آيين بزرگداشت چهارمين سالگرد رحلت مرجع فقيد جهان تشيّع، مرحوم آية الله العظمي حاج سيد محمد حسيني شيرازي قدس سره ديشب پس از نماز مغرب وعشا با حضور جمع کثيري از طلاب، فضلا، علماي حوزه علميه قم، هيئت هاي مذهبي، نمايندگان بيوت آيات عظام وديگر طبقات مردم در مسجد امام زين العابدين عليه السلام در شهر مقدس قم برگزار شد.

اين مراسم معنوي با تلاوت آياتي چند از کلام الله مجيد آغاز شد وپس از آن حاضران به سخنان حجة الاسلام والمسلمين شيخ احمد معرفت گوش فرا دادند.

ايشان پس از ذکر مصيبتي مختصر، پيش درآمد سخن خود را اين آيه شريفه قرار دادند: «قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ إِنَّمَا يَتَذَکَّرُ أُوْلُوا الْأَلْباَبِ؛(1) بگو آيا کساني که مي دانند با کساني که نمي دانند برابرند؟ [هرگز] فقط خردمندانند که پند مي گيرند».

ايشان در ادامه اظهار داشت: حتي اگر هيچ آيه وروايتي درباه فضيلت علم وعلما در دست نداشتيم، همچنان اين مسأله قطعي وروشن بود؛ چراکه علم به خودي خود پسنديده ونيکوست وفضيلت آن عقلي وقطعي است؛ به عبارت ديگر عقل آدمي به افضليت علم وعلما حکم مي کند وعالم را برتر از جاهل مي داند. ولي با اين حال رواياتي که در اين خصوص از پيشوايان ما وارد شده بسيار است. براي مثال از اميرمؤمنان علي عليه السلام روايت شده است که فرمودند: «العلم حياة، الايمان نجاة؛(2) علم مايه حيات وايمان سبب نجات [أدمي] است». نيز روايت شده است که امام باقر عليه السلام فرمودند: «عالمٌ يُنتفعُ بعلمِهِ أفضلُ من سبعينَ الفَ عابدٍ؛(3) عالمي که علم او به کار آيد بهتر از هفتاد هزار عابد است». همچنين امام صادق عليه السلام فرمودند: «إذا مات المؤمنُ الففيهُ ثلم في الاسلامِ ثُلمةٌ لا يسدّها شيءٌ؛(4) هرگاه مؤمن فقيهي از دنيا برود، صدمه وخدشه اي به اسلام وارد مي شود که هيچ چيز آن را جبران نمي کند».

ايشان با اشاره به جوانب گوناگون شخصيت مرجع فقيد تأکيد کرد: «با رفتن عالماني چون آية الله العظمي شيرازي صدمه جبران ناپذيري به اسلام وارد مي شود وهيچ چيز نمي تواند جان آنان را پر کند».

او در بخش ديگري از سخنان خود اظهار داشت: «هر کس علم وفضيلت وتقواي بيشتري داشته باشد، بيش از ديگران در معرض مصائب ومشکلات خواهد بود وکساني که در درگاه خداي متعال مقرب ترند بهره بيشتري از جام بلا ومصيبت دارند. در روايت آمده است: «إن اشدّ الناسّ بلاءً النبيون ثم الوصيون ثم الأمثل فالأمثل؛(5) بيشترين گروهي که در معرض بلا وامتحان قرار دارند پيامبران ودر مرتبه بعدي اوصيا وپس از آنان، به ترتيب کساني قرار دارند که درجه ومقامشان برتر است». از همين روست که مي بينيم شخص رسول خدا صلّي الله عليه وآله بيش از همگان آماج تهمت وافترا قرار گرفت وآيين، سيره، سخنان وشخصيت ايشان از سوي دروغ پردازان وجاعلان حديث وتحريف گران مورد هجوم واقع شد وحتي او را ساحر، مجنون وکذاب خواندند. براي مثال بسياري از نادانان الفاظ «امي» را در اين آيه به معناي بيسواد مي دانند: «هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِّنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ ءَايَتِهِ وَيُزَکِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْکِتَبَ وَالْحِکْمَةَ؛(6)اوست خدايي که در ميان مردم امي پيامبري از خودشان مبعوث کرد تا آياتش را بر آنها بخواند وکتاب وحکمت شان بياموزد». در حالي که در روايت آمده است که شخصي از امام جواد عليه السلام پرسيد: يابن رسول الله، چرا پيامبر صلّي الله عليه وآله را «امي» خوانده اند؟ حضرت از او پرسيد: مردم (يعني اهل سنت) در اين باره چه مي گويند؟ گفت: آنان معتقدند پيامبر از آن رو امي ناميده شده که خواندن ونوشتن نمي دانست. حضرت فرمودند: دروغ مي گويند. لعنت خدا بر آنان باد! چگونه چنين چيزي ممکن است در حالي که خداي متعال در کتاب استوارش فرموده است: «هُوَ الَّذِي... الْکِتَبَ وَالْحِکْمَةَ» اگر چنين باشد چگونه به آنان چيزي را ياد مي داد که خود به درستي بلد نبود. به خدا سوگند رسول خدا صلّي الله عليه وآله به 72 (يا 73) زبان مي خواند ومي نوشت. او را از آن جهت «امي» گفته اند که از اهل مکه بود ومکه ام القري (مادر شهرها) است... .(7)

ايشان در ادامه به انواع تحريفاتي که در حق پيامبر صلّي الله عليه وآله وخاندان ايشان انجام شده اشاره نمود واظهار داشت: «نه فقط رسول خدا از ناحيه تحريف گران مورد ستم واقع شد، بلکه خاندان وبستگان ايشان نيز از اين مصيبت مصون نماندند. براي مثال برخي از دروغ پردازان درباره حضرت خديجه گفته اند که در چهل سالگي با پيامبر صلّي الله عليه وآله ازدواج کرد وپيش از آن نيز دو مرتبه ازدواج کرده بود. در حالي که بسياري از تاريخ نويسان اهل سنت وشمار فراواني از علماي شيعه تصريح کرده اند که ايشان در سن 28 سالگي با رسول خدا صلّي الله عليه وآله ازوداج کردند ودر آن هنگام باکره بودند. همين دروغ پردازان چنان چهره دروغيني از عايشه ترسيم کرده اند که بسياري از مردم از اين نکته غافلند که او پيش از ازدواج با پيامبر، همسر شخص ديگري بود».

حجة الاسلام معرفت اظهار داشت: «در مظلوميت رسول خدا صلّي الله عليه وآله همين بس که در لحظات آخر حيات شان عده اي به ايشان نسبت هذيان گويي دادند وگفتند: «إن الرّجل ليهجر». امروزه متأسفانه افرادي يافت مي شوند که اين نقل تاريخي وروايي را قبول ندارند، در حالي که اين مطلب در هفت جاي صحيح بخاري ذکر شده است. همچنين در مظلوميت رسول خدا واميرالمؤمنين وخاندان ايشان عليهم السلام همين بس که اندکي پس از رحلت ايشان، همان کساني که پيامبر را ساحر مي خواندند وآني به خدا ورسول ايمان نياوردند، به خانه دختر پيامبر هجوم آوردند وآن فجايع هولناک را مرتکب شدند. اين در حالي است که پيامبر بارها وبارها نسبت به خاندان خود سفارش کرده بودند. حضرت امير عليه السلام نيز در زمان خود مظلوم ترين مردم بودند. با اين که پيامبر بارها وبارها بر فضيلت وعظمت وشجاعت وعلم وحلم او تأکيد کرده بود، پس از رسول خدا از ناحيه مشرکان ومنافقان ستم فراوان ديد تا جايي که ابوذر از او با تعبير «الشيخ الضطهد المظلوم»(8) يعني شيخ ستمديده مظلوم ياد مي کرد.

ايشان در ادامه با اشاره به مصائب ومظلوميت هاي ديگر امامان خاطرنشان کرد: «امام حسن وامام حسين عليهماالسلام نيز در زمان خود مظلوم ترين مردم بودند. برخي از تاريخ نويسان مزدور گفته اند که حضرت امام حسن 300 زن داشتند وبرخي ديگر شمار آنان را 700 زن دانسته اند. اين در حالي است که جمعيت مدينه در آن زمان يازده هزار نفر بوده است! همچنين اگر چيزي صحت داشته باشد بايد طعني در اين خصوص از جانب معاويه به آقا امام حسن مجتبي نقل شده باشد. در حالي که در متون کهن کمترين اثري از اين مطلب مشاهده نمي شود واين مطلب نشان دهنده آن است که چنين تحريفاتي در دوران بني عباس به کتاب ها راه يافته است.

امام حسين عليه السلام نيز در زمان خود از ناحيه حاکمان ظالم ومردم نادان مورد ستم هاي فراوان واقع شد، اما مظلوميت امام حسين عليه السلام در ميان امامان ديگر برجستگي ويژه اي دارد؛ به طوري که مظلوميت هاي ايشان تا ابد دل هاي آزادگان وشيعيان را دردمند کرده است».

سخنران اين مجلس با اشاره به مظلوميت شيعيان اظهار داشت: يکي از مصاديق بارز مظلوميت شيعه فاجعه هولناک هدم قبور مطهر امامان بقيع از سوي فرقه ضاله وهابيت است».

وي تصريح کرد: «علماي راستين نيز هر يک در زمان خود مظلوم بودند ومورد انواع ستم ها وبي مهري ها واقع مي شدند، ولي با اين حال لحظه اي از آرمان هاي بلند خود دست بر نمي داشتند».

وي در پايان به ذکر مصيبت ائمه اطهار عليهم السلام پرداخت وبراي روح مطهر عالمان نستوه شيعه از جمله آية الله العظمي سيد محمد شيرازي قدس سره علو درجات را از درگاه ايزد منان خواستار شد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

[1] . زمر(39)، آيه9.

[2] . غرر الحکم ودررالحکم، ص62.

[3] . کافي، ج1، ص33.

[4] . همان، ص38.

[5] . کافي، ج2، ص252.

[6] . بحارالانوار، ج16، ص132.

[7] . وکانت عذراء... (ر.ک: بحارالانوار، ج22، ص191).

[8] . کشف الغمه، ج1، ص344.