مرجع عالي قدر حضرت آيت الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله جمعي از زائرين عتبات مقدسه از عربستان را در روز يکشنبه سوم شعبان 1430هـ ق، در شهر مقدس قم و در بيت معظم له به حضور پذيرفتند. ايشان ضمن تکريم و خوشامدگويي به ميهمانان، مطالبي چند درباره ضرورت التزام به دين و پايبندي به عقايد ديني و ترجيح دادن آن بر امور دنيايي و منافع شخصي بيان نموده و فرمودند:

اغلب مردم تا وقتي که مسائل معيشتي و آسايش زندگي آنان خوب باشد، و از بيماري يا ناداري، و مشکلات کمرشکن در رنج نباشند، و ميان آنان و خويشاوندان يا همسايگان و کساني ديگر نزاع و کشمکش نباشد، به اسلام و فرمان هاي آن پايبند هستند. يعني نماز مي گذارند، روزه مي گيرند به حج مي روند و چه بسا خمس و زکات هم بدهند و اموالشان را تطهير کنند، و عمل صالح و کار شايسته و خداپسند انجام مي دهند و شب هاي قدر را زنده مي دارند و به انواع عبادت ها مي پردازند، و دين را در عمق دلِهاي خود جاي مي دهند و حتي به آن مي نازند، و در جان خود براي دين حصاري مي سازند و گرامي اش مي دارند، اما هرگاه با بلا آزموده، و با انواع مشکلات درگير شوند، در آن صورت از ميزان التزام و پايبنديِ خود به دين کم مي کنند، چنان که در حديث شريف از سرور و مولايمان حضرت امام حسين عليه السلام نقل شده است که فرموده اند: «الناس عبيد الدنيا والدين لعق علي ألسنتهم يحوطونه مادرّت معايشهم، فإذا محّصوا بالبلاء قلّ الديّانون؛(1) مردم بندگان دنيا و دين لقلقه زبان هايشان مي باشد، تا وقتي که امور معيشتي آنها آباد و براه باشد آن را در بر مي گيرند، اما هرگاه با نزول بلا مورد آزمون قرار گيرند در آن صورت دينداران کم خواهند بود».

معظم له به نمونه اي تاريخي اشاره نموده و فرمودند: در تاريخ آمده است که هنگام خروج امام حسين عليه السلام از مکه به سوي کربلا، بسياري از مردم با حضرت همراه شده بودند، به گونه اي که برخي از آنها در حال اداي فريضه حج و مناسک آن بوده اند، اما همين که شنيدند امام عليه السلام خارج شده اند، با شتابِ تمام، مناسک حج را به پايان آوردند و به کاروان حضرت پيوستند. در گزاره هاي تاريخي آمده است که امام عليه السلام هنگامي که به سرزمين کربلا رسيدند هزار و پانصد نفر همراه حضرت عليه السلام بودند، اما در شب عاشورا وقتي که همراهان و همسفران امام فهميدند که آزمون و «تمحيص» [=بلاي الهي براي آزمون انسان] در کار هست و خطرِ جان وجود دارد و بايستي با حکومت ظالمانه يزيد درافتند، از گرداگرد امام عليه السلام پراکنده شدند و جز هفتاد و دو تن، احدي همراه آن حضرت در کربلا نماند.

معظم له در ادامه بحث، معيار دينداري و التزام به اسلام را توضيح دادند و فرمودند: ادّعاي راست و درست در امر دينداري آن است که انسان همواره و در هر حال پايبند دين باشد و به آموزه هاي ديني ملتزم بماند. در اموري که برايش نفع دنيايي دارند، يا در اموري که با مصالح و منافع دنيايي او ظاهراً نمي سازند و ضرر و زياني به همراه دارند، آري در همه حالات و در همه امور، بايد پايبند دين باشد و از التزام ديني اش کم نکند. به عبارت ديگر بايستي به دين ملتزم و پايبند باشد، و در اين امر هر چه شود و هر اتفاقي بيفتد از التزامش کاسته نگردد. اين معيار دينداري است.

به عنوان مثال اگر يکي از خويشاوندانش با او قطع رابطه کند، يا يکي از فرزندانش برايش مشکلي بزرگ به وجود آورد، نبايستي حقوق آنها را واگذارد و انجام ندهد، و اگر پدر براي فرزندانش مشکلي بزرگ به وجود آورد، نبايستي آنان کاري ناشايست کنند و رفتاري نمايند که موجب عقوق گردد.

معظم له در ادامه تأکيد فرمودند: التزام به دين ـ هر چند ضررها و دشواري هاي دنيايي را به دنبال داشته باشد ـ به عزم جدّي و تصميم قطعي نياز دارد. هر که چنين تصميمي بگيرد و با خود عهد کند که در هر حال در دين خود ملتزم و پايبند باشد، در آن صورت خداي سبحان ـ جل و علي ـ ياري اش مي کند، اما اگر عزم و تصميمي در ميان نباشد، ممکن است مصداق و نمونه ي کساني شود که امام حسين عليه السلام در حديث پيشگفته آنان را توصيف فرمودند.

ناگفته نگذريم که ميهمانان حاضر در جلسه از سخنان حجت الاسلام والمسلمين سيد جعفر شيرازي دام عزه نيز بهره بردند.

 

 

 

1) تحف العقول، ص245.