«مَا عِندَکُمْ يَنفَدُ وَمَا عِندَ اللّهِ بَاقٍ؛(1) آنچه نزد شماست فنا مي شود وآنچه نزد خداست باقي مي ماند».

آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي پس از بيان آيه شريفه فوق در جمع عده اي از شهروندان شيرازي که روز جمعه (12/8/85) به ديدار ايشان آمده بودند، اظهار داشتند: خداي متعال در اين آيه شريفه آشکارا وعده فرموده که آنچه از آنِ ما ومربوط به زندگي دنياست محکوم به نابودي مي باشد وجاودانگي فقط مربوط به اموري است که نزد خداست. هريک از ما ـ اعم از زن ومرد وجوان وپير و... ـ در مدت عمر خود مقداري غذا مصرف مي کند، ميزان معيني لباس مي پوشد و... . همان گونه که مي دانيم اين مسأله هيچ ارزشي ندارد وتفاوتي نمي کند که شخص در مدت عمر خود بيشتر از اين نعمت ها برخوردار شده باشد يا کم تر وبه عنوان مثال کسي کم تر از ديگري غذا خورده باشد يا بيشتر.

ايشان افزودند: اما در مورد مسائل معنوي نظير حسن خلق، نماز، عبادت، طاعت وخدمت به خلق مسأله متفاوت است. شخصي که در مدت عمر خويش هميشه حسن خلق را مد نظر قرار مي داده تفاوت بسيار با کسي دارد که اخلاق خوبي نداشته است. کسي که در طول عمر خود نماز شب مي خوانده با کسي که نماز شب نمي خوانده است يکسان نيست. به همين قياس آن که عمر خود را به عبادت وطاعت طي کرده، بسيار سعادتمندتر از کسي است که چندان اهل طاعت نبوده، يا خداي ناکرده اهل معصيت بوده است.

خود ما از ميان دو تن که يکي اهل نماز شب بوده وديگري که نماز شب نمي خوانده، آن را برتر مي دانيم که نماز شب مي خوانده است. به عبارت ديگر براي شخص نمازخوان قيمت بيشتري قائل مي شويم. علت آن است که اموري چون نماز وطاعت وخوش اخلاقي وخدمت به مردم به گفته قرآن مجيد «مَا عِندَ اللّهِ» به شمار مي روند واز اموري هستند که نزد خدا نيز قيمت وارزش دارند.

ايشان خاطرنشان کردند: شايسته است اموري را که خودمان به ارزشمندي آنها اعتقاد داريم در زندگي اجرا کنيم واگر حسن خلق ونماز شب وخدمت به خلق را کار ارزشمندي مي دانيم به آن پايبند باشيم وبکوشيم اهل اين فضايل اخلاقي باشيم. بهتر است تصميم بگيريم در هرحال به فضايل اخلاقي که جزء «مَا عِندَ اللّهِ» ونيکي هاي ماندگار است آراسته شويم.

آيت الله العظمي شيرازي تأکيد کردند: خداي متعال در وجود همه ما نيرويي قرار داده که به ياري آن کم وبيش امور نيک وبد را از هم تمييز مي دهيم. بکوشيم آنچه نيک مي دانيم وبراي آن ارزش قائل هستيم در زندگي ورفتار خود تحقق بخشيم. نبايد به صرف آن که ديگران رفتار نامناسبي دارند ما نيز در قبال آنان بدرفتاري پيشه سازيم بلکه بايد همت ونيت ما اين باشد که صرف نظر از نيکي يا بدي رفتار طرف مقابل، جز به نيکي رفتار نکنيم واجازه ندهيم بدرفتاري ديگران ما را نيز به بدرفتاري وا دارد.

در اين ديدار حجت الاسلام والمسلمين سيد حسين شيرازي نيز سخنراني ايراد نمود واظهار داشت: ما در قبال قرآن کريم پنج وظيفه داريم: 1. تلاوت: که توصيه شده است روزانه قرآن بخوانيم. 2. تجويد: که مجموعه اي از قواعد است که ما را در درست خواني وزيباخواني قرآن ياري مي کند. 3. ترتيل: خداي متعال در قرآن مجيد به ما فرمان داده است: «وَرَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِيلًا؛(2) وقرآن را شمرده وروشن بخوان». 4. تدبر: که با تعمق تفاوت دارد وبدين معناست: در چيزي چنان انديشه کنيم که گويا به پشت آن نيز دست يافته ايم. 5. حفظ قرآن.

وي افزود: همه اين پنج امر داراي اهميت مي باشند، ولي از ميان آنها مورد چهارم يعني تدبر در معناي قرآن اهميت فوق العاده اي دارد. اگر نسبت به چهار مورد ديگر کوتاهي کنيم هرگز به اندازه کوتاهي در تدبر، زيان نکرده ايم. زيرا تدبر در آيات قرآن بسيار مورد سفارش اهل بيت عليهم السلام وخود قرآن مي باشد. در اين جا نمي خواهيم شأن چهار وظيفه ديگر را پايين بياوريم ولي خداي متعال با لحني معمولي مي فرمايد: «فَاقْرَؤُوا مَا تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ؛(3) وهرچه ميسّر شود از قرآن بخوانيد». اما در قرآن درباره تدبر وتعقل در آيات بسيار سخن رفته وبارها با لحن تند مورد تأکيد وتکرار قرار گرفته است. براي مثال آمده است: «أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَي قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا؛(4) آيا در قرآن انديشه نمي کنند يا بر دل هايشان قفل هاست؟» در اهميت تدبر همين بس که گاه فقط تدبر در يک آيه موجب هدايت شخص مي شود.

وي در ادامه افزود: متأسفانه امروزه مشاهده مي شود که مردم چندان به تدبر در قرآن اهميت نمي دهند ودر مقابل، اهميت بسياري براي قرائت وحفظ قرآن وجلسات تجويد دارند. اهل سنت نيز که در هزاران جا عکس واقع عمل مي کنند در اين جا نيز تشکيلات مفصلي براي تلاوت وحفظ وتجويد قرآن دارند در حالي که نسبت به معاني وروح قرآن ونيز قرآن ناطق کاملاً بيگانه اند. از همين روست که در حديث شريف آمده است: «رُبَّ تالي القرآن والقرآنُ يلعنه؛(5) بسا تلاوت کننده قرآن که قرآنش نفرين مي کند».

1. نحل(16)، آيه96.

2. مزمل(73)، آيه4.

3. همان، آيه20

4. محمد(47)، آيه24.

5. جامع الأخبار، ص48 (الفصل الثالث والعشرون...).