به مناسبت شهادت سبط اکبر، حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله یادداشتی به خط خود نوشتند که ترجمه آن به شرح زیر می باشد:

 

بسم الله الرحمن الرحیم

امام حسن مجتبی علیه السلام نور دل و نور دیده و میوه ی قلب رسول خدا صلی الله علیه وآله در تمام زندگی خود انواع محرومیت ها، به حاشیه رانده شدن ها و مصیبت های بزرگی از سوی حاکمان ستمکار و دیگر جانیان دید و خاندان و اصحاب ایشان نیز از ظلم آنان در امان نماندند. سرانجام معاویة بن ابی سفیان با توطئه گری امام را مسموم کرد و ایشان در روز هفتم ماه صفر ماه اندوه ها، مظلومانه شهید شدند و به دیدار خدای متعال شتافتند.

حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام با نقش بزرگ و تاریخی خود، میراث بزرگ پدر بزرگوار خود حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام را در تمام عرصه ها و زمینه ها حفظ کردند و با موضعگیری حکیمانه و بلندمدت خود، زمینه را برای حرکت برادرشان امام حسین علیه السلام در روز عاشورا فراهم کردند؛ آن حرکت و نهضت مبارکی که اسلام را در مسیر درست و حقیقی اش ماندگار کرد و از تقلب و دورویی مدعیان دروغین اسلام پرده برداشت.

جنایات طاغوتیان و سرکشانِ ستمکار هماره بر شیعیان آن حضرت ادامه داشت تا آنجا که شماری از تاریخ نگاران می گویند: شخصی یک روایت از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله در فضیلت امام حسن و برادرشان امام حسین علیهما السلام نقل کرد به این عبارت که: «من أحبنی وأحب هذین...؛ هرکه مرا و این دو را دوست بدارد...». متوکل عباسی دستور داد او را هزار ضربه ی تازیانه بزنند.

این ستمکاری ها تا به امروز بر ضد شیعیان این خاندان پاک ادامه داشته و دارد که در قالب تکفیر، شکنجه، کشتار، قتل عام و جز آن در بسیاری از کشورهای جهان به چشم می خورد.

إنا لله وإنا إلیه راجعون. وسیعلم الذین ظلموا أی منقلب ینقلبون.

 

6 ماه صفر 1437ق
صادق شیرازی