آيت الله سيد حسين شيرازي فرزند مرجع عالي قدر حضرت آيت الله العظمي سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله هفته گذشته در ديدار با جمعي از بانوان يزدي که در بيت آن مرجع عالي قدر برگزار شده بود، ضمن سخناني با اشاره به روايات و آياتي از کلام الله مجيد اظهار داشتند: تذکّر و يادآوري دائمي خطاها و گناهان ارتکابي از سوي انسان نزد خويشتن، سبب مي شود تا حالت غفلت، سرکشي، غرور و تکبّر در انسان کم و نابود گردد.

ايشان در ابتداي سخنان خود با اشاره به يک حادثه تاريخي گفتند: مرحوم نراقي داستاني را براي حدود هزار سال پيش از اين نقل مي کند که در مورد يک خانمي به نام شعوانه است که در کتب تاريخي هم زياد نقل شده است؛ اين خانم معروف بود به فساد و فحشا که نقل مي کنند روزي اين خانم در حال گذر از محله اي بود که صداي ناله، گريه و فرياد از خانه اي به گوش او رسيد. با شنيدن اين صدا وي يکي از خدمتکاران خود را مأمور مي کند تا برود و بررسي کند صداي گريه براي چيست و اينها چرا گريه مي کنند؟ لذا آن فرد مي رود اما ديگر باز نمي گردد؛ بنابراين آن خانم شخص ديگري را مي فرستد تا برود و براي او خبري آورد، اما او هم مي رود و ديگر باز نمي گردد. پس از اين فرد سومي را مأمور مي کند تا به آن خانه رفته و علت گريه و زاري را بررسي کند و براي او خبر آورد اما اينبار با او شرط مي کند که اگر رفتي و هر خبري که بود بايد برگردي و به من هم اطلاع دهي.

ايشان در ادامه افزودند: آن زن مي رود و بر مي گردد و به خانم خود مي گويد: در اين مکان کسي نمرده است، لکن عده اي جمع شده اند که نامه هاي عمل سياه به دست دارند و کسي هم براي آنان قرآن مي خواند و آنها هم از شدت تأثر بر حال خود گريه و زاري مي کنند.

با شنيدن اين سخن، از روي کنجکاوي و براي مشاهده صحنه به آن منزل وارد مي شود و در اين حال مي بيند که فردي در حال تلاوت قرآن است و اين آيه از کلام الله مجيد را مي خواند که: «إِذَا رَأَتْهُم مِّن مَّکَانٍ بَعِيدٍ سَمِعُوا لَهَا تَغَيُّظًا وَزَفِيرًا وَإِذَا أُلْقُوا مِنْهَا مَکَانًا ضَيِّقًا مُقَرَّنِينَ دَعَوْا هُنَالِکَ ثُبُورًا؛(1) هنگامي که اين آتش آنان را از مکاني دور ببيند، صداي وحشتناک و خشم آلودش را که با نفس‌زدن شديد همراه است مي‌شنوند و هنگامي که در جاي تنگ و محدودي از آن افکنده شوند در حالي که در غل و زنجيرند، فرياد واويلاي آنان بلند مي‌شود!».

آيت الله شيرازي تصريح کردند: نقل شده است که اين خانم با شنيدن اين آيه ي قرآن بسيار منقلب شد و همراه با ديگران شروع به گريستن نمود. سپس به سمت آن قاري قرآن رفته و گفت: من يکي از کساني هستم که نامه ي عمل او سياه است، آيا اگر توبه کنم، خداوند توبه ي مرا مي پذيرد؟ آن مرد فوراً پاسخ داد: آري، خداي متعال قطعاً توبه ي شما را قبول مي کند؛ اما آن زن فاحشه بار ديگر در پاسخ گفت: من انسان بسيار بدي هستم و خدا را نيز زياد معصيت نموده ام آيا با اين وجود باز هم خداوند توبه ي مرا مي پذيرد؟ که آن مرد بار ديگر گفت: هر اندازه که گناه داشته باشي، خداوند گناهان تو را بخشيده و توبه ات را مي پذيرد حتي اگر گناهان تو به اندازه ي گناهان شعوانه باشد؛ که در اينجا آن زن فاحشه گفت: من همان شعوانه هستم!

آيت الله سيد حسين شيرازي ادامه دادند: در اينجا آن مرد خطيب پس از شنيدن اين جمله و اظهار تعجب و بعد از کمي فکر و تأمل گفت: من نمي دانم، اما خداي تو در قرآن مي گويد، هر چقدر که گناه داشته باشي مي بخشد، حال تو مي داني و خدايت و من ديگر کاره اي نيستم!

ايشان خاطر نشان کردند: شعوانه بعد از اين ماجرا توبه کرده و از گناهان خود دست مي کشد و اکنون نيز نزديک به هزار سال است که داستان او ضرب المثل شده است و وقتي مي خواهند مثالي بزنند مي گويند: «اين فرد مانند شعوانه است».

آيت الله شيرازي در بخش ديگري از سخنان خود مي افزايد: نقل مي کنند که وقتي مرگ خطيب بغدادي فرا مي رسد، وي مرتباً اين کلمات را تکرار کرده و مي گويد: من خوش ندارم که به لقاء خدا بروم! از او مي پرسند چرا چنين مي گويي؟ در پاسخ مي گويد: به خاطر گناهان زيادي که مرتکب شده ام، رو سياهم و لذا روي ديدن خداي متعال را ندارم.

ايشان در ادامه با اشاره به خطبه ي متقين از نهج البلاغه خاطر نشان ساختند: حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام در اين خطبه مي فرمايند: «ومن أعمالهم مشفقون؛(2) انسان بايد در هر حالي از عمل خود بترسد.»

وي تصريح کرد: گر چه خداي متعال آمرزش گناهان را قول داده است و هيچ مشکلي هم در لطف خدا و آمرزش گناهان از سوي او وجود ندارد لکن انسان بايد از خدا خوف هم داشته باشد، يعني خيلي خوشبين نباشد؛ هم خوف داشته باشد و هم اميد و رجاء، اما متأسفانه با اين وجود بيشتر مردم خوشبين و بيش از حد اميدوارند و خوف از خدا را فراموش کرده اند.

ايشان همچنين در بخش ديگري از سخنان ارزشمند خود اظهار داشتند: امام زين العابدين عليه السلام در يکي از دعاهاي خود مي فرمايند: «إلهي ليس لي حسنة سبقت لي في طاعتک أرفع بها إليک رأسي؛(3) خدايا در تمام طول عمل و زندگي خود هيچ کار خوبي نکرده ام که بتوانم در روز قيامت سرم را به خاطر اين کار خوب بلند کنم» که البته مي دانيم امام عليه السلام معصوم است و اين جملات دعايي را براي اظهار عجز و نياز نزد پروردگار خويش و آموختن به ما فرموده اند.

ايشان افزودند: البته ممکن است که انسان در زندگي خود نماز و روزه و اعمال حسنه ي بسياري انجام داده باشد که در دنيا و آخرت براي او مفيد باشد اما در مقابل خداي خود که مي ايستد، چه مي تواند بگويد؟ آيا اين اعمال قابل عرضه کردن در مقابل اين همه نعمات الهي مي باشد؟ بنابراين انسان بايد گناهان و لغزش هايش دائم مدّ نظرش باشد تا حالت سرکشي و طغيان وي جبران گردد.

ايشان در پايان سخنان خود خاطر نشان کردند: درمان و علاج غفلتي که انسان در آن به سر مي برد، يادآوري مرتب و دائمي گناهان است که سبب مي شود حالت غفلت و سرکشي و غرور و تکبر را در انسان نابود و کم سازد که اين يکي از صفات متقين است لذا بر همين اساس در روايات است که مؤمن کسي است که گناهان و لغزش هاي او در هر حالي مدّنظر و مقابل ديدگانش باشد که اين عمل موجب رستگاري و سعادت در دنيا و آخرت خواهد بود.

1) فرقان (25)، 12و13.

2) نهج البلاغة، (خطبه 193، يصف صلوات الله عليه فيها المتّقين).

3) بحار الأنوار، ج91، ص122، (باب 32 أدعية المناجاة).