در روز سوم ماه رجب 1437ق (23/1/1395) تنی چند از ذاکرین اهل بیت علیهم السلام، در شهر مقدس قم با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی دیدار کردند.

معظم له طی رهنمودهایی به میهمانان فرمودند: هر قدر که بخواهیم و بکوشیم، خدای متعال را چنان که باید نمی توانیم بشناسیم و به همین نسبت، در شناخت اهل بیت علیهم السلام نیز ناتوان هستیم، اما باید از آنان بیاموزیم و به خواسته های آنان تن بدهیم و تسلیم باشیم.

ایشان افزودند: اگر به باران بنگریم می بینیم که بر همه چیز فرو می ریزد، حال اگر بر بوستان و باغچه ای فرود آید، از آن جا بوی خوش عطر گل برخواهد خواست، ولی اگر بر زباله فرو افتد، بوی ناخوشایند در آن نواحی پراکنده خواهد شد.

پر واضح است که باران فروریخته بر باغچه و زباله ها یکی و از یک جنس است، اما اشکال در مکان و چیزی است که باران بر آن نازل شده است.

مرجع عالیقدر در مقام توضیح فرمودند: بسیاری از صحابه با رسول خدا صلی الله علیه وآله همنشینی و مصاحبت داشتند و از ایشان سخنانی آموزشی و موعظه و نصایح و تعالیم هدایتگر می شنیدند و بیشترین رفتارها و تعالیم والای ایشان را خود شاهد بودند، ولی در میان اصحاب کسانی چون عمار، ابوذر و جز آنان و نیز افرادی چون اولی و دومی برآمدند. تردیدی نیست که آن ها محضر یک آموزگار را درک کردند، یعنی هر دو دسته یادشده از محضر یک استاد بهره مند بودند و آن استاد، پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله بود.

ما نیز همانند اصحاب رسول خدا صلی الله علیه وآله در معرض آزمون و امتحان قرار داریم، چنان که اصحاب آن حضرت نیز مورد آزمون و امتحان قرار گرفتند و با همان شیطانی درگیر و رودررو هستیم که اولی و دومی را فریفت. همین طور نفس فرمان دهنده ما همانی است که اولی و دومی را به آن سرنوشت گرفتار کرد.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی تأکید کردند: انسان باید همیشه اعتقادات خود را به خویش تلقین کند تا بهره بیشتری از اعتقادات صحیح خود ببرد و برترین باشد و باید از این که اعتقادات و عقل خود را و آنچه خدا به عنوان اساس عقل انسان قرار داده است ـ باصطلاح ـ دور بزند، بپرهیزد. بنابراین، انسان باید بر پایه اعتقادات خود و آنچه را که خدای متعال اساس عقل انسان قرار داده است، با خدای سبحان، اهل بیت علیهم السلام، بستگان و دیگر مردم عمل کند.

به عنوان مثال اگر کسی بخواهد در مقابل عمل خوب یا عمل بدِ فرد دیگری چیزی بگوید، باید گفته اش با اعتقاداتش سازگار باشد و در رفتار و گرفتاری هایش نیز باید همین گونه و بر همین مبنا عمل کند. حال اگر کسی چنین باشد سعادتمندترین افراد بوده و از بیشترین آرامش برخوردار خواهد شد و مراد از سعادت و آرامش و رفاه، آرامش و رفاه روانی و قلبی است نه از نوعی مالی و مادّیِ آن.

ایشان افزودند: بی تردید کسی که از این نوع آرامش برخوردار باشد هیچ وقت به روانشناس نیاز نداشته و سر و کارش به بیمارستان های روانی نخواهد افتاد، به فکر خودکشی نخواهد افتاد و نسبت به گذشته خود در آینده پشیمان نخواهد شد.

مرجع عالیقدر، سخنان خود را این گونه به پایان برده، فرمودند: اساس و بن پایه آنچه بیان شد این سخن خدای متعال است که می فرماید: «وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا * فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا * قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا؛ و سوگند به نفس آدمی و آن کس که آن را منظم ساخته * سپس فجور و تقوا (شر و خیر) را به او الهام کرده است * که هر کس نفس خود را تزکیه کرده، رستگار شده»(شمس/7ـ9)، البته این گونه بودن جداً سخت است اما برای همگان مهم است و باید در تمام عرصه ها و جوامع با همه تفاوتی که دارند عملی و پیاده شود و عامل به آن را از بالاترین نمره امتحانی برخوردار خواهد کرد.