مرجع عالي قدر ضمن بيانات ارزشمندشان اظهار داشتند: در حديث شريف نبوي آمده است: «إنّما الأعمالُ بالنيّات ولکل امريء ما نوي?؛(1) ارزش اعمال همگان به نيت آنان بستگي دارد وپاداشِ نيّتِ هر فرد است که به وي مي رسد».

ايشان در ادامه فرمودند: هنگامي که حضرت امام رضا عليه السلام در طوس به سر مي بردند، از سوي مأمون فشارهاي بسياري متوجه ايشان مي شد از جمله اين که مدتي ايشان را به شهر سرخس تبعيد ودر آن جا زنداني کردند. همان طور که پدر بزرگوارشان حضرت موسي بن جعفر سلام الله عليهما مدت زيادي در زندان هارون بودند ايشان نيز در اين مدت در سرخس محبوس بودند. يک روز دو مرد که از راه دور به خراسان آمده بودند از زندانبان اجازه خواستند وخدمت ايشان رسيدند. آن دو نفر درباره تمام يا شکسته خواندن نمازهايشان سؤال کردند. امام به يکي از آنان فرمودند: تو به قصد ديدار با من آمده اي لذا بايد نمازهايت را شکسته بخواني ولي به ديگري فرمودند: وظيفه تو آن است که نمازهايت را تمام بخواني زيرا به قصد ديدار سلطان [وسفر معصيت] آمده اي.(2)

ايشان يادآور شدند: ترديدي نيست که نيت همه شما زيارت امام رضا وخواهر ارجمندشان حضرت فاطمه معصومه عليهماالسلام است. اما ممکن است نيت برخي از شما فقط وفقط زيارت وتقرب به خداي متعال به واسطه اهل بيت عليهم السلام باشد. چنين کسي سفر وزيارت وي حد اعلا را خواهد داشت وحاجت روا ومشمول عنايات امام رضا عليه السلام مي گردد. در عين حال ممکن است نصف نيت برخي از شما زيارت ونصف ديگر آن سياحت وتفريح وجز آن باشد. بي ترديد ميزان پاداشي که زيارت نوع دوم دربر دارد کمتر از ثواب زيارت نوع اول است.

ايشان تأکيد کردند: بنابراين هريک از شما بايد بکوشد که نيت خود را ارتقا وبهبود بخشد وآن را مايه ارتقا وصعود خود قرار دهد. نيت خود را چنان سازيد که پاداش بيشتر ومقام وتقرب افزون تر را برايتان به ارمغان آورد وبدين ترتيب نتايج مثبت بيشتري در دنيا وآخرت به دست آوريد.

پس از ايشان آيت الله سيد محمد رضا شيرازي به سخنراني پرداخت وگفت: مرحوم شيخ رضي در کتاب گرانسنگ نهج البلاغه روايتي از مولي الموحدين وامام المتقين حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام نقل مي کند که بسيار شگفت است. حضرت مي فرمايند: «ما المجاهد الشهيد في سبيل الله بأعظم اجراً ممن قدر فعفّ لکاد العفيف أن يکون مَلَکاً من الملائکة؛(3) پاداش مجاهد شهيدي که در راه خدا به شهادت رسد برتر از کسي نيست که بتواند [گناه کند] ولي عفت ورزد. آن که بتواند [گناه کند] ولي پاکدامني ورزد گويا يکي از فرشتگان الهي است».

وي ادامه داد: علما عفت را بازداشتن نفس از امور ناروا يا ناپسند تعريف کرده اند. وقتي نفس انسان خواهان چيزي باشد که روا وپسنديده نيست وانسان خودداري ورزد، اين حالت را «عفت» گويند. عفت معناي گسترده وعرض عريضي دارد واز خودداري از بدچشمي تا بازداشتن دست وزبان وگوش از حرام را شامل مي شود. نکته اين جاست که عفت اقسام ومراتبي دارد. گاه انسان قدرت گناه ندارد يا شرايط اجتماعي او را ياري نمي کند، يا وسيله حرام مهيا نيست وگناه نمي کند. اما گاهي تمام شرايط گناه فراهم است ولي با اين حال انسان پاکدامني مي ورزد. اين مورد دوم، عفت حقيقي است. اين کار ارزشمند ودر عين حال دشوار است واز همين روست که امام عليه السلام در روايت يادشده چنين کسي را همسنگ شهيد قلمداد فرموده است.

وي خاطرنشان کرد: عفت ـ صرف نظر از ارزش والايي که نزد خداي متعال دارد ـ داراي آثار وضعي وبرکات دنيوي نيز هست. برخي از اين آثار چنين است:

1. جايگاه وآبروي مادي ومعنوي ـ که نمونه بارز آن حضرت يوسف علي نبينا وآله وعليه السلام است ـ ؛

2. خداي متعال دل انسان عفيف را نوراني مي کند وشيريني ايمان را در قلبش مي نهد؛

3. خير وبرکت در زندگي ونسل وفرزندان وي.

1. وسائل الشيعه، ج1، ص48 (باب5ـ وجوب النية في العبادات...، حديث2).

2. همان، ج8، ص478 (باب8ـ اشتراط عدم کون السفر...).

3. نهج البلاغه، حکمت474.