روز 24 ماه مبارک رمضان سال جاري جمعي از بانوان هيئات ديني شهر مقدس قم با حضرت آية الله العظمي سيد صادق شيرازي ديدار کردند.

ايشان سخنان خود را با اين آيه آغاز نمودند: «يا َأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا لَا تُبْطِلُوا صَدَقَتِکُم بِالْمَنِّ وَالْأَذَي؛(1) اي کساني که ايمان آورده ايد، صدقه هاي خود را با منت وآزار، باطل مکنيد».

ايشان پس از دعا، درخواست ياري از حضرت حق وقبولي اعمال وبرخورداري از شفاعت خاندان رسالت براي همگان، به ويژه حاضران اظهار داشتند: تنها چند روز از اين ماه مانده است وشب هاي قدر را پشت سر گذاشتيم وهر آنچه تقدير يکساله ما بود در شب بيست وسوم، شب قدر براي ما رقم خورد واکنون بايد از روزهاي باقيمانده اين ماه بهره ببريم.

آن گاه روايتي نقل نمودند که با آيه صدر سخنان ايشان ارتباط دارد. وي گفت: در روايت آمده است: مردي خوشحال وشادمان بر امام جواد عليه السلام وارد شد. حضرت به او فرمودند: تو را شادمان مي بينم!

گفت: اي فرزند رسول خدا، از پدرت شنيدم که مي گفت: روزي سزاوار شادماني است که خداوند در آن انسان را به دادن صدقه ونيکي کردن وبرطرف کردن نياز مؤمنان موفق بدارد وامروز ده نفر از برادران [مؤمن] من، از فلان شهر وفلان شهر آهنگ من کردند ومن به يکايک آنان چيزي دادم واز همين رو شادمانم.

امام عليه السلام فرمودند: به جان خودم که شايسته است [به جهت اين کار] شادمان باشي به اين شرط که [با بدي] آن را از بين نبرده باشي يا در آينده از بين نبري!

مرد گفت: چگونه آن را تباه کرده باشم، در حالي که از شيعيان تان هستم؟

امام عليه السلام فرمودند: هم اينک نيکي به برادرانت وصدقه هايت را تباه کردي.

پرسيد: اي فرزند رسول خدا، چگونه چنين چيزي رخ داد؟

امام عليه السلام فرمودند: اين که خداي متعال مي فرمايد: «اي کساني که ايمان آورده ايد، صدقه هاي خود را با منت وآزار، باطل مکنيد».

گفت: اي فرزند رسول خدا، بر کساني که به آنان صدقه دادم منت نگذاردم وآنان را نيازردم.

امام عليه السلام فرمودند: خداي متعال فرموده است: «...صدقه هاي خود را با منت وآزار، باطل مکنيد» ونفرموده: «...با منت وآزار به کسي که بدو صدقه داده ايد، باطل مکنيد» واين امر هر آزاري را شامل مي شود. وانگهي آزار تو نسبت به کساني که به آنان صدقه داده اي بزرگ تر است، يا آزاري که از تو متوجه فرشتگان الهي که در اطراف تو هستند ونيز آزار تو نسبت به ما؟

مرد گفت: اين آزار بزرگ تر است.

امام عليه السلام فرمودند: به يقين مرا وفرشتگان را آزرده اي وبدين ترتيب صدقه خود را باطل کردي.

پرسيد: چگونه؟

امام عليه السلام فرمودند: با اين سخنت که گفتي: «چگونه آن را تباه کردم، در حالي که از شيعيان خلَّص شما هستم؟». واي بر تو، مي داني شيعيان خلَّص ما چه کساني هستند؟

گفت: نه.

امام عليه السلام فرمودند: حزقيلِ مؤمن، مؤمن آل فرعون، صاحب (دوست) ياسين (که خداي متعال درباره او فرمود: «وَجَآءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعَي؛(2) مردي از دوردست شهر دوان دوان آمد»، سلمان، ابوذر، مقداد وعمار شيعيان خلَّص ما هستند. [حال که] خود را با آنان همسنگ کرده اي، آيا آنان وما را نيازرده اي؟

مرد گفت: استغفر الله ربي واتوب اليه. پس چگونه بگويم؟

امام عليه السلام فرمودند: بگو: از محبان شما، دشمن دشمنان شما ودوستدار دوستداران شما هستم.

مرد گفت: [از اين پس] چنين خواهم گفت واز سخني که شما وفرشتگان آن را نکوهش کرديد، توبه کردم، زيرا شما به جهت نکوهش خداوند از چنين سخني، آن را نکوهش مي کنيد.

امام عليه السلام فرمودند: اکنون پاداش صدقه هايت به تو بازگشت وتباهي از آن دور شد».

آية الله العظمي شيرازي افزودند: مي بينيم که امام عليه السلام از بازگويي اعمالي که صورت گرفته، نهي مي کنند. البته ممکن است به منظور تعليم وتشويق ديگران به کار نيک چنين بياني جايز باشد.

سپس به مناسبت موضوع، داستاني به شرح زير بيان کردند:

شخصي که او را مي شناختم برايم نقل کرد: روزي در حال رفتن به خانه بودم مردي با همسر وفرزندانش در کنار راه نشسته بود واز ظاهرش دارندگي وبي نيازي نمايان بود. از آن وضعيت در شگفت شده، به آنان نزديک شدم وعلت خيابان نشيني آنان را پرسيدم، مرد گفت: زوار هستيم وهرچه دنبال اتاقي در مسافرخانه گشتم جايي پيدا نکردم. از همين رو کنار خيابان نشسته ايم.

به او گفتم: خانه ما آماده پذيرايي از شماست. مي توانيد به خانه ام بياييد. [به گفته او] آنان شادمان به خانه اش رفتند وميزبان کريمانه از آنان پذيرايي نمود وميهمانان مدت ده روز در خانه او ماندند. زماني عزم ترک آن جا را کردند، سرپرست خانواده به انگيزه قدرداني از زحمات او مبلغ قابل توجهي به او داد، اما وي نپذيرفت وچون ميهمان بر اصرار خود افزود، ميزبان گفت: اين کار را به قصد قربت انجام دادم، زيرا شما زائر امام عليه السلام هستيد.

چندين سال از ماجرا گذشت وميزبان به دلايلي در شهر ميهمان با مشکل روبه رو شد ودر نهايت به زندان افتاد ودر انتظار صدور حکم بود. روزي افسري بر او وارد شد وسلام داد واز او پرسيد: تو فلان کس واز شهر فلان نيستي؟ پاسخ مثبت بود. افسر در او نگريست وگفت: مرا نمي شناسي؟ من در سفري به شهر شما مدت ده روز همراه خانواده ام در منزل شما سکونت گزيدم، سپس با نشان دادن برگه اي به او ادامه داد: اين حکم اعدام توست.

حکم را پاره کرد وبه زنداني فعلي وميزبان سابق خود گفت: آزادي. مي تواني بروي واو را آزاد کرد.

مرجع عالي قدر در ادامه اين داستان فرمودند: از اين داستان بر مي آيد: هر کار خيري که از انسان سر بزند، در همين دنيا نتيجه اش به خود او باز مي گردد، اگرچه روزگاري از آن سپري شده باشد والبته پاداش آخرت نيز به جاي خود محفوظ است. به ياد داشته باشيد که اين ماه در روزهاي باقيمانده آن فرصتي است براي خودسازي واين امر نيازمند اراده وتصميم است.

ايشان در ادامه گفت: زني از نزديکان از دنيا رفت. در عالم رؤيا او را ديدند واز احوالش پرسيدند، پاسخ داد: از نعمت هاي بهشتي برخوردارم. هنگامي که جوياي حال مادر شوهرش شدند، گفت: چون مرتبه اي بالاتر از من دارد مي تواند به ديدار من بيايد، اما من نمي توانم به جايي که در آن قرار دارد به ديدارش بروم، زيرا خداي منان مرا در درجه ومرتبه صابران واو را در مرتبه رضامندان به قضاي الهي قرار داده است.

ايشان افزودند: اگرچه رؤيا حجت نيست، اما در روايات آمده است که تن دادن به قضاي الهي برترين مراتب صبر است.

حضرت آية الله العظمي شيرازي به مناسبت موضوع صبر داستاني از صبر يکي از اصحاب امام عليه السلام نقل کرده، فرمودند: اين يار امام معصوم عليه السلام يکي از چشمان خود را از دست داد، اما ظاهر چشم به گونه اي بود که کسي متوجه نابينايي او نمي شد. وي چهل سال اين وضع را از گونه پنهان مي کرد. روزي يکي از اصحاب امام عليه السلام نزد وي از درد چشم خود شکايت کرد. شخص نابينا گفت: چهل سال است که يک چشم من نابينا شده وتاکنون کسي را از اين مطلب آگاه نکرده ام واز اين رو براي تو بازگفتم تا معناي صبر وتن دادن به رضاي خدا را بداني.

ايشان فرمودند: شما نيز مي توانيد به اين مرتبه عالي برسيد واين ماه به ويژه شب عيد فطر فرصتي است مناسب براي خودسازي، چه اين که در روايت آمده که خداي متعال به اندازه آنچه در ماه مبارک رمضان مورد بخشش قرار داده وآزاد کرده، در شب عيد فطر مي بخشد وآزاد مي کند.

آية الله العظمي شيرازي در پايان فرمودند: سفارش هاي سه گانه مرحوم اخوي (آية الله العظمي سيد محمد حسيني شيرازي) را به شما يادآوري کرده، بر آن تأکيد مي کنم:

1. کوشش در راه آموزش فن سخنوري به جوانان به منظور نشر دين ومفاهيم آن؛

2. تأسيس بنيادهاي ازدواج؛

3. تأسيس صندوق هاي قرض الحسنه.

1. بقره / 264.

2. ياسين / 20.