مرکز تحقیقات و مطالعات حضرت آیت الله العظمی شیرازی گردهمایی هفتگی خود را در مرکز فرهنگی ـ رسانه ای النبأ در کربلای معلی با موضوع «جوانان عراق در برزخ تباهی و به کار گرفته شدن» برگزار کرد که تنی چند از شخصیت های دانشگاهی، حقوقدان و اصحاب رسانه در آن شرکت داشتند.

محمد الصافی، پژوهشگر مرکز آیت الله العظمی شیرازی مدیریت این جلسه را بر عهده داشت.

وی طی بیاناتی گفت: بر پایه اطلاعات و داده های سازمان آمار وابسته به وزارت برنامه، در حال حاضر جوانان عراق ده و نیم میلیون نفر بوده که 4/27 درصد جمعیت و 1/36 درصد نیروی کار کشور را تشکیل می دهند که 2/2 میلیون از آنان ساکن پایتخت هستند.

آمار شهروندان عراقی در حال افزایش و نسل جوان امروز بیشترین درصد را در طول تاریخ عراق نوین به خود اختصاص داده است.

این آمار از قدرت و نیروی کار فوق العاده ای حکایت دارد که ساختار جمعیتی جوانان عراق، آن را نمایندگی می کنند. لذا دولت و سازمان های بین المللی باید و باید ارزش و جایگاه آماری و پشتوانه نیروی کار و علمی ـ معرفتی این قشر بزرگ از کشور عراق را مورد توجه قرار دهند و برای چگونگی استفاده صحیح از اولویت های این پشتوانه بشری و بکارگیری نیرو و توان آنان در پروژه ها و فعالیت های کاری، تولیدات صنعتی و صنایع و دانش تلاش کنند.

در این گردهمایی از سوی شرکت کنندگان نظرهایی مطرح شد، از جمله حجت الاسلام شیخ مرتضی معاش، مدیر مؤسسه فرهنگی ـ رسانه ای النبأ طی سخنانی گفت: پیشرفت یک جامعه به چگونگی فکر و اندیشه بستگی دارد.

سرمایه گذاری واقعی و حقیقی در زمینه منابع درآمدیِ طبیعی منحصر نبوده، بلکه در سرمایه های انسانی است، اما جوامع عقب مانده و بحران زده این مطلب را نادیده گرفته و به این مقوله توجه ندارند و موارد و منابع درآمدزا، یعنی عرضه نفت را محور قرار می دهند و این مشکل بزرگی است که نیروی کار جوان عراق را تباه کرده و به هدر می دهد.

از زمانی که رژیم جمهوری در عراق به وجود آمد، جوانان عراقی سوخت و هیزم آتش جنگ شدند و برخی دیگر از جوانان به کشورهای دیگر مهاجرت کردند که بخشی از آنان با داشتن شایستگی ها و توانمندی ها در کشورهای میزبان به کارآفرینی پرداختند و نهضت علمی و صنعتی به راه انداختند.

جوان عراقی امروزه تباه شده است و همین امر برای جامعه عراقی رنج آور و دردناک است. به راستی چرا و به چه دلیلی برای رهاندن جوانان به عنوان یک نیروی کار و انرژی فوق العاده اما هدر رفته و قرار دادن آن در جای مناسب خود و استفاده از توانمندی آن اقدامی صورت نمی گیرد؟ آیا رها کردن جوانان در مرداب ناامیدی و یأس به نفع عراق خواهد بود؟