در روز سه شنبه 27 ماه ربیع الثانی 1441ق (1398/10/3) جمعی از جوانان، طلاب علوم دینی، شاغلان در ادارات دولتی و نظامی و دانشجویانی از کشور کویت با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در شهر مقدس قم دیدار کردند.

معظم له پس از استقبال از آنان و خوشامدگویی از اوضاع اجتماعی و کار آن ها پرسش هایی کردند و سخنان خود را با این آیه کریمه آغاز نمودند که می فرماید: «وَیَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ یَوْمَئِذٍ یَتَفَرَّقُونَ؛ و روزی که رستاخیز برپا گردد آن روز [مردم] پراکنده می ‌شوند» (روم/14).

ایشان ادامه دادند: این، بیان قرآن کریم است و بدین معناست که امروزه و در این دنیا با یکدیگر هستید و به صورت جمعی به سفر آمده اید و این جا حضور دارید و ـ ان شاء الله ـ به سلامتی با هم باز می گردید و در دنیا و آخرت سعادتمند باشید، اما در قیامت با یکدیگر همراه نخواهید بود، بلکه هریک از شما به حسب درجات خود در مکان و رتبه ای خاص قرار خواهد داشت.

مرجع عالیقدر در توضیح موضوع فرمودند: چنانکه در روایات شریفه آمده درجات بهشت به تعداد آیات قرآن کریم ، یعنی 6666 درجه است. ممکن است یکی از شما رتبه هزارم داشته باشد و دیگری در رتبه سه هزار قرار گیرد و از میان شما نیز کسی باشد که رتبه اول را از آنِ خود کند. این اختلاف و تفاوت در درجه و رتبه بر اساس این سخن خدای سبحان است که می فرماید: «الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ؛ کسانی که ایمان آورده اند و کارهای شایسته انجام داده اند» (بقره/25).

اختلاف در درجات بهشتی دو سبب و دلیل دارد:

اول) ایمان به خدا و داشتن عقیده درست، توکل و اعتماد به خدا و ارتباط با اهل بیت علیهم السلام؛

دوم) اعمال و کارهای شایسته که باید در تمام دوره زندگی خود بدان پایبند باشید.

کارهای انسان در طول زندگی اش در قیامت از سوی خدای متعال آشکار می شود. از این رو شایسته و بایسته است که از فرصت دنیا بهتر و بیشتر استفاده کنید.

معظم له افزودند: پس از پنجاه سال همگی شما سالخورده و پیر خواهید شد. هریک از شما که فرصت ها را از دست نداده و به بهترین وجه از آن استفاده کند در آن برهه زمانی و روزگار کهنسالی و دوره پیری پشیمان نخواهد شد. حال اگر کسی فرصت ها را از دست داده و تباه کند نه تنها در پیری، بلکه در آخرت نیز پشیمان شده و افسوس خواهد خورد. بنابراین، سزاوار است و باید نسبت به زندگی خود دریغ ورزیده و آن را تباه نکرده و بیهوده بر باد ندهید.

حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در توضیح بیانات خود فرمودند: دو مورد بیان شده، یعنی ایمان به خدای متعال و عمل صالح مستلزم عمل و پرداختن به دو چیز است:

اول) تهذیب و تزکیه نفس است. خدای سبحان در قرآن کریم فرموده است: «قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا؛ که هر کس آن را پاک گردانید، قطعاً رستگار شد» (شمس/9).

انسان هر اندازه که خوب باشد، می تواند ترقی کند و مراتب والاتر و بالاتری را به دست آورد و هرچه خوش اخلاق باشد، می تواند اخلاق و منش و روش خود را بهتر کند و هرچه ایمان بالایی داشته باشد، می تواند مراتب بالاتری را کسب کند و در زمینه کارهای نیکو هم می تواند بهتر و بهترین باشد.

دوم) هدایت دیگران است، به ویژه هدایت نسل جوانِ محصل و دانشجو و اعضای خانواده و همسایگان و خویشاوندان و آشنایان. شما نیز در این زمینه مسئولیت دارید؛ لذا در حدّ امکان بکوشید آنان را هدایت و ارشاد کنید.

از خدای متعال مسئلت دارم که شما را در تحقق بخشیدن و عمل به این دو مطلب و دو مطلب یادشده در آغاز سخن موفق بدارد.

پس از سخنان معظم له یکی از جوانان میهمان گفت: برخی از علما معتقدند که قانون باید از اصول فقه گرفته شود. نظر حضرت عالی در این باره چیست؟

حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در پاسخ فرمودند: متخصصان باید قوانین را بر پایه قوانین اسلام وضع کنند. خدای متعال در قرآن کریم فرموده است: «إِنِ الْحُکْمُ إِلَّا لِلهِ؛ فرمان جز به دست ‌خدا نیست» (انعام/57).

لفظ «إِن» که در آیه یادشده آمده برای نفی و بدین معناست که قانونگذاری فقط و فقط در اختیار و به فرمان خدای متعال است. سرور و مولایمان حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه وآله با عظمتی که داشتند از سوی خدای سبحان ابلاغ می کردند، چنانکه در قرآن کریم آمده است: «یَا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ؛ ای پیامبر، آنچه را از جانب پروردگارت به سوی تو نازل شده ابلاغ کن» (مائده/67).

بنابراین، متخصصانِ وضع قانون و قانون گذاران به دلیل ایمان و اعتقاد و دین خود باید و باید بین قانون وضعی و قانون آسمانی و الهی جمع کنند، بدین معنا که قوانین وضع و تصویب شده با قوانین آسمانی و الهی انطباق و سازگاری داشته باشد.

و الا ما شاهد هستیم قوانینی را که بعضی از اشخاص وضع می کنند اما پس از یکی دو روز دستخوش تغییر می شود، یا به آن موردی را اضافه می کنند یا مواردی را از آن می کاهند. در واقع قوانین وضعی به لاستیک انعطاف پذیری می ماند که در صورت دستکاری منبسط شده و کش می آید و اگر آن را رها کنند به حالت نخست بر می گردد.

ایشان در ادامه فرمودند: به این جهت باید فقط و فقط قرآن کریم مبنا و مصدر قانون و قانون گذاری باشد و البته این کار بسیار وقت گیر است. بدانید که تمایلات و شهوت های دنیایی در آن دخالت می کند. حاکمان دنیایی و دنیاپرست که قانون شدن قرآن و احکام خدای سبحان را به نفع خود نمی بینند تحقق چنین چیزی را اجازه نمی دهند.

با وجود چنین شرایطی مجریان قانون در اجرا باید از مخالفت با قوانین خدای متعال بپرهیزند و قوانین الهی را پیاده کنند و توانمندی های خود را در این زمینه به کار برند. نظر به اینکه هریک از دو قانون الهی و قانون وضعی کارآمدی ها و اثرگذاری های خود را دارد، باید از توانمندی و کارآمدی قوانین وضعی استفاده و آن را با قوانین خدای متعال انطباق داد؛ چراکه «إِنِ الْحُکْمُ إِلَّا لِله؛ فرمان جز به دست ‌خدا نیست» اصل و اساس و مبنا است.