در روز سه شنبه 28 محرم الحرام 1441ق (1398/7/6) حاج عبدالأمیر الأموی، مرثیه سرا و مداح اهل بیت علیهم السلام و فرزند شاعر اهل بیت علیهم السلام، مرحوم مهدی الأموی از شهر کربلای معلی به همراه آقای حاج خالد ابوالکاشی، مسئول حسینیه بیت العباس علیه السلام (کربلایی های مقیم شهر مقدس قم) با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی دیدار کردند و مورد استقبال معظم له قرار گرفتند.

مرجع عالیقدر در این دیدار در گفتگو با میهمانان خود فرمودند: یکی از اصحاب و یاران رسول خدا صلی الله علیه وآله به نام سَعد، از اهل بیت علیهم السلام و خط آن پاکان رویگردان و منحرف شد.

یکی از اصحاب امام باقر علیه السلام نیز سعد نام داشت و اموی و البته از یاران بسیار خوب آن حضرت بود. امام باقر علیه السلام او را «سعد الخیر؛ سعد خوبی ها و نیکی ها» نامیدند تا از سعدِ صحابیِ پیامبر صلی الله علیه وآله که از اهل بیت علیهم السلام منحرف و رویگردان بود بازشناخته شود.

در روایات آمده است: روزی امام باقر علیه السلام بر سعد الخیر وارد شدند و دیدند که به شدت گریه می کند، آن چنان که نفس کشیدن را برای او سخت می کرد و چنان می گریست که مادر فرزند مُرده در سوگ و غم از دست دادن فرزند خود گریه می کند.

امام باقر علیه السلام از او پرسید: بر چه و چرا گریه می کنی؟

سعد گفت: چرا گریه نکنم در حالی که از شجره ملعونه (بنی امیه) هستم که در قرآن از آن یاد شده است؟

امام به او فرمودند: تو از آن خاندانِ لعنت شده نیستی، تو اموی، اما از ما اهل بیت هستی.

مرجع عالیقدر در توضیح مطلب فرمودند: امام باقر علیه السلام حدود هزار سال پیش مدال و نشانی به سعد الخیر دادند که ماندگار بوده و خواهد بود و این مدال جمله «تو اموی، اما از ما اهل بیت هستی» است.

این سخن همانند و هم پایه و مفهوم آیه ای است که خدای متعال در قرآن کریم فرموده است: «یُخْرِجُ الْحَیَّ مِنَ الْمَیِّتِ؛ و زنده را از مرده بر می آورد».

این همان راه اهل بیت علیهم السلام است که کوه های طلا با آن برابری نمی کند. باید توجه داشت که جدّ سعد الخیر مروان بن حکم بود که امیرمؤمنان علیه السلام او را «وزغ بن الوزغ؛ چلپاسه پسر چلپاسه» خواندند. بنا به ثبت و گواهی تاریخ هنگامی که حَکَم و مروان مُردند، مُرده آنان به وزغ تبدیل شد.

آن گاه مرجع عالیقدر درباره کار و فعالیت در راه اهل بیت علیهم السلام مطالبی بیان داشته و فرمودند: در راه اهل بیت علیهم السلام باید مشکلات و سختی ها و تنگناها را تحمل کرد و به این سخن خدای سبحان عمل کرد که می فرماید: «ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ السَّیِّئَةَ؛ بدی را به شیوه نیکو دفع کن».

ایشان افزودند: امام حسین علیه السلام امام معصوم بودند و چون با مردم سخن می گفتند میزان خرد و درک آنان را در نظر می گرفتند، اما وقتی با خدای متعال سخن گفته و با حضرتش راز و نیاز می کردند به طور کامل و چنان که باید سخن می گفتند. از جمله سخنان آن حضرت با خدای سبحان قبل از واقعه کربلا این بود که در قنوت نماز خود به خدای متعال عرضه می داشتند: «وأعذ أولیاءک من الافتتان بی؛ [بار پروردگارا،] اولیا و دوستان خود را از مورد امتحان و آزمایش قرار گرفتن به وسیله من محافظت فرما».

در واقع حضرت سیدالشهدا علیه السلام از خدا می خواستند که شیعیان و دوستان را از گرفتار شدن در آزمون های سخت محفوظ و مصون دارد. روشن باشد که آزمون و امتحان به وسیله امام حسین علیه السلام بسیار سخت است. کسانی که پیرو اهل بیت علیهم السلام نیستند از اولیا و دوستان خدای سبحان و همینطور از پیروان اهل بیت پیامبر صلی الله علیه وآله نبوده؛ لذا در شمار شیعیان قرار نمی گیرند. مراد امام حسین علیه السلام در این بیان پیروان اهل بیت علیهم السلام هستند و امام علیه السلام در دعای قنوت خود آنان را در نظر داشته اند.

توجه داشته باشید که قرار گرفتن در مسیر و راه اهل بیت علیهم السلام لطف و عنایتی از سوی خدای منان بر شماست.

ایشان در ادامه فرمودند: نقل کردند که یک ثروتمند خلیجی از دنیا رفت و ثروتی هنگفت از قبیل ملک و دارایی و طلا از خود بر جای گذاشت و البته چیزی از آن را با خود نبرد.

حال اگر کسی در راه اهل بیت علیهم السلام فعالیت و خدمت کند، به هنگام مرگ اندوخته و ره توشه بزرگی با خود خواهد برد. خدمت شما و تمام کسانی که در راه خاندان پاک پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله فعالیت می کنند بر آنان و شما گوارا باد.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در پایان سخنان خود تأکید کردند و فرمودند: شما را به پرورش جوانانی سفارش می کنم که همانند شما و امثال شما باشند. کمترین کاری که در این زمینه و با این هدف می توانید انجام دهید این است که داستان و ماجراهایی را که در زندگی با آن روبرو شده و داشته اید و مشکلات و سختی هایی را که با آن دست به گریبان بوده اید برای آنان نقل کنید.