در نخستين روز ماه شعبان، مرجع عالي قدر حضرت آية الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله اعضاي کميته «راه ولايت علي عليه السلام» را که از نجف آباد به ديدارشان آمده بودند به حضور پذيرفت. معظم له ضمن سخناني گران سنگ فرمود: بسيارند که در جامعه، محل کار، مدرسه و حتي خانواده با يکديگر زندگي مي کنند و کنار هم بزرگ مي شوند، اما پس از سال ها مي بينيم که يکي کاسب، ديگري تاجر، پزشک، منبري، مرجع تقليد، مهندس يا کارگري ساده شده است...

با توجه به اين که ايشان با هم زندگي کرده و بزرگ شده اند، علت اين تفاوت در چيست؟

آن گاه معظم له اين گونه پاسخ دادند: اگر چه در يک زمان و مکان زندگي مي کردند، اما دليل اين اختلاف در راه هاي گوناگوني است که آنان در پيش گرفتند.

معظم له سپس به همين مناسبت، داستاني از مرحوم آية الله العظمي سيد ابوالحسن اصفهاني نقل کرد که: «روزي کشاورزي سالخورده بر مرحوم اصفهاني وارد شد. ايشان به احترام مرد کشاورز برخاست و از او استقبال نمود؛ رفتاري که با ديگران نداشت. دليل آن را پرسيدند، فرمود: او برادر من است...».

تفاوت اجتماعي اين دو برادر بي ترديد، ارتباطي تنگاتنگي با انتخاب مسير دارد و همين انتخاب سبب شد که دو برادر در نهايت مسير انتخابي خود، يکي کشاورز و ديگري مرجعي بزرگ شود.

معظم له در ادامه افزود: آنچه انسان براي ساختن زندگي خود بر مي گزيند بسيار مهم است والبته نبايد فراموش کرد که هر گزينه اي در زندگي با مشکلات و ناراحتي ها همراه است. وانگهي انتخاب هر راهي براي زندگي دنيايي لوازم ظاهري دارد، اما انتخاب آخرت از اسباب آشکار و پنهان برخوردار است.

در خردسالي، معلم ما از يکايک ما خواست تا دو خط موازي، يکي با خط کش و ديگري بدون خط کش بر روي کاغذي بکشيم. آن گاه خط کش را روي خط اول مي گذاشتيم آن را مستقيم مي يافتيم، اما خط دوم با خط کش هماهنگ نبود.

معظم له در ادامه پس از بيان فضايل ماه شعبان و اهميت بندگي خدا و نيکوکار و ترک محارم در اين ماه، به منظور ياد آوري، به روايتي از اميرالمؤمنين عليه السلام پرداخت که فرموده است:«... سپس پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله رو به آسمان کرد و مدتي درنگ نمود، آن گاه خنديد و شادمان شد. چون سر فرو انداخت، چهره درهم کشيد. آن گاه نزد اصحاب خود رفت و فرمود: سوگند به آن که محمد را به حق، به پيامبري برانگيخت، درخت طوبا را ديدم که شاخه هاي خود را همراه آويختگان در آن بالا کشيده به بهشت مي برد. شماري از آنان را ديدم که به يک شاخه و کساني را ديدم که به دو شاخه يا بيشتر در آويخته اند که تعداد شاخه هاي در دست آنان نشانه مراتب طاعت و خيرات آنان در ماه شعبان است ... از اين رو خنديدم و شاد شدم، اما هنگامي که به زمين نگريستم، سوگند به آن که مرا به حق، به پيامبري برانگيخت افرادي را ديدم که به مقدار گناهي که در اين ماه مرتکب شده اند، يکي به يک شاخه زقوم، ديگري به دو شاخه و شماري به سه شاخه يا بيشتر در آويخته اند و درخت زقوم آنان را به دوزخ مي برد ... اين بود که چهره درهم کشيدم».(1)

حضرت آية الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله در پايان افزود: شايسته است مؤمنان و متدينان در اين ماه بکوشند ريشه کينه، فتنه انگيزي و دشمني را از دل هاي خود برکنند و در تقويت روح گذشت و نيکوکاري در خويشتن بکوشند و اعمال خوب و پسنديده در پيش گيرند.

1) بحار الانوار، ج94، ص63، باب 56 فضايل ماه شعبان.