در روز پنجشنبه هشتم ماه ربیع الأول 1438ق (1395/9/18) جمعی از روحانیان و طلاب حوزه ی علمیه ی اصفهان به همراه خانواده های خود در شهر مقدس قم با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی دام ظله دیدار کردند و یکی از حاضران در این جمع به دست معظم له معمم شد و در کسوت روحانیت درآمد.

مرجع عالیقدر کسوت روحانیت را به طلبه ی نامبرده تبریک گفته، سپس خطاب به او و حاضران در مجلس فرمودند: در تاریخ روحانیان و مراجع، دو مرجع مهم داریم که آن دو از سی سالگی به تحصیل و فراگیری علوم دینی پرداختند و البته در کار خود نیز موفق شدند. یکی از آن دو بزرگوار مرحوم «مقدس بغدادی»(1) بود که حدود دویست سال قبل می زیست و از شاگردان مرحوم بهبهانی در کربلای معلی بود.

او به مرحله ی والا و بالایی از دانش رسید، چندان که آثار علمی اش، مانند «المحصول» در علم اصول و دیگر کتاب های علمی و فقهی او تا به امروز در حوزه های علمیه مورد استفاده قرار می گیرد. شخص دوم نیز مرحوم صاحب کتاب گرانسنگ «الریاض»(2) بود.

معظم له خطاب به میهمانان با تأکید فرمودند: برای کسب موفقیت باید به سه امر اساسی اهتمام ورزید:

1. فرصت ها نباید از دست بروند؛ یعنی باید تمام اوقات خود را صرف خواندن و تحصیل و مباحثه و مطالعه کنید و باید توجه داشت که موفقیت، موهبتی است الهی، اما به مقدمه ی ایجاد کننده و پدید آورنده ی آن نیاز است که همان علم باشد، پس بیشتر وقت خود را صرف کسب علم و تحصیل علم کنید.

2. پرهیزگاری و خداپروایی است؛ این امر به وقت نیاز ندارد، اما به داشتن عزم و اراده و تصمیمِ تزلزل ناپذیر بستگی دارد. انسان هر مرحله ای از تقوا را به دست آورد، خواهد توانست به مراتب بالاتری از آن برسد.

3. اخلاق حسنه است؛ که این نیز به تصمیم جدی نیاز دارد. روشن باشد که صبر، صداقت، بردباری و جز آن، بخشی از اخلاق حسنه است.

مرجع عالیقدر در این معنا فرمودند: دو دوست با یکدیگر دچار مشکل شده و از هم جدا شدند. یکی از آن دو بر ضد آن دیگری نامه ای آکنده از دروغ و تهمت نوشت و آن را برای شخص سومی فرستاد. این نامه به طور اتفاقی به دست دوست سابق نویسنده ی نامه افتاد و او نامه را خواند و توجهی به محتوای آن نکرد و نامه را در مسیر و بر سر راه مخاطب نامه قرار داد. جالب این است که شخص دوم محتوای نامه ی دوست خود را نادیده گرفت و تا آخر عمر، ماجرای نامه را به روی نویسنده ی آن نیاورد و برای هیچ کس از آن نامه و محتوایش سخن نگفت.

پس از سپری شدن روزها و ماه ها نویسنده ی نامه به بحرانی گرفتار شد که رهایی از آن فقط و فقط به دست شخص دوم ممکن بود و او در این زمینه دریغ نکرد و آنچه در توان داشت برای حل مشکل دوست خود به کار بست و از هیچ کمکی به او فروگزار نکرد.

معظم له افزودند: آری، چنین فردی موفق می شود و به ـ مثلاً ـ شیخ مفید، شیخ طوسی، سید بحرالعلوم، سید ابوالحسن اصفهانی ـ قدس الله اسرارهم ـ بدل می شوند.

ایشان در سخنان خود خطاب به میهمانان به نمونه ی دیگری از اخلاق حسنه اشاره کرده، فرمودند: روزی عموزاده ی مرحوم والد، مرحوم آیت الله العظمی سید عبدالهادی شیرازی قدس سره به خانه ی مرحوم آیت الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی قدس سره رفتند. مرحوم اصفهانی از لا به لای کتاب نوشته ای درآورده، به مرحوم شیرازی دادند و از ایشان خواستند تا محتوای آن را بخوانند. ایشان نامه را خواندند؛ نامه ای که سراسر تهمت و ناسزا به مرحوم سید ابوالحسن اصفهانی بود و تنی چند از روحانیان تبریز آن را نوشته و مهر و امضا کرده بودند.

از جمله اتهاماتی که در این نامه به سید زده شده بود این که درب خانه ی وی از طلاست؛ مرحوم شیرازی پس از خواندن نامه لبخندی زدند و آن را به مرحوم سید اصفهانی دادند و ایشان نیز لبخندزنان نامه را گرفتند.

مرجع عالیقدر در ادامه فرمودند: خوب است بدانید که واکنش مرحوم سید ابوالحسن اصفهانی نسبت به آن نامه این بود که هیچ پاسخی به آن نداده و شهریه ی نویسندگان و امضاکنندگان نامه را قطع نکردند و تا واپسین دم زندگی خود هیچ اقدامی بر ضد آنان نکردند.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی دام ظله در پایان فرمودند: آری، این همان اخلاق فاضله و حسنه است، پس بر عمل و پایبندی به آن، تصمیم بگیرید.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1) مرحوم سید محسن بن السید حسن الحسینی الأعرجی الکاظمی البغدادی، ت 1227ق و بنابر قولی 1240ق. که شیخ انصاری و صاحب جواهر رحمهم الله جمیعاً و عده ای از بزرگان، از او به «مقدس بغدادی» یا «محقق بغدادی» تعبیر می کنند.
2) دانشمند بزرگ، فقیه، اصولی، محدث و نابغه قرن سیزدهم هجری قمری، سید علی طباطبایی، ت ۱۱۶۱ق، نویسنده ی کتاب «ریاض المسائل فی بیان الأحکام بالدلائل».