در روز 27 جمادی الأول 1437ق جمعی از مؤمنان شهر مقدس قم و تهران که در میان آنان متخصصان برنامه ریز در زمینه های علمی و رفتاری برای بیمارستان های ایران حضور داشتند، با حضرت آیت الله العظمی حاج سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در شهر مقدس قم دیدار کردند.

در این دیدار، میهمانان گزارشی از نوع فعالیت و ماهیت عملکرد خود، تقدیم ایشان نموده و از معظم له رهنمودهایی درخواست نمودند.

مرجع عالیقدر در پی این درخواست، سخنانی ایراد فرمودند که بدین شرح است:

خدای متعال، موجودی با نام «انسان» آفریده و جهانی از شگفتی ها را در او به ودیعت نهاده است. به عنوان مثال، خدای سبحان اندکی از نیروی ستمکار در او قرار داده و آن، نفس اماره است که به بدی فرمان می دهد و قرآن کریم به آن اشاره فرموده است. همچنین در بُعد معنوی، قوی ترین و قدرتمندترین نیروی خیر و نیکی را به او سپرده است که همان عقل باشد و بهتر است آن را اعتقادات بخوانیم. بنابراین، هر انسانی اعتقاداتی دارد.

ایشان در مقام توضیح فرمودند: شمر بن ذی الجوشن لعنة الله علیه قاتل حضرت سیدالشهدا علیه السلام، دارای اعتقادات و به اموری پایبند بود، اما از آن جهت که اعتقادات خود را زیر پا گذاشت، خدا او را کیفر و عذاب خواهد کرد. یک راهزن که به دزدی و جنایت و کشتار می پردازد بی تردید اعتقادات خود را زیر پا گذاشته است. حال اگر همین انسان راهزن با خود بیندیشد که اگر جای یکی از قربانیان خود می بود، راهزنی و دزدی را بد می دانست، چراکه اندیشه و عقل او چنین کاری را نکوهش می کرد و ناپسند می شمرد.

آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی افزودند: خدای متعال چیز دیگری قرار داده و آن، سرای دیگر، یعنی آخرت است و زندگی در آن سرا بسیار بسیار طولانی خواهد بود و این عالم را برای انسان، فقط و فقط گذرگاهی قرار داده است تا او را که عقل و نفس اماره را در نهادش به ودیعت نهاده است، بیازماید و خود در این باره فرموده است: «وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ؛ و او را به خیر و شرش هدایت نمودیم»(بلد/10).

این امر پس از آن بود که حضرت باری تعالی (چنان که خود فرموده است) اساس و مبنایی برای تصدیق در انسان قرار داده که به اندک توجهی از سوی او نیاز دارد.

ایشان در تبیین این مطلب فرمودند: خداوند، پول، ثروت، علم، توانمندی بدنی، حکومت، فقر و جهل را ابزار آزمون بندگان قرار داد و در این باره فرمود: «لِنَنظُرَ کَیْفَ تَعْمَلُونَ؛ تا بنگریم شما چگونه عمل می کنید»(یونس/14).

بر همین اساس در قرآن کریم آیه ای والا و بالا وجود دارد که می فرماید: «فَلِلّهِ الْحُجَّةُ الْبَالِغَةُ؛ برای خدا دلیل رسا (و قاطع) است»(انعام/149).

این بیان الهی بدان معناست که هرکس در روز قیامت وارد آتش دوزخ شود خود می داند که مستحق آتش است و این باورمندی بر پایه اعتقاداتی است که خدای متعال در او قرار داده است.

معظم له افزودند: بیمارستان ها، تیمارستان ها، دادگاه ها، علم و عالمان، با اخلاق و متنوع بودن شان، میدان آزمون انسان هاست. افراد پرشماری در طول 23 سال از محضر پرفیض و الهی رسول خدا صلی الله علیه وآله توشه برگرفتند و درس آموختند و از این کلاس درس، ابوذرها، عمارها و عثمان بن مظعون ها از یک سو و از سوی دیگر، افراد بد فرجامی همچون ابوبکر، عمر و عثمان برآمدند.

مرجع جهان تشیع در ادامه فرمودند: از دیگر آزمایش های دنیا این است که می بینیم دو دوست، سال های سال در یک شهر در کنار هم و با یکدیگر بودند، اما یکی جناب حبیب بن مظاهر و دیگری شمر بن ذی الجوشن شد و البته هردو به انتخاب و با اختیار خود در چنان جایگاهی قرار گرفتند.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی برای تعامل بر اساس اعتقادات صحیح و برتر، دو مثال والا بیان داشته، فرمودند: سرورمان حضرت امیرمؤمنان علی علیه السلام فرموده اند که پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله با همه ستم و آزار و مشکلاتی که از دشمنان و مسلمانان اطراف خود دیدند، هرگز از ابزار زور و قدرت بر ضد آنان استفاده نکردند و فراتر این که چیزی را بر کسی تحمیل نکردند و کسی را به کاری مجبور ننمودند؛ تعاملی که در طول تاریخ مانندی برای آن نمی توان یافت.

امیرمؤمنان حضرت علی بن ابی طالب علیهما السلام نیز همین گونه عمل کردند و تاریخ، هرگز ثبت نکرده است که کسی در روزگار آن حضرت، خصوصاً دوران حکومت ایشان شبی را با ترس از ایشان به صبح رسانده باشد؛ حاکمی که گستره حکومتشان پنجاه کشور امروزی را دربر گرفته بود. مطمئناً چنین چیزی را در تمام جهان نمی توان یافت.

معظم له تأکید کردند: خدای متعال، رسولان و پیامبران را فرستاد تا راه درست را از مسیرهای انحرافی به مردم بشناسانند و در نتیجه، مردم عذر و بهانه ای در درگاه خدای سبحان نداشته باشند.

غافل نباشیم که فعالان، اندیشمندان و ارائه کنندگان خدمات، بدون رنج و زحمت و تلاش مداوم، نتیجه ی کار خود را نخواهند دید. توجه داشته باشید که از جوانان غافل نشوید و آنان را به بوته ی فراموشی نسپارید. دست آنان را بگیرید و در مسیر صحیح و روشن قرار دهید و همان گونه که خود، تربیت شده و پرورش یافته اید، آنان را نیز مورد توجه قرار دهید و بپرورانید.