طبق معمول سنوات گذشته، همایش بزرگ شام غریبان حسینی با حضور دوستداران و سوگواران حضرت امام حسین علیه السلام و یاران باوفای آن حضرت، در بیت مرجع عالیقدر شیعه آیت الله العظمی حاج سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی برگزار شد.
در این محفل مرجع عالیقدر در ابتدا از تمام کسانی که به نحوی در برگزاری مراسم و شعائر حسینی در این دهه در جای جای این گیتی سهیم بودند تشکر و برای آنان دعا نموده و جهت قربانیان انفجارهایی که در عزاداری های برخی کشورها صورت گرفت از درگاه حضرت احدیت طلب علوّ درجات کردند و شفای مجروحان این حوادث را از خدای متعال خواستار شدند.
حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در ابتدای سخنان خود فرمودند: یکی از مسئولین هیئاتی که در حوادث اخیر و در مراسم عزاداری برای امام حسین علیه السلام در آن هیئت انفجار شده بود با من تماس گرفت، از او خواستم سلام و تعزیت مرا به مجروحان و بازماندگان شهدای این حادثه برساند، او گفت که برخی از بستگان شهدا آرزو می کنند که کاش جای شهیدان می بودند.
به راستی آرزویی است بجا و خوشا به حال شهیدان در این راه. خدا از آنان بپذیرد و این توفیق عزاداری را برای همگان مستدام بدارد و ان شاء الله در ماه های محرم و صفر آینده در سلامت کامل به انجام وظیفه بپردازند.
ایشان ادامه دادند: روایت شده است وقتی ابوذر را ـ که از خواص اصحاب بود ـ به ربذه تبعید کردند، امیرمؤمنان، امام حسن و امام حسین علیهم السلام او را بدرقه کردند. عده ای او را تسلی خاطر و دلداری می دادند، ولی او که دست پرورده پیامبر خدا، امیرمؤمنان، امام حسن و امام حسین علیهم السلام بود گفت: این ها چیزی نیست، اگر ماجرای مصیبت بار عاشورا را بشنوید جزعی نموده که جان خود را به مخاطره و هلاکت خواهید افکند.
مرجع عالیقدر در ادامه ی بیانات خود فرمودند: در این جا به جمله ای از زیارت امام حسین علیه السلام که حضرت صادق علیه السلام به ابوحمزه ی ثمالی تعلیم فرمودند اشاره می کنم و آن این است که ایشان بیش از یکصد سال پس از واقعه ی عاشورا، نحوه ی زیارت امام حسین علیه السلام را برای او بیان داشتند و در واقع مخاطبان این فرموده، همه ی جهانیان هستند.
امام صادق علیه السلام فرمودند: «در زیارت امام حسین علیه السلام حضرتش را این گونه مورد خطاب قرار بده و بگو: إن کان لم یجبک بدنی عند استغاثتک ولسانی عند استنصارک، فقد أجابک قلبی وسمعی وبصری؛ آقا امام حسین! اگر در روز عاشورا به هنگام مددخواهی و طلب یاری نمودن شما، بدن و زبانم به یاری و مددتان نشتافت، به یقین قلب، سمع و بصرم ندای تان را لبّیک گفتند».
ایشان افزودند: امام حسین علیه السلام در ساعت های پایانی حیات خود با دو مصیبت سنگین رو به رو شدند که درباره ی احدی از چهارده معصوم علیهم السلام ذکر نشده است، هرچند که رسول خدا صلی الله علیه وآله و ائمه ی اطهار علیهم السلام فرموده اند: «ما منا الا مسموم أو مقتول؛ احدی از ما، از دنیا نمی رود مگر اینکه با زهر جفا و یا تیغ اعدا باشد» اما جز در مورد امام حسین علیه السلام درباره ی هیچ یک از آن بزرگواران نیامده است که در ساعت های آخر حیات خود مددخواهی کرده یا یاری طلبیده باشند.
روشن باشد که به فرموده ی معصوم «وإنا لامراء الکلام؛ و به یقین ما امیران سخن هستیم» یعنی: اهل بیت علیهم السلام در فصاحت و بلاغت شیوا سخن و زبان آورترین افراد هستند و چنان احاطه ای بر الفاظ و معانی آن دارند که از عهده ی احدی بر نمی آید. آنان با این بلاغت و فصاحت کلمه ی استغاثه و استنصار که در فشرده ترین معانی آن حاکی از شدت سختی و اوج گرفتاری حضرت است به کار برده و از شیعیانِ تمام تاریخ یاری خواسته و به آنان استغاثه کرده اند.
چنان که در مقاتل آمده و از برخی روایات به دست می آید، امام حسین علیه السلام در آن ساعت ها با صدای بلند جمله ی «هل من ناصر ینصرنی وهل من مغیث یغیثنی» بر زبان آوردند تا همگان شنیده و حجت بر آنها تمام شود.
معظم له ادامه دادند: عبارت استغاثه و استنصار را امام حسین علیه السلام در حالی به زبان آوردند که برای حضرت نبود و یا بودن یاران و خویشان فرق نمی کرد، زیرا حضرت با تمام وجود بر خدای متعال متکی بودند و توکل داشتند. امام حسین علیه السلام که از مقام امامت و عصمت برخوردارند در زمانی این سخن را بر زبان آوردند که از مردان تنها امام سجاد علیه السلام که در شدت بیماری به سر می بردند، برایشان باقی مانده بود. و این نشان دهنده این است که امام حسین علیه السلام در آن لحظات از جهت عاطفه ی انسانی سخت در فشار بودند؛ از یک سو عزیزانشان که بهترین ها بوده بر روی زمین پرپر شده و به شهادت رسیدند و از سوی دیگر هشتاد و چهار زن و بچه ترسان و لرزان در خیام خالیِ از مرد به سر می بردند. و بنا نبود که ایشان معجزه کنند و به یاری معجزه همه چیز را سامان بدهند و این بسیار تلخ و سخت است. شما اگر روزی وارد منزل خود شوید و دختر بچه ی خود را لرزان ببینی و به شما بگوید: بابا امروز در حال نبودتان یک پلیس به دنبال شما آمده بود، چقدر از ناراحت شدن این دختر غمگین و ناراحت می شوی، چه رسد به هشتاد و چهار زن و بچه و صحرای پر از پلیس خونخواری که همه ی مردان آنان را کشته و آخرین امید آنان را نیز می خواهند بکشند؟
به هر حال زنان حرم می دیدند که همه ی مردان و یاران کشته شده اند و امام حسین علیه السلام نیز کشته خواهند شد. امام که وضع مضطرب اهل حرم و هراس و ترس و نگرانی آنان را می دیدند، اینجا بود که ندای «هل من ناصر ینصرنی وهل من مغیث یغیثنی» برآوردند. امام صادق علیه السلام در خطاب مستقیم به ابو حمزه ی ثمالی در روزگار خود و به تمام شیعیان طول تاریخ پیام دادند و آموخته اند که با تمام وجود و با زبان قال و حال خطاب به حضرت سیدالشهدا علیه السلام بگویند که اگرچه در روز عاشورا حضور نداشته اند تا با بدن و زبان حضرتش را یاری کنند، اما امروز با جانِ دل، سمع و بصر خود ندای یاری خواهی حضرتش را پاسخ می دهند.
حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی فرمودند: حال که در واقعه ی عاشورای سال 61 هجری قمری حضور نداشتیم امروز در این معنا چه وظیفه ای داریم؟ از واقعه ی خونین عاشورای سال 61 تا به امروز در جای جای این کره ی خاکی در عاشوراها کارشکنی می شده، بنی امیه از یزید و غیر یزید، مروان و بنی مروان، بنی عباس، عثمانیان و پس از آنان دیگران چوب لای چرخ شعائر مقدس حسینی و عاشورایی می گذاشتند و تا به حال نیز ادامه دارد. همانند این انفجارها و تیراندازی هایی که در کشورهای اسلامی بر ضد عزاداران امام حسین علیه السلام رخ می دهد و جان سوگواران آن حضرت را می گیرد.
البته آنان که پشت سر این جنایت ها بوده و هستند، با افراد مشکل شخصی ندارند، بلکه آنان و عواملشان امام حسین علیه السلام و جدّ بزرگوار امام حسین و اهل بیت آن حضرت را هدف گرفته اند. در روزگار خودمان این موانع و کارشکنی ها بوده، اما شدت و ضعف داشته است. مثلاً برای خودم نقل کرده اند که در زمان به قدرت رسیدن پهلوی اول، وی آنقدر شدید برخورد می کرد که در دهه محرم و شب و روز عاشورا حتی یک مورد از شعائر مقدس حسینی علنی برگزار نمی شد.
در آن روزگارانِ سخت علامه بزرگوار آیت الله العظمی میرزای نائینی قدس سره به جواز و استحباب برگزاری علنی تمام شعائر حسینی فتوا دادند و یک به یک این مراسم را نام بردند و فرمودند که اگر عزاداری در حال اظهار و انجام شعائر حسینی جان سپارد اشکالی نخواهد داشت و بر این فتوا دلیل و برهان اقامه کردند.
جالب توجه این است که در هیچ منبعی یا خاطره ای نیامده که احدی در شعیره ی حسینیِ ویژه ی صبح عاشورا جان سپرده باشد و این خود از معجزات شگفت انگیز است، در حالی که افرادی در حال مناسک حج، زیارت امام حسین علیه السلام و در دیگر موارد جان می سپارند و می میرند.
جان سخن این جا است که علمای نام دار و بزرگی از معاصرین خودِ میرزا و بعدی های ایشان که تعدادشان هم کم نبوده و نیست فتاوای یادشده میرزا را امضاء کردند و بر صحت آن گواهی دادند و من نیز از چنین افتخاری بهره مند شده و امضا نمودم.
معظم له در بخش دیگری از سخنان خود فرمودند: در زمان پهلوی اول که در دهه ی محرم و حتی شب و روز عاشورا هیچ مجلس حسینی به صورت علنی برگزار نمی شد، در شهر و روستاهای بصره ی عراق که با ایران هم مرز است و مردم آن شیعه هستند بر اثر فتوای میرزا بیش از دو هزار مجلس و مراسم شعائر حسینی به صورت علنی برای امام حسین علیه السلام دایر بود.
مسلّم این است که امام حسین علیه السلام به شهادت رسیدند تا اسلام بماند. لذا احدی نمی تواند با امام حسین علیه السلام و دستگاه مقدسش درافتد، مگر این که دین یا عقل یا هر دو را نداشته باشد.
پهلوی در ایران، آتاترک در ترکیه، یاسین هاشمی و سپس عبدالکریم قاسم در عراق و پس از آن ها بعثی ها کوشیدند تا مراسم سوگواری حسینی را کنترل کنند و در این راه عدّه ی زیادی را کشتند، شکنجه و زندانی کردند. نتیجه این شد که مردم عراق به سراسر جهان مهاجرت کردند و به جای هزاران، میلیون ها عزادار و سوگوار حسینی در سراسر جهان به وجود آوردند.
قرآن کریم می فرماید: «أَلَمْ تَکُنْ أَرْضُ اللّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُواْ فِیهَا؛ مگر سرزمین خدا پهناور نبود که مهاجرت کنید»(نساء/97).
بر پایه ی این آیه ی کریمه اگر در جایی فشار و محدودیت به وجود آمد باید به جای دیگری کوچ کرد و شعائر مقدس را برپا داشت. در پنجاه سال اخیر شاهد بوده ایم که هرجا در کشورهای اسلامی محدودیت و فشار به وجود آمده، افراد به کشورهای غیر اسلامی رفته اند و در آن هزاران و ده ها هزار مورد شعائر مقدس امام حسین علیه السلام را برپا می دارند. قضیه ی امام حسین علیه السلام به آب سیل آسای باران شبیه است که هرجا مانع پیشروی آن شوند راهی دیگر برای حرکت پیدا می کند، چنان که قرآن کریم در توصیف آن می فرماید: «أَنزَلَ مِنَ السَّمَاء مَاء فَسَالَتْ أَوْدِیَةٌ بِقَدَرِهَا؛ خدای متعال از آسمان آبی فرستاد و از هر دره و رودخانه ای به اندازه ظرفیّت آنها سیلابی جاری شد»(رعد/17).
مرجع عالیقدر ادامه دادند: یزید بن معاویه که خود را سوار بر منصب، زورمند، پیروز و فاتح می دید از سر غرور و به طعن، به حضرت زینب سلام الله علیها گفت: دیدی خدا ما را زنده نگاه داشت و شما را کشت؟ و این منطق نابخردانه، زبان حال همه ی طاغوت ها و طاغوتیان دوره های پیشین، حال و آینده است.
حضرت زینب سلام الله علیها که پرورش یافته ی دامان رسول خدا، حضرت زهرا و امیرمؤمنان علیهم السلام بودند و امام حسین علیه السلام دست بر قلب حضرت نهاده و برای ایشان دعا کردند، محکم و استوار با تلاوت آیه ی: «إِنَّمَا نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدَادُواْ إِثْمًا؛ ما به آنان مهلت می دهیم، فقط برای اینکه بر گناهان خود بیفزایند»(آل عمران/178) جواب او را دادند.
بر پایه ی همین آیه، متوکل حدود بیست سال حکومت کرد و شعائر حسینی را به شدت کوبید و برگزار کنندگان آن و زائر آن حضرت را سخت کیفر و شکنجه کرد. او چه شد، آیا از او اثری یا حتی قبری بر جای مانده است؟ از افرادی همانند ابن عربی که متوکل را «ولی الله» حساب می کردند و افرادی که امروز او را ترویج می کنند سراغ قبر متوکل را بگیرید آیا پاسخی دارند، یا قبر او را می توانند به شما نشان دهند؟ بله قبر هارون عباسی مشخص است، آن هم برای لعن شدن و در قدیم و حال زائران امام رضا علیه السلام که به پشت سر امام می رسیده و یا می رسند هارون را لعن می کرده و می کنند و هدف از ماندگاریش نیز همین بوده است. به هر حال افرادی که به شعائر مقدس حسینی ظلم کرده و می کنند، اینان یا کافر و ظالم بوده و یا شستشوی مغزی شده اند که در نتیجه همان سخن یزید را تکرار کرده و می کنند.
حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی فرمودند: چگونه می توانیم دستور امام صادق علیه السلام را که به ابوحمزه ی ثمالی دادند عملی کنیم. هریک در حدّ توان خود در برگزاری مراسم سوگواری حضرت سیدالشهداء علیه السلام بکوشد، هرچند به برقرار کردن مجلسی مختصر و چند نفره برای آن حضرت باشد یا اینکه حتی به تنهایی در یکی از شعائر مقدس حضرتش شرکت کند. مبادا فردی با امام حسین علیه السلام پیمان یاری بسته باشد و به خود خیانت و جنایت کند و دنیا و آخرت خود را بر باد دهد. در همین زیارتی که امام صادق علیه السلام به ابوحمزه ی ثمالی آموختند آمده است: «والحجة علی أهل الدنیا؛ و حجت بر تمام جهانیان هستی».
رساندن این اصل به جهانیان راه های متفاوتی دارد که از آن جمله تأسیس شبکه های ماهواره ای است و از این رهگذر می توان اهداف والای امام حسین علیه السلام، مظلومیتشان، جریان فاجعه بار شهادتشان و اسارت دختران رسول خدا و خاندانشان را به جهانیان رسانید تا حجت بر همه تمام شود. اگر این امر به درستی صورت گیرد همه خواهند پذیرفت و اگر شخصی نپذیرد حجت بر او تمام شده است.
توجه داشته باشیم که مقدمات به وجود آوردن چنین فرصتی در دست ما شیعیان است و در این زمینه پیر و جوان یکسان هستند، هرچند جوان، نشاط بیشتری دارد، چنان که معصوم درباره ی جوان می فرماید: «یعجبنی جلد الغلام؛ نشاط و پر تلاش بودن جوان را می پسندم و دوست دارم».
جوانان بهتر می توانند فعالیت کنند و البته باید از اندیشه و پختگی بزرگان استفاده کنند. در جلسه ی قبل بیان شد که در جهان با هفت میلیارد جمعیت، دوازده هزار شبکه ی سیاسی، تجاری، فرهنگی، خبری و تفریحی سالم و غیر سالم وجود دارد. حال اگر جمعیت شیعیان جهان را ده درصد بدانید ـ که بیشتر هم هست ـ حداقل و متناسب با جمعیت خود باید 1200 شبکه ی ماهواره ای داشته باشیم، اما ما در کجای این معادله قرار داریم؟
در این زمینه از کفار و غیر مسلمانان یاد بگیریم و از این قافله عقب نمانیم. قرآن درباره ی آنان می فرماید: «إِن تَکُونُواْ تَأْلَمُونَ فَإِنَّهُمْ یَأْلَمُونَ کَمَا تَأْلَمونَ وَتَرْجُونَ مِنَ اللّهِ مَا لاَ یَرْجُونَ؛ اگر شما درد و رنج می بینید آنها نیز همانند شما درد و رنج می بینند، ولی شما امیدواری به خدا دارید که آنها ندارند»(نساء/104).
بنابراین، همان طور که آنان اهداف سالم و ناسالم خود را در ماهواره ها ترویج می کنند ما هم از این رهگذر و پدیده ی نوین روز، اهداف امام حسین علیه السلام را ترویج و ایشان را به جهانیان بشناسانیم و این کار به دو مطلب نیاز دارد و آن: همت گماشتن جهت فراهم کردن امکانات مالی و داشتن انجمن های علمی و مدیریتی توانمند است.
معظم له افزودند: تصور نشود که این کار، سخت و یا ناممکن است، بلکه شدنی است. در سال گذشته عده ای از جوانان شیعه ی یکی از کشورهای اسلامی برایم نقل کردند که بدون امکانات و سرمایه ی گسترده ی اولیه و تنها با وام درازمدت و بدون سودِ دولتی، شبکه ای تأسیس کرده و به شدت و با تمام توان مشغول فعالیت هستند.
امروز در سراسر دنیا وام داده می شود، لذا سزاوار است که همانند دیگر نیازهایتان، در راه امام حسین علیه السلام و برای ترویج فرهنگ حسینی هم قرض کنید و بدانید که از عاشورای گذشته تا این عاشورا هرچه برای امام حسین علیه السلام انجام داده اید تماماً ذخیره آخرت شما شده است. مبادا جوانان شیعه ی دنیا تا عاشورای دیگر برای تأسیس یک شبکه ی ماهواره ای گام برنداشته باشند، باشد که از این راه به حدّ نصاب تعداد شبکه ی متناسب با جمعیت شیعی، یعنی 1200 برسیم.
مرجع عالیقدر فرمودند: و اما مسأله ی مدیریت، پس ما در سطح جهان ده ها و ده ها حوزه ی علمیه ی شیعی و دانشگاه شیعی داریم که جوانان شیعی در آن تحصیل می کنند و در آنها اندیشمندان فراوانی داریم. از افرادی که در این دو مرکز فعالند و برای اسلام دل می سوزانند باید استفاده کرد. البته این کار و نیز داشتن 1200 شبکه ی ماهواره ای شدنی است و اگر کاری صورت نگرفته کوتاهی شده است که البته جبران پذیر است.
ایشان با احتمال اعتراض به وجود و تأسیس این تعداد شبکه ی ماهواره ای فرمودند: در پاسخ به این گفته که چه نیازی به این شبکه ها هست می گوییم: در یک شهر ممکن است هزاران پزشک وجود داشته باشد و همه مشغول طبابت باشند، یا هزاران دانشمند و فقیهِ دارای رساله باشند، آیا اضافه شدن پزشک، دانشمند و فقیه به آنان مورد اعتراض قرار می گیرد؟ هرگز، اضافه شدن شبکات دینی و اخلاقی در دنیا نیز به همین نحو است.
خوشبختانه در طول تاریخ گذشته تا به حال مراجع معظم فراوانی وجود داشتند که جامع الشرایط بودند.
مرحوم والد ما (حضرت آیت الله العظمی حاج سید میرزا مهدی شیرازی اعلی الله مقامه) درباره ی مرحوم سید محمد کاظم یزدی (صاحب کتاب گرانسنگ عروة الوثقی) که از جمله اساتید مرحوم والد ما بودند و حدود یکصد سال است که از دنیا رفتند، گفتند: وقتی ایشان فوت کردند تنها در نجف اشرف ـ و به غیر از شهرها و حتی روستاهایی که دارای مجتهدان صاحب رساله بودند ـ نود رساله ی عملیه ی جدید عرضه شد و این یعنی وجود مجتهدان مسلّم، آن هم در این سطح عالی بوده است.
ولی متأسفانه امروزه وضعیت شکل دیگری به خود گرفته و بیم آن می رود که عرصه از فقهای جامع الشرایط تهی و خالی گردد مگر اینکه حضرت بقیة الله الأعظم عجل الله تعالی فرجه الشریف نظر و عنایت خاصی بفرمایند. در هر حال امروز بحمدالله مراجع معظمِ جامع الشرایط در عراق و ایران و جاهای دیگر وجود دارند، پس باید از وجود آنان به طور شایسته بهره جست.
بله باید به دنیا نیز رساند که هدف امام حسین علیه السلام از رفتن به کربلا همانی است که خود حضرت فرمودند: «ارید أن آمر بالمعروف وأنهی عن المنکر وأسیر بسیرة جدی محمد وأبی علی بن ابی طالب؛ می خواهم امر به معروف کنم و از منکر بازدارم و سیره ی جدم رسول خدا و پدرم امیرمؤمنان علی بن ابی طالب را در پیش گیرم».
دنیا باید بداند که سیره ی رسول خدا صلی الله علیه وآله و امیرمؤمنان علیه السلام چه بوده است که امام حسین علیه السلام برای ماندگاری آن به شهادت رسیدند. امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف نیز همین روش امام حسین علیه السلام را که روش پیامبر صلی الله علیه وآله و امیرمؤمنان علیه السلام است دنبال خواهند کرد؛ سیره ای عادلانه و روشی حکیمانه که دنیای به اصطلاح پیشرفته ی امروز اندکی از آن را به خود ندیده است و آنچه از نظر اقتصادی، سیاسی و جز آن که در غرب و جهان آزاد دیده می شود پرتوی است از سیره ی رسول خدا صلی الله علیه وآله و امیرمؤمنان علیه السلام که در دوره ی کوتاه حکومتشان در جهان پراکنده شده است. در حکومت امیرمؤمنان علیه السلام حتی یک نفر به جرم سیاسی کشته نشد، در مقابل در حکومت های معاویه، هارون، مأمون، متوکل و جز آنان افرادی به همین جرم کشته شدند. یک زندانی سیاسی نیز در حکومت آن دو بزرگوار وجود نداشت، اما در حکومت های بنی امیه، بنی مروان، بنی عباس، عثمانیان و تا به امروز وجود داشته و دارد.
جوانان شیعه باید این مطلب و امثال آن را به دنیا برسانند. حسینیه های فعال در سراسر جهان برای همین منظور شبکه های ماهواره ای تأسیس کنند و در مقابلِ نام هایی که برای دیگر شبکه ها انتخاب شده، نام چهارده معصوم علیهم السلام وتالی تِلوِ معصوم را بر روی شبکه های خود بگذارند، مانند حضرت زینب سلام الله علیها، سفیر و اولین شهید راه امام حسین علیه السلام جناب مسلم بن عقیل و جز اینان.
به نام علمای بزرگی مانند شیخ مفید، شیخ طوسی، علامه و محقق حلی، علامه مجلسی صاحب بحارالانوار که حاوی یک دوره فرهنگی کامل اهل بیت علیهم السلام است و سید بحرالعلوم که سه هزار وابسته ی به حوزه های علمیه ی یهودی در شهر «کفل» عراق را با استدلال، مسلمان و شیعه کرد، شبکه ی ماهواره ای تأسیس کنید و آنان را به جهانیان بشناسانید.
چرا جای شبکه هایی به نام جناب سلمان فارسی، جناب حذیفه و دیگران باید خالی باشد. سرگذشت و مبارزات عالمان شیعی را برای جهانیان بازگوییم. به عنوان مثال مجدد شیرازی، مرحوم آیت الله العظمی میرزا سید محمد حسن رضوان الله تعالی علیه یکصد و چند سال قبل ایران را از چنگال استعمار پیر انگلیس بریتانیای بزرگ نجات داد و اگر امروز در ایران به نام حضرت سیدالشهدا علیه السلام و دیگر پاکان از خاندان رسالت سوگواری می شود به همت اوست.
یکصد سال قبل (1337) آیت الله العظمی شیخ میرزا محمد تقی شیرازی قدس سره عراق و ملت گرفتار عراق را با فتوای خود از چنگال اشغالگران انگلیس رهایی بخشید، میرزای قمی، وحید بهبهانی، مرحوم صاحب جواهر، شیخ مرتضی انصاری، مرحوم کاشف الغطاء، نراقی پدر و نراقی پسر و جز آنان و نیز اصحاب خوب ائمه علیهم السلام از جمله علی بن مهزیار اهوازی از چنان بزرگی برخوردارند که می سزد و باید به نام آنها شبکه های ماهواره ای تأسیس کرد و از این رهگذر آنان را به جهانیان معرفی کرد تا بدانند شیعیان شخصیت هایی مانند: علی بن مهزیار، زراره، حسین بن روح و بزرگانی امثال آنها دارند.
مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی حاج سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی در خاتمه فرمودند: شما جوانان از تجربه و کارآزمودگی بزرگترها بهره بگیرید و دست به کار شوید و بدانید اگر شما قدم پیش نگذارید دیگر جوانان شیعی این کار را خواهند کرد و حسرتش برای شما خواهد ماند.
امیدوارم خدای متعال خدمات شما را قبول کند و همه ساله در کمال صحت و به دور از مشکلات و گرفتاری ها انواع شعائر مقدس حسینی را برگزار کرده و به جهانیان برسانید، وصلی الله علی محمد وآله الطاهرین.
