در هشتمين روز دهه عاشوراي حسيني بيت مرجعيت پذيراي خيل سوگواران بود.

در مراسمي که روز دوشنبه 16دي ماه1387 در بيت مرجعيت و فقاهت برگزار شد جمع کثيري از مؤمنان و سوگواران دلسوخته آقا اباعبدالله الحسين عليه السلام و نيز شماري از فضلا و شخصيت ها در حضور آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي دام ظله به اقامه شعائر حسيني پرداختند.

طي اين مراسم سخنرانان ارجمند حجج اسلام بيگدلي، خوش فهم، عاملي و محمودي به بيان مصائب سالار شهيدان و رشادت ها و حماسه آفريني هاي ياران و خاندان آن حضرت پرداختند و اين مصيبت را به ساحت مقدس قطب عالم امکان حضرت ولي عصر حجت بن الحسن العسکري عجل الله تعالي فرجه الشريف تسليت عرض کردند.

سخنرانان اين مراسم يادآور شدند: امام زين العابدين عليه السلام به نقل از عمه بزرگوارشان حضرت زينب کبري از ام ايمن حديثي طولاني از رسول گرامي اسلام صلي الله عليه وآله روايت کرده اند که در آن آمده است: «روزي جبرئيل نزد رسول خدا آمد و به امام حسين عليه السلام اشاره کرد و عرضه داشت: اين نواده تو به همراه گروهي از ذريه و خاندان و برگزيدگان امتت در ساحل فرات و سرزمين کربلا ناميده مي شود کشته خواهد شد. به سبب آن در روزي که اندوه آن بي پايان است و درد و رنج آن حدي ندارد، اندوه و بلا بر دشمنانت و دشمان ذريه ات خواهد باريد و آن سرزمين پاک ترين زمين ها و حرمت آن از هر زمين ديگري بيشتر است و از دشت هاي بهشت مي باشد»(3).

سخنرانان اين مراسم هم چنين با اشاره به رشادت هاي حضرت علي اکبر فرزند ارجمند اباعبدالله الحسين عليهما السلام خاطر نشان کردند: آورده اند که وقتي حضرت علي اکبر عليه السلام راهي ميدان نبرد شد، مولايمان حضرت سيدالشهدا عليه السلام انگشت مبارک سبابه خود را به سوي آسمان برداشتند و عرضه داشتند: «خدايا بر اين قوم گواه باش که جواني به نبرد آنان آمد که از نظر آفرينش و کردار و گفتار شبيه ترين افراد به پيامبر توست. ما هرگاه مشتاق ديدن پيامبرت مي شديم به چهره او نگاه مي کرديم. خدايا برکات آسمان را از آنان بازدار و آنان را به دچار پراکندگيِ بسياري نما و به سختي نابودشان کن و هيچ گاه زمامداران را از آنان خرسند نساز؛ چرا که آنان ما را دعوت کردند تا ياري کنند ولي پس از آن به جنگ ما برخاستند.

پس از آن امام سلام الله عليه خطاب به عمر سعد لعنة الله عليه فرياد زدند: تو را چه مي شود؟ خدا پيوند خويشاوندي ات را ببرد و برکت را از کار تو بگيرد و پس از من کسي را بر تو مسلط سازد که در رختخواب سر از بدنت جدا کند همان طور که پيوند خانوادگي ام را بريدي و خويشاوندي ام را با رسول خدا صلي الله عليه وآله پاس نداشتي. سپس حضرت صداي مبارکشان را بلند کردند و اين آيه را تلاوت فرمودند: «إِنَّ اللَّهَ اصطفي آدَمَ ونُوحاً وآلَ إِبراهِيمَ وآلَ عِمرانَ عَلَي العالَمِينَ ذُرِّيَّةً بَعضُها مِن بَعضٍ واللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ؛(2) به يقين، خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهيم و خاندان عمران را بر مردم جهان برتري داده است؛ فرزنداني که بعضي از آنان از [نسل] بعضي ديگرند و خداوند شنواي داناست».

در اين مراسم هم چنين تأکيد شد: حضرت سيدالشهدا عليه السلام بر بالين شهيدان مي آمدند و چهره شريف هر شهيد را مي نگريستند و آنان را در حالي مشاهده مي کردند که در خون خود غلط زده اند و عطر دل انگيز شهادت از پيکرشان به مشام مي رسد. آن حضرت در بزرگداشت و تجليل از شهيدان مي فرمودند: کشتگان ماه همچون کشتگان انبيا و آل انبيا عليهم السلام هستند(2). در فضل و شرافت و بزرگي قدر و منزلت شهيدان کرب و بلا همين شرف بس که مولايمان امام صادق صلوات الله در حقشان فرمودند: «بأبي أنتم وأمّي طبتم وطابت الأرض التي فيها دفنتم وفزتم والله فوزاً عظيماً؛ پدر و مادرم به فدايتان باد. شما چه نيکوييد و زميني که در آن آرميده ايد چه نيکوست. به خدا قسم به فوز و پيروزي و کام عظيمي دست يافتيد».

1) بحارالانوار، ج98، ص114 (باب 15 ـ الحائر و فضله ومقداره...، حديث 38).

2) همان، ج45، ص42 (بقية الباب 37 سائر ما جري...).

3) نعماني، کتاب الغيبة، ص211 (باب 12 ما يلحق الشيعه من التمحيص و...، ح19).