مراسم سوگواري و عزاداري سرور و سالار آزادگان جهان حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام امروز يازدهم محرم الحرام 1427 ق همانند روزهاي پيشين در بيت مرجعيت و فقاهت برگزار شد و مرجع عالي قدر حضرت آية الله العظمي سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله، طلاب و فضلاي حوزه، سادات معظم خاندان شيرازي، و خيل عظيمي از سوگواران و عاشقان اباعبدالله الحسين عليه السلام در اين مراسم شرکت داشتند.

همانند روزهاي پيشين برخي از دسته جات عزاداري و هيئت هاي سينه زني با حضور در بيت مرجعيت و فقاهت، اين مصيبت عظمي را به حضرت ولي عصر عجل الله تعالي فرجه الشريف تسليت گفتند و با مقام مرجعيت ابراز همدردي نمودند.

هم چنين در اين مراسم خطباي ارجمند حجج اسلام ومسلمين ذاکري، جابري، صادقي و رضايي به مرثيه خواني و ذکر مصيبت پرداختند و هر کدام به جنبه هايي از مصيبت عاشوا و وقايع پس از شهادت امام حسين عليه السلام و مسئوليت سنگين حضرت زينب کبري سلام الله عليها در حفظ و انتقال آرمان سيدالشهدا عليه السلام پرداختند.

برخي از محورهاي مطرح شده توسط سخنرانان امروز چنين است:

1. هنگامي که کاروان اسرا را بر ابن زياد عليه اللعنة وارد کردند، ابن زياد با لحني زننده خطاب به حضرت زينب سلام الله عليها گفت: کار خدا را با خود و برداران و کسانت چگونه ديدي؟ حضرت زينب سلام الله عليها با تمام مصيبت ها و داغ هايي که ديده بود با صلابتي فوق تصور فرمود: ما رأيت إلا جميلاً؛ جز زيبايي نديدم. اين سخن از بانويي ارجمند که در دامان عصمت و رسالت پرورش يافته و به تعبير امام عليه السلام «عالمه غير معمله» يعني دانش آموخته بي آموزگار است چنان عجيب نيست. اين بانوي بزرگوار صبر را شرمنده صبوري و شجاعت را زمين خورده دلاوري و نترسيِ خود نمود و در حقيقت رفتار و گفتار او را مي توان تفسير صبر و مقاومت شمرد. اين بانوي بزرگوار براي خدا صبر کرد و مشکلات و سختي هاي جان فرسا را بر خود هموار نمود و از همين روست که مي بينيم نامي به بلنداي افلاک دارد و پس از حدود چهارده قرن همچنان نام او گوش جان ها را نوازش مي دهد.

2. امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف خطاب به جد بزرگوارشان مي فرمايند: «لَأندبنّک صباحاً ومساءاً ولأبکينّ عليک بدل الدموعِ دماً؛(1) [به خدا سوگند] با مدادان و شامگاهان بر تو سوگواري و نوحه گري کنم و در مصيبت شما به جاي اشک خون از ديده بفشانم. بنا بر گفته محققان در پس چشمان انسان کيسه هاي خون وجود دارد. اين کيسه ها تحت تأثير غم واندوه و مصيبت و مشکلات سخت عاطفي، خون را تبديل به اشک کرده به سوي حدقه روان مي کند. اگر گريه ادامه پيدا کند و شدت يابد فعاليت کيسه خون دچار اختلال مي شود و آن گاه است که چشم خون فشان مي شود. در فقره ياد شده امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف بر آن نيست تا بگويد: چنان بر تو خواهم گريست که به جاي اشک خون بفشانم بلکه عرض مي کند: در عزاي تو اشک نمي ريزم بلکه خون از ديدگانم روان است.

3. در دوران حکومت بني اميه و بني العباس کربلا به عنوان خط قرمز مطرح بودو رفتن به زيارت يا آوردن نام کربلا يا نام امام حسين عليه السلام و هر گونه روضه خواني و سوگواري و گفتن شعر و خطابه در رثاي ايشان ممنوع بود و به شدت با آن برخورد مي کردند. بسياري از شيعيان تنها به دليل گفتن يک بيت شعر، برگزاري يک جلسه عزاداري، يا رفتن به کربلا و زيارت سيدالشهدا عليه السلام مورد شکنجه واقع شدند يا به شهادت رسيدند.

چه بسيار افرادي که در اين راه به زندان هاي مخوف افکنده شدند که تاريخ کم تر به آنها اشاره کرده و آمار واقعي آنها را بايد در روز قيامت ملاحظه کرد. اگر چه بسياري از آنان از اين جهان رخت بربستند، اما در صحراي محشر که همگان گرفتارند اينان در ناز و نعمت به سر مي برند.

4. در برخي از کتب تاريخي آمده است که حدود هزار و پانصد نفر همراه امام حسين عليه السلام وارد کربلا شدند و تمام آنها امام حسين عليه السلام را به عنوان امام سوم مي شناختند و از اين که ايشان را در فشار و سختي مي ديدند حقيقتاً اندوهگين بودند و چه بسا مي گريستند، اما تنها چند نفر از اين جمعيت هزار و پانصد نفري از فرصت همراهي با سيدالشهداء استفاده کردند که بنابر نقل تاريخ فقط 72 نفر تا دم آخر در کنار ايشان ايستادگي کردند. در حقيقت حادثه عاشورا بوته آزمايشي براي مردم آن روزگار، و در عين حال فرصتي براي افراد بود تا با پيوستن به ايشان سعادت دو جهان را کسب کنند.

1. بحارالأنوار، ج45، ص115؛ اللهوف في قتلي الطفوف، ص160.