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1) شرح نهج البلاغه ابن أبی الحدید المعتزلی، ج3. ذکر المطاعن علی عثمان، ص33. والإمامة والسیاسة دینوری، ج1، ص50.
2) إرشاد القلوب دیلمی، قسمت دوم، ص 216.
3) مثیر الأحزان، (خطبة الإمام أثناء توجهه إلی العراق، ص 40).