جمعي از خانم ها وآقايان عضو هيئت هاي مذهبي صاحب الزمان، مکتبة فاطمةالزهرا وعبدالله بن حسن مجبتي از اصفهان روز جمعه 7/11/1384 با حجةالاسلام والسلمين سيد حسين شيرازي فرزند مرجع عالي قدر ديدار وبه بيانات ايشان گوش فرا دادند.

ايشان طي اين ديدار اظهار داشت: خداي متعال در قران «مُخبتان» يعني انسان هاي فروتن را بشارت داده وفرموده است: ... وَبَشِّرِ الْمُخْبِتِينَ* الَّذِينَ إِذَا ذُکِرَاللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِينَ عَلَي مَآ أَصَابَهُمْ وَالْمُقِيمِي الصَّلَاةِ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ؛(1) فروتنان را بشارت ده؛ آنهايي که چون ياد خدا رود دل هاي شان بيمناک شود ودر برابر مصائب شکيبا باشند ونماز برپا دارند واز آنچه روزي شان کرده ايم انفاق مي کنند.

وي در ادامه افزود: «مُخبتين از ماده «خبت» مشتق شده وبه معناي زمين شنـزار، گسترده، هموار وبدون سنگ يا درخت وگياه است. بنابراين مخبتين کساني هستند که سينه وقلب فراخي دارند وناملايمات گوناگون را تحمل مي کنند وداراي روح کوچکي نيستند. اين افراد کليه سختي ها وناملايمات ومصائب را در خود هضم مي کنند ودچار اضطراب ونگراني وترس وهيجانات منفي نمي شوند ودلشان به ياد خدا استوار وپابرجا وآرام است. همچنين اين افراد داراي دلي پاک وبي غل وغش، ودر عين حال رقيق ونرم مي باشند.

او نرم دلي ورقت قلب را از صفات مؤمن دانست وگفت: علي بن ابي طالب با وجود آن همه شجاعت وجنگاوري از ديدن يک کودک يتيم چشمان مبارکشان اشکبار مي شد. در روايت آمده است خدا کودکان را از آن رو دوست دارد که دلشان نرم است وزود متأثر مي شوند. در دعاي کميل آمده است: وسلاحه البکا؛(2) يعني گريستن سلاح انسان است. انبيا واولياي الهي همگي دل هاي نرم ورقيق داشتند وبا مختصر سخن عبرت آميزي به گريه مي افتادند وبه ياد خدا چشمانشان اشکبار مي شد. بنابراين دل نرم به هدايت نزديکتر، ودل سخت جايگاه شيطان است.

او يکي از صفات برجسته مؤمنان را صفاي خاطر ومهرورزي نسيت به همگان دانست واظهار داشت: «مؤمن هيچ گاه کينه کسي را به دل نمي گيرد ونسبت به مردم با خوش بيني وحُسن ظن رفتار مي کند ونسبت به ديگران خيرخواه ومهربان است».

او خوف ورجا را از صفات مثبت اخلاقي برشمرد وگفت: انسان مؤمن هيچ گاه از نفس خود ايمن نيست وهميشه خود را توبيخ مي کند. در روايت آمده است: مردي از بني اسرائيل چهل سال عبادت کرد. پس از چهل سال گوسفندي ذبح کرد وبر فراز کوه نهاد. در گذشته رسم بود اگر مي خواستند بدانند عبادتشان قبول است، يک قرباني بر فراز کوه مي نهادند. اگر همان جا مي ماند ومي گنديد بدين معنا بود که قرباني شخص مقبول درگاه خدا واقع نشده واگر صاعقه اي آن را مي سوزاند به معناي قبولي عبادات واعمال صاحب قرباني بود. آن عابد مشاهده کرد که قرباني او همان جا ماند وگنديد. از اين رو شروع به توبيخ نفس کرد وخود را ملامت نمود. در آن هنگام به او گفته شد: اين توبيخ نفس از تمام اعمال وعبادات چهل ساله ات برتر وبا ارزش تر است.

وي تأکيد نمود: انسان مؤمن پيوسته نسبت به نفس خود بدگمان است وهيچ گاه خود را تبرئه نمي کند مؤمن در عين تلاش وکوشش نبايد از اعمال خود خاطرجمع ومطمئن باشد، بلکه هميشه بايد از نظر معنوي وديني خود را با افراد بالاتر وبهتر از خود مقايسه کند وهميشه در حال پيشرفت ورشد به سوي مراحل بالاتر اخلاقي باشد.

گفتني است در پايان اين ديدار حجةالاسلام والسلمين سيد حسين شيرازي به پرسش هاي شفاهي وکتبي حاضران پاسخ گفتند. پايان بخش اين مراسم نيز نوحه سرايي وذکر مصيبت سالار شهيدان حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام بود که معنويت اين نشست را دوچندان کرد.

1. حج(22)، آيات34و35.

2. بخشي از دعاي کميل بن زياد رحمة الله.