در روز 29 جمادی الأولی 1438ق (1395/12/9) جناب حجت الاسلام صادقی زاده از نمایندگان حضرت آیت الله العظمی شیرازی و همچنین فعال مذهبی و فرهنگی در اروپا، به همراه تنی چند از اساتید و نویسندگان و همچنین مسئول امور شیعیان افغانستانی در مشهد مقدس، با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در شهر مقدس قم دیدار کردند و مورد استقبال ایشان قرار گرفتند.

معظم له در جمع آنان مطالبی ایراد کرد و سخن خود را با این روایت از امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام آغاز کردند که فرموده اند: سه نفر به حضور رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله رسیدند. یکی از آنان به حضرت گفت: ای رسول خدا، یکصد وقیه (واحد وزن) طلا دارم و این ده وقیه از آن طلاها صدقه است.

نفر دومی به حضرت عرض کرد: یا رسول الله، یکصد دینار دارم و این ده دینارِ آن، صدقه است.

نفر سوم به حضرت گفت: ده دینار دارم و این یک دینارِ آن، صدقه است.

حضرت رسول خدا صلی الله علیه وآله به آنان فرمودند: همگی تان در پاداش مساوی هستید، چون هریک از شما یک دهم دارایی خود را صدقه دادید» (مستدرک الوسائل، ج7، ص155، باب1، حدیث11).

مرجع عالیقدر افزودند: این روایت به این معناست که هرکس به اندازه ی بخشش و عطای خود در راه خدای سبحان پاداش می گیرد، بی تفاوت که این عطا و دهش، داده ی فکری، نیرو، فعالیت یا از ثروت و داشته های فرد باشد. به دیگر بیان، این امر در تمام عرصه های زندگی، از قبیل: سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، خانوادگی و جز آن می باشد.

بنابراین، هرچه از موهبت های الهی را که به شما عطا شده است در راه خدا و اهل بیت علیهم السلام هزینه کنید؛ به دیگر سخن به هر نسبتی از عمر، زبان، بیان، فعالیت ها و دیگر عطایای الهی هزینه کنید، پاداش آن محفوظ است و بدانید که این روایت شریف اصل و ریشه ی تمام ابعاد زندگی است.

ایشان در این معنا توضیح داده و فرمودند: در افغانستان دو مشکل بزرگ وجود دارد:

1. از صدها سال گذشته تا به امروز گرفتار ستمکاران بوده و هستند.

2. برخلاف دیگر کشورها، افغانستان از ثروت های بزرگِ طبیعی، مثل گاز و نفت برخوردار نیست، اما خدای منان آنان را از دو نعمت بزرگ بهره مند فرموده است که بسیاری از مردم از آن بی خبر هستند و من همیشه آن را به برادران افغانستانی یادآوری می کنم. این دو نعمت، دو صفت برجسته ی زیر است:

1) عزت نفسِ آنان است که در آنان بیشتر از دیگران وجود دارد.

2) با تنبلی و سستی بیگانه اند و اگر چنین مواردی هم باشد بسیار بسیار اندک و ناچیز است. این دو صفت، بسیار مهم است که به مدیریت نیاز دارد و باید آن را سامان داد. برادران افغانستانی باید خود به این امر همت گمارند، نه آن که بیگانگان و از خارج افغانستان دست به کار بهره گیری از آن شوند.

معظم له تأکید فرمودند: جوانان افغانستان در داخل و خارج این کشور باید مدیریت شوند تا آینده ی اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و دیگر امور افغانستان را بسازند و سامان دهند، لذا باید آنان را به سمت و سوی این هدف ارشاد، ترغیب و تشویق کرد. البته این کار مشکلات و سختی هایی دارد، ولی شایسته و بایسته ی اهتمام است و می سزد که در این راه کوشید.

ایشان در ادامه ی سخنان خود فرمودند: هیچ گاه به راحت طلبی و تن پروری نمره ی خوب و عالی داده نمی شود، انسان با تلاش و تحمل مشکلات و ناهمواری ها مزد و درجه ی بالا کسب می کند، پس خود به این کار همت گمارید و برای به فرجام رساندن آن تصمیم بگیرید و نگویید که دیگران به این خواهند پرداخت. شما همچنین باید به آموزش جوانان اهمیت دهید، به ویژه جوانان داخل را برای مسئولیت پذیری و فعالیت پرورش دهید و بدانید که این کار از بسنده کردن به آموزش، به مراتب برتر و بهتر است.

حدود شصت سال قبل در روزنامه ای مطلبی از یک مسیحیِ غربی خواندم. او نوشته بود: «اگر فرض کنیم که پیامبر اسلام هیچ رهاوردی برای تاریخ نداشته و فقط شاگرد و دست پرورده ای مانند علی بن ابی طالب علیهما السلام به جهانیان عرضه کرده باشد، همین کفایت می کند».

حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در پایان سخنان خود از خدای متعال برای میهمانان درخواست یاری و توفیق کردند.