آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي دام ظله روز جمعه 7/ارديبهشت/86 در ديدار با شماري از بانوان محترم يزدي اظهار داشتند: در روزگار امام صادق يکي از علماي منحرف از مکتب اهل بيت علهيم السلام زندگي مي کرد که آوازه فراواني در ميان مردم يافته بود ومنحرفان از مکتب اهل بيت او را بسيار مي ستودند وگرامي مي داشتند. روزي امام صادق عليه السلام به صورت ناشناس در درس آن عالم شرکت کرده، به سخنان وي گوش فرا دادند. پس از پايان يافتن جلسه درس، آن عالم از شاگردانش خواست کسي او را همراهي نکند. سپس آن مکان را به سمت بازار ترک گفت وامام نيز در پي او به راه افتادند. در طي راه حضرت مشاهده نمودند که اين عالم منحرف به نانوايي رفت وهنگامي که چشم نانوا را دور ديد دو قرص نان دزديد. سپس به ميوه فروشي رفت ودر آن جا هم دو انار دزديد. دو قرص نان ودو انار را زير عبا گرفت ونزد تهي دستي رفت وبه وي داد. حضرت نزد آن عالم رفتند ونسبت به کار وي اعتراض نمودند. او که بهت زده شده بود وقتي پي برد آن جناب، جعفربن محمد عليهماالسلام است گفت: چه اصل ونسب نيکويي داري ولي نسبت به کتاب خدا جاهلي! مگر نديده اي که خداي متعال مي فرمايد: «مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَن جَاء بِالسَّيِّئَةِ فَلاَ يُجْزَي إِلاَّ مِثْلَهَا؛(1) هرکس کار نيکي انجام دهد خدا ده برابر به او پاداش مي دهد وآن که بدي کند فقط به اندازه کار ناپسندي که انجام داده است کيفر خواهد شد»، من دو نان ودو انار دزديدم وبا اين کار چهار کار ناپسند انجام دادم. از طرفي همين ها را صدقه دادم وچهل حسنه به دست آوردم، وقتي چهار سيئه را از چهل حسنه کم کنيم 36 حسنه برايم مي مـانـد. امام صادق عليه السلام در پاسخ فرمودند: مگر نشنيده اي که خداي متعال در قرآن فرموده است: «إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ؛(2) خداي متعال اعمال نيک را فقط از انسان هاي متقي مي پذيرد»، تو با سرقت نان وانار مرتکب چهار سيئه شدي وبا دادن آن به بينوايي که نمي داند اين مال، مال حرام است مرتکب چهار گناه ديگر شدي.

مرجع عالي قدر در ادامه افزودند: آن که تقوا ندارد چه بسا کار بدي را انجام دهد وگمان کند کار خوبي انجام داده است، قرآن کريم نيز در اين باره مي فرمايد: «الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا؛(3) آنان کساني هستند که تلاش هايشان در زندگي دنيا به هدر رفته است ولي با اين حال مي پندارند که کار نيک انجام مي دهند». به همين دليل همه ما موظفيم در کسب تقواي الهي بکوشيم وميزان تقواي خود را افزايش دهيم. در اين حکم زن ومرد وجوان وپير مشترکند وهمه بايد در هر حال تقواي الهي را اصل واساس زندگي خود قرار دهند.

ايشان تصريح کردند: ممکن است دو تن در شرايط يکسان، عمل به ظاهر يکساني انجام دهند ولي ارزش عملشان يکسان نباشد. ريشه اين مطلب به آيه يادشده بر مي گردد که ملاک قبولي اعمال را تقواي الهي دانسته است. آن که پرهيزگارتر است ارزش عمل وي به مراتب بيش از انسان کم تقوا مي باشد.

معظم له درباره راه هاي کسب تقوا خاطرنشان کردند: هريک از ما بنا به شرايط ويژه اي که دارد بايد محرمات وواجبات ويژه ومورد ابتلاي خود را بشناسيم وبدان پايبند باشيم. والدين بايد بدانند نسبت به فرزندان چه واجباتي دارند تا به جا آورند ودر اين خصوص از چه محرماتي بايد بپرهيزند. فرزندان نيز بايد واجبات ومحرمات خود را بشناسند وبه همين سان همگي بايد واجبات خود را در خانواده ومحل کار، ونيز وظايف خود را نسبت به خدا واهل بيت عليهم السلام به درستي بشناسيم. گام اول براي کسب تقوا شناخت گناهان کوچک وبزرگ است. کسي که محرمات را کاملاً نمي شناسد بي شک در ورطه حرام مي افتد. براي مثال بسياري از مردم مفهوم اسراف را نمي دانند وروزانه در زندگي ومحيط خانواده خود نعمت هاي الهي را نادانسته تبذير مي کنند. اما کسي که مي داند حتي دور انداختن مقادير اندکي از غذاها اسراف است از ابتلا به اين حرام ايمن خواهد بود.

ايشان در پايان ضمن توفيق کسب تقواي حقيقي براي همگان فرمودند: از اهل بيت عليهم السلام کسب درجات بالاي تقوا را مسئلت نماييد تا اعمال شما ارزش ويژه بيابد ونزد خداي متعال تقرب بيشتري بيابيد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. انعام(6)، آيه160.

2. مائده(5)، آيه37.

3. کهف(18)، آيه104.