روز پنجم محرم الحرام مراسم سوگوراي وذکر مصيبت ابا عبدالله الحسين عليه السلام در بيت حضرت آيةالله العظمي سيد صادق حسيني شيرازي با حضور جمعي از طلاب، فضلا، علما وسادات خاندان شيرازي برگزار شد.

اولين سخنران حجةالاسلام والمسلمين شفيعي بود که در ابتدا به حجم عظيم رواياتي اشاره نمود که اهل سنت در فضايل ومناقب علوي در کتاب هاي خود ذکر کرده اند واظهار داشت: کتب اهل سنت وصحاح سته آکنده از مناقب اهل بيت عليهم السلام وبرتري ايشان است واين مطلب حجت را بر اهل سنت تمام کرده است؛ زيرا کسي که دنبال حقيقت باشد ومغرض ومعاند نباشد از اين حجم عظيم احاديث، به سادگي راه را از بيراهه تشخيص مي دهد.

وي در بخش ديگري از سخنانش به جنبه هدايتگري فوق العاده دستگاه امام حسين عليه السلام اشاره کرد وگفت: همه اهل بيت کشتي نجات وهدايتند ولي مطابق روايات کشتي نجات سيدالشهدا عليه السلام وسيع تر است.

دومين سخنران حجةالاسلام والسملمين حاجيان اظهار داشت: کساني که با امام حسين عليه السلام نبرد کردند بسيار بدتر از کساني بودند که در بدر وصفين با رسول خدا وعلي مرتضي عليهماالسلام جنگ کردند؛ زيرا مشرکاني که در بدر با پيامبر جنگيدند، خود را محق مي دانستند وبه خيال باطل خود از خدايانشان دفاع مي نمودند. بيشتر کساني که در صفين به نبرد اميرمؤمنان عليه السلام آمده بودند افرادي نادان وفريب خورده بودند که به گمان باطل خود براي خونخواهي از خليفه مقتول ودر رکاب همسر رسول خدا صلّي الله عليه وآله مي جنگيدند. اما کساني که با امام حسين عليه السلام جنگيدند ايشان را مي شناختند ولي براي طمع دنيا يا انگيزه هاي واهي، برخلاف اعتقاد خود، بر روي حسين عليه السلام شمشير کشيدند. بسياري از اين افراد براي امام حسين عليه السلام نامه نوشته بودند وشمار فراواني از آنان هنگام نماز به امام اقتدا مي نمودند.

وي در ادامه گفت: کساني که با امام حسين عليه السلام جنگيدند در حقيقت با اعتقاد خود جنگيدند. از اين رو بسيار پليدتر از دشمنان پيامبر واميرمؤمنان بودند.

او خاطرنشان کرد: همان طور که دشمنان امام حسين در نهايت پليدي وپستي بودند، اصحاب ايشان در نهايت تقوا واخلاص وخوبي، ودر حقيقت چکيده فضايل آن روزگار بودند. از همين روست که خود سيدالشهدا عليه السلام درباره آنان فرمودند: إنّي لا أعلم أصحاباً أوفي ولا خيراً من أصحابي؛(1) من هيچ ياراني را بهتر وباوفاتر از اصحاب خود نمي شناسم.

سومين سخنران اين مجلس خطيب توانا حجةالاسلام والمسلمين آل طه بود که با اشاره به اهميت وجايگاه نماز در ميان ديگر فرايض اظهار داشت: نماز بايد توأم با حضور قلب وخوف وخشيت باشد وتنها مقداري از نماز مورد قبول حق است که با اقبال قلبي توأم باشد.

وي افزود: نماز واقعي انسان را از فحشا ومنکر باز مي دارد. بنابراين نمازگزاري که به حرام مي افتد يا خداي ناکرده از حرام وگناه باک ندارد، نماز واقعي نخوانده است، هرچند نمازش همراه با آداب وتفصيلات ادا شود. در روايت آمده است که خداي متعال به داوود پيامبر وحي کرد: کم رکعةٍ طويلةٍ فيها بکاءٌ بخشيةٌ قد صلاها صاحبها لا تساوي عندي فتيلاً حين نظرت في قلبه فوجدتُهُ إن سلم من الصلاة وبرزت له إمرأةٌ وعرضت عليه نفسَها اجابها وإن عامله مؤمن خانه؛(2) چه بسيار نمازي که با گريه وخشوع همراه است ولي به قدر پوست هسته خرمايي نزد من ارزش ندارد؛ زيرا صاحب آن نماز اگر زني او را به کار حرام فرا خواند، او را اجابت مي کند وهرگاه با مؤمني معامله کند به او خيانت مي نمايد.

او در بخش ديگري از سخنانش درباره محبت الهي سخن گفت واظهار داشت: محبت واقعي، با محبت ادعايي تفاوت آشکار دارد وآثار اين دو نوع از محبت متفاوت است. براي مثال ابراهيم خليل الرحمان محبت واقعي نسبت به خدا داشت؛ زيرا از امتحانات الهي سربلند بيرون آمد.

او از شادکامي شنيدن آواي «سبوحٌ قدوسٌ» تمام ثروتش را نثار گوينده اين ندا کرد وخود را در قيد بندگي او درآورد. علاوه بر اين در ميان آتش، حتي از جبرئيل فرشته مقرب الهي ياري نخواست وتنها خدا را شايسته ياري طلبي دانست وحاضر شد فرزند جوانش را در راه اطاعت از فرمان خدا قرباني کند.

او در پايان به ذکر مصيبت حضرت علي اکبر عليه السلام پرداخت وبا خواندن اشعار سوزناکي در رثاي ايشان بر فضاي معنوي مجلس افزود.

1. بحارالانوار، ج44، ص392 (باب37 _ ما جري عليه بعد...).

2. همان، ج14، ص42 (باب3 _ ما اوحي إليه عليه السلام...).