در چهارچوب دیدار همه روزه ی روحانیان و فضلا با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی، جمعی از طلاب، فضلا و فعالان عرصه ی دینی به همراهی حجت الاسلام سید سجادی و حجت الاسلام سید ابوالحسنی در روز هشتم ماه ربیع الأول 1438ق (18/9/1395) در شهر مقدس قم با معظم له دیدار کردند و مورد استقبال ایشان قرار گرفتند.

در این دیدار صمیمی ابتدا میهمانان گزارشی مختصر از فعالیت های مذهبی و فرهنگی خود در زمینه ی احیاء بزرگداشت شعائر مقدس حسینی مخصوصاً در دو ماه محرم و صفر سال جاری تقدیم معظم له کردند.

آن گاه معظم له ضمن رهنمودهایی خطاب به میهمانان، سخنان خود را با روایتی آغاز کردند و فرمودند: از حارث بن مغیره ـ که از اصحاب جلیل القدر و فرد مورد اعتماد و وثوق امام صادق علیه السلام بود ـ روایت شده است که گفت: در گذرگاهی در مدینه، امام صادق علیه السلام مرا دیدند و پرسیدند: چه کسی هستی؟ حارثی؟ گفتم: آری.

فرمودند: لأحملنّ ذنوب سفهائکم علی علمائکم؛ گناه نادانان شما را بر عهده ی عالمان و دانایانتان می دانم.

نزد حضرتش رفتم و اجازه ی ورود خواستم و حضرت اجازه دادند و من بر ایشان وارد شدم و به ایشان عرض کردم: این سخن شما بر من سنگین آمد.

امام فرمودند: ما یمنعکم ـ إذا بلغکم عن الرجل ما تکرهون، وما یدخل علینا به الأذی ـ أن تأتوه فتؤنّبوه وتعذلوه تقولوا له قولاً بلیغاً؟؛ اگر درباره ی کسی رفتاری به گوش شما رسید که آن را خوش نمی دارید و مایه ی آزردگی ما می شود، چه چیزی شما را از نکوهش او به جهت رفتارش و گفتن سخن شیوا و رسا به او باز می دارد؟

گفتم: فدایت گردم، با چنین برخوردی از ما فرمان نبرد و از ما نخواهند پذیرفت.

امام علیه السلام فرمودند: اهجروهم واجتنبوا مجالستهم؛ [بنابراین،] از آنان دوری گزینید و از همنشینی با آنان بپرهیزد».

مرجع عالیقدر پرسش گونه فرمودند: حال باید دید و اندیشید که گناه عالمان چیست که بار گناه نادانان بر دوش آنها نهاده می شود؟

سپس معظم له در توضیح این مطلب فرمودند: عالمان در حدّ توان خود می توانند با گفتار و کردار خویش مردم را بپرورانند؛ وانگهی هدایت مردم یک وظیفه و واجب شرعی است و وظیفه ی اهل علم و روحانیان محدود به خودشان نیست، بلکه نسبت به افراد جامعه مسئولیت داشته و دارند، لذا باید در هدایت آنان نیز بکوشند.

از این رو بر علما بایسته است که در حدّ توان خود برای فراهم آوردن فضای مناسب به منظور هدایت دیگران بکوشند، چراکه فضای مناسب و صالح می تواند نسلی صالح و درستکار بپروراند و عکسِ قضیه نتیجه ی عکس خواهد داشت.

ایشان تأکید کردند: با اندک چیزی و راهکاری می توان بسیاری از جوانان را هدایت کرد، اما دردمندانه و متأسفانه امروزه بسیاری از جوانان در مسیر تباهی و گمراهی قرار گرفته اند که باید با تشویق و ترغیب آنان، به ویژه افراد متعهدشان، ایشان را به مطالعه واداشت و از این رهگذر خواهیم توانست دیگر جوانان را که از نظر علمی و دینی ضعیف هستند هدایت کنیم و در مسیر صحیح قرار دهیم. بی تردید این کار، در اولویت نخست روحانیان قرار دارد.

ایشان در توضیح این معنا فرمودند: در دهه ی پنجاه میلادی پای کمونیست ها در عراق باز و در نتیجه میلیون ها کتابِ مروج کمونیسم به عراق سرازیر شد؛ کتاب هایی مانند: «أین الله؛ خدا کجاست؟» و «أنا ابن الخطیئة؛ من فرزند و زائیده ی گناهم» و جز آن از کتاب های کفر آمیز و الحادی که تماماً به صورت رایگان در عراق توزیع می شد. گفتنی است که تیراژ کتاب های ضد دینی و کفر آمیز و به یک سخن کتاب های ضاله ای که در آن زمان و با انگیزه ی منحرف کردن ملت مسلمان عراق در این کشور توزیع شد، بیش از جمعیت عراق بود. در پی این رخداد، مرحوم والد (آیت الله العظمی حاج سید میرزا مهدی حسینی شیرازی قدس سره) از تمام طلاب علوم دینی خواست تا هر شب در حسینیه ها و مساجد محل خود حضور یابند، هرچند زمانی کوتاه ـ مثلاً ـ پانزده دقیقه مسائل اعتقادی اسلامی را برای جوانان بازگویند و تبیین کنند و آنان را به این سمت و سو حرکت دهند و ایشان تأکید داشتند که در آن برهه از پرداختن به مسائل شرعی بپرهیزند. این اقدام تا اندازه ی قابل توجهی تأثیر داشت و کارساز شد.

معظم له افزودند: کمونیست ها به این قبیل مسائل و رفتارها واکنش هایی نشان دادند، از جمله این که با زدن تهمت ها و اَنگ، می گفتند که عالمان دینی از آمریکا پول می گیرند، از این رو با ما دشمنی می ورزند. پر واضح است که هر کسی چنین اتهاماتی را نمی پذیرفت، اما برخی جوانان به دلیل ضعف در اعتقادات و اطلاعات دینی فریب این حرف ها را می خوردند.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی تأکید کرده، فرمودند: از این رو باید به جوانان توجه کرد و با زیر نظر گرفتن و آموزش آنان، از گزند تهاجم و هجمه ی گسترده ی فرهنگی، فساد اخلاقی و اعتقادی که از رهگذر هزاران شبکه ی ماهواره ای و فضای مجازی گوناگون، جامعه و به ویژه جوانان را هدف قرار داده است، ایمن ساخت.

بنابراین، باید در راه نجات نسل جوان کوشید و از هیچ فعالیتی فروگزار نکرد و بدانیم این کار ممکن است تدریجی و درازمدت صورت پذیرد.