در روز یازدهم ماه شعبان المعظم 1437ق جمعی از مؤمنان کشور کویت، در شهر مقدس قم با مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی دیدار کردند.

در این دیدار معظم له در جمع میهمانان سخنانی ایراد و آن را با این آیه کریمه آغاز کردند که می فرماید: «وَیَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ یَوْمَئِذٍ یَتَفَرَّقُونَ؛ آن روز که قیامت بر پا می گردد (مردم) از هم جدا می شوند»(روم/14).

سپس فرمودند: شما حاضران همراه یکدیگر از کویت آمده اید و ـ ان شاء الله ـ با هم به کشورتان باز خواهید گشت، اما در آخرت این گونه نخواهد بود، یعنی در کنار یکدیگر نخواهید بود، مگر آنکه در این دنیا اختلافات و منازعه داشته باشید که در این صورت برخی از شما را متوقف می کنند تا به حسابرسی اعمال و اختلافاتتان بپردازند و اگر کسی به دیگری ستم کرده باشد برای گرفتن حق مظلوم او را در کنار فرد ستمدیده متوقف می کنند و ان شاء الله شما حاضران چنین وضعیتی نخواهید داشت.

آنگاه افزودند: اینکه در قیامت در کنار یکدیگر نخواهید بود بدین معناست که در دنیا در درجات و مراتب گوناگونی قرار دارید، چراکه نسبت حُسن خلق در شما متفاوت است، یکی 80 درصد، دیگری کمتر و آن دیگری بیشتر از این نسبت را به خود اختصاص داده است. افراد در عبادت، فعالیت، دانش اندوزی، خوش رفتاری با مردم و موارد دیگر با یکدیگر متفاوت هستند.

مرجع عالیقدر به مناسبت موضوع مثالی آورده، فرمودند: حدود چهل سال قبل یکی از مؤمنان کویت از دنیا رفت. او از نیکان بود و درباره اش گفته اند که از جوانی تا آخرین لحظه زندگی نماز شبش ترک نشد. من و مرحوم اخوی (مرجع راحل حضرت آیت الله العظمی حاج سید محمد حسینی شیرازی قدس سره) در مراسم تشییع او شرکت کردیم، سپس پیکر او را برای خاکسپاری به نجف اشرف بردند. شامگاه تشییع پیکر او، یکی از همکارانش که انسانی پرهیزگار، مؤمن و متعهد و پایبند بود به دیدارم آمد و گفت: ظهر امروز آن مرحوم را در خواب دیدم که خیلی با نشاط و سرزنده بود و وضعیتی داشت که حال دنیایی اش به آن نمی رسید. احوالش را جویا شدم، گفت: پاداش تمام اعمالی را که در دنیا انجام داده بودم یکجا به من دادند، ولی به من گفتند که در دنیا از مردم عادی و عوام بودی.

معظم له توضیح گونه فرمودند: آن مرحوم در عبادت جدی ولی در علم و درکش سطحی بود.

ایشان تأکید کردند: دنیا محل امتحان و هرچه در آن قرار دارد نیز ابزار و وسیله آزمون است، مانند: خانواده، ثروت، فقر، سلامت، بیماری، تحصیلات، مجالس اهل بیت علیهم السلام و جز آن. بنابراین باید از این دنیا چنان بهره ای برد که در آخرت انسان از آن سود ببرد و برای او کارساز باشد. از مهم ترین این ابزارها و امور دو چیز است:

اول: تزکیه و پیراستن نفس است، چنان که قرآن کریم در این باره می فرماید: «قَدْ أَفْلَحَ مَن زَکَّاهَا؛ که هر کس نفس خود را تزکیه کرده، رستگار شده»(شمس/9).

توجه داشته باشیم که نفس انسان سرسخت ترین دشمنان اوست. شمر با حبیب بن مظاهر رفیق بود، اما به علت پیروی از هوای نفس خود چنان فرجام شومی برای خود رقم زد. عبدالرحمن بن ملجم نیز در کنار امیرمؤمنان علیه السلام بود و در لشکر آن حضرت می جنگید، اما از آن جهت که نفس خود را تزکیه و مهار نکرده بود قاتل امام زمان خویش شد. پس تزکیه نفس امری است بسیار مهم و البته برای موفقیت در این زمینه و رسیدن به پرهیزگاری، انسان باید به طور مستمر و دائم این مطلب را به خود تلقین کند.

دوم: هدایت دیگران است، بی تفاوت که این موضوع در جمع افراد خانواده و فامیل و دوستان باشد یا در مدرسه، محل کار، در جمع سالخوردگان و جوانان، پسران و دختران و جز آنان.

پس باید در این عرصه و زمینه هرچه بیشتر بکوشید. در حدیث شریف آمده است که رسول خدا صلی الله علیه وآله خطاب به امیرمؤمنان حضرت علی بن ابی طالب علیهما السلام فرمودند: «لئن یهدی الله بک رجلاً خیر لک مما طلعت علیه الشمس؛ اگر خدای متعال یک تن را به دست تو هدایت کند، از تمام آنچه خورشید بر آن بتابد (همه جهان) برای تو بهتر است».

حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی تأکید کرده، فرمودند: پر واضح است که هدایت مردم سختی هایی دارد و ممکن است با آزار دیدن همراه باشد، چنان که رسول خدا صلی الله علیه وآله با آن روبرو بودند و در این راه انواع آزارها را بر خود هموار و تحمل کردند و با پایداری و بردباری، پس از 21 سال نتیجه کار و مقاومت خود را به دست آوردند و آن، هدایت مردم بود.

بنابراین، شما نیز باید به حضرتش اقتدا کنید و مقاومتِ در هدایت مردم را از آن بزرگوار بیاموزید و همانند ایشان در این کار پایداری کنید. وانگهی نباید با دو سه بار تذکر به جوانان، آنان را رها کنید و این کار را با بیان و رفتاری نیکو آنقدر ادامه دهید تا به نتیجه برسید.

از خدای متعال خواستارم که شما و همگان را در دو امر مهمِ تزکیه نفس و هدایت دیگران موفق بدارد.