از جنایاتی که به وهابیان نسبت داده شده، حمله به شهر مقدس کربلا در سال ۱۲۱۶ قمری است که در ۱۸ ذی الحجه همان سال اتفاق افتاد. این کار بزرگ ترین فاجعه تاریخ کربلا بعد از عاشورا بود که تاریخ نویسان آن را عاشورای دوم نام نهادند.

وهابیان از پیروان محمد بن عبدالوهاب بن سلیمان تمیمی نجدی هستند. او پیرو مکتب ابن تیمیه و شاگرد او ابن قیم الجوزی بود که عقاید جدیدی را در جزیرة العرب بنیان نهاد. پدر محمد بن عبدالوهاب از علمای نجد بوده است که مردم را از فرزندش بر حذر می داشت، همچنین برادر وی سلیمان بن عبدالوهاب کتابی بر رد برادر نگاشت. محمد بن عبدالوهاب پس از خواندن فقه حنبلی در نجد راهی بصره و شام شد و به مطالعه کتب ابن تیمیه و ابن قیم پرداخت.

محمد بن عبدالوهاب به سبب عقاید تکفیری که داشت، در نهایت از شهر خود رانده شد و به «درعیه» از نواحی نجد رهسپار گردید. امیر درعیه محمد بن سعود او را گرامی داشت و سخنان وی را به مصلحت حکومتش دید و در راه اشاعه آن کوشید. شیخ محمد بن عبدالوهاب عده ای را همراه خود کرد، سپس دستور جهاد علیه نجد را صادر و آن جا را تصرف نمود.

در سال ۱۱۷۹ محمد بن سعود از دنیا رفت و فرزندش عبدالعزیز بن محمد جانشین وی شد. محمد بن عبدالوهاب نیز در سال ۱۲0۶ وفات کرد. وهابیان به دستور عبدالعزیز بن محمد و به فرماندهی فرزندش سعود بن عبدالعزیز، نجد و ریاض را در سال ۱۱۸۷ تصاحب کردند و از آن پس بود که شهر ریاض پایتخت آل سعود شد. پس از تصرف ریاض بود که وهابیت تعرض خودش را به عراق و شهرهای مقدس آن شروع کرد. این تعرضات حدود ده سال به طول کشید. سید محسن امین در احوال سید محمد مجاهد آورده است که چون کثرت هجوم وهابیان به کربلا زیاد بود وی رحل اقامت در کاظمین افکند و آنجا ساکن شد.

ماجرا از این قرار است که وهابیان که مترصد ورود به کربلا بودند، در ۱۸ ذی الحجه سال ۱۲۱۶ وقتی مردم شهر برای زیارت امیرمؤمنان حضرت امام علی علیه السلام به نجف رفته بودند وارد شهر کربلا شده، دست به غارت اموال مردم و تخریب گنبد امام حسین علیه السلام و شبکه های ضریح مطهر زدند. سید محسن امین در کتاب «اعیان الشیعه» این چنین می گوید: «وهابیان به زور وارد کربلا شدند، مردم آنجا را به خاک و خون کشیدند و جز عده کمی که فرار کردند یا مخفی شدند، دیگران را کشته و مجروح کردند. قبر مطهر امام حسین علیه السلام را ویران کرده، شبکه های ضریح مطهر را کندند و اموال آنجا را سرقت کردند و هرچه از اموال بود با خود بردند. آنان با این کار اعمال متوکل عباسی نسبت به قبر مقدس امام حسین علیه السلام را زنده کردند».

مانند این مطلب در کتاب «الشیخ محمد بن عبدالوهاب عقیدته السلفیه ودعوته الإصلاحیه وثناء العلماء علیه» نیز آمده است. مؤلف می گوید: «در سال ۱۱۱۸ ریاض توسط امام عبدالعزیز بن محمد بن سعود فتح شد و در سال ۱۱۷۹ امام محمد بن سعود وفات کرد و مردم با عبدالعزیز بیعت کردند. در سال ۱۲۱۵ سعود بن عبدالعزیز به امر پدرش به عراق و کربلا حمله کرد و خسارت های فراوانی به مردم کربلا وارد کرد و قبر حسین و گنبد آن را ویران کرد». همان طور که دیده می شود این واقعه در کتب وهابیت نیز آمده است.

غیر از این هجمه فراگیر وهابیان در سال ۱۲۲۵ کربلا را به محاصره درآوردند و کاروان های زیارتی که از زیارت نیمه شعبان از کربلا باز می گشتند را غارت کرده، افراد آن را به شهادت رساندند.

عثمان بن بشر از مورخان وهابی درباره حمله به کربلا چنین می نویسد:

«... گنبد روی قبر (یعنی قبر حسین بن علی) را ویران ساختند و صندوق روی قبر را که زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده بودند، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا و نقره و قرآن های نفیس و جز آنها یافتند، غارت کردند و نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند در حالی که قریب به ۲000 تن از اهالی کربلا را کشته بودند».

تقریباً همه منابع تاریخی کشتار کربلا را در سال ۱۲۱۶ ذکر کرده اند و بعضی نقل کرده اند که در خلال این حمله هفت هزار تن از دانشمندان و فاضلان و بزرگان و سادات و مردم کوچه و بازار به شهادت رسیدند.

مرجع عالیقدر آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در پی نام نهادن 19 ذی الحجه به «روز جهانی مظلومیت کربلا» به جهت گرامیداشت این روز فرمودند: «یورش وحشیانه و بی خردانه وهابی های کینه توز به شهر مظلوم کربلا تکرار دوباره وحشیگری بنی امیه در روز عاشوراست».