جمعي از مهندسان، پزشکان، شيوخ عشاير وسرشناسان استان ديالي عراق در شهر مقدس قم با مرجع عالي قدر ديدار کردند.
ايشان طي سخناني فرمودند: چهارده قرن از حکومت اميرالمؤمنين عليه السلام مي گذرد، اما در اين دوره طولاني وحتي در آينده ـ جز در روزگار حکومت جهاني عدل گستر امام زمان عجّل الله تعالي فرجه الشريف ـ حکومتي به سان حکومت اميرالمؤمنين عليه السلام نيامده ونخواهد آمد.
در ادامه افزودند: بيشتر حکومت هاي معاصر مدعي هستند ملت هاي شان از آزادي کامل برخوردارند واين در حالي است که اگر گروهي يا بخشي از افراد جامعه قصد راهپيمايي داشته باشند، بايد با دستگاه هاي ذي ربط هماهنگ کنند ومسير شروع تا پايان، هدف وشعارهايي که مي خواهند سر بدهند را به اطلاع متصديان امر برسانند تا بتوانند از اين حداقل حق خود استفاده کنند! راستي چنين امري را مي توان آزادي ناميد؟!
حضرت آية الله العظمي سيد صادق شيرازي در مقام بيان آزادي هاي دوران حکومت اميرالمؤمنين عليه السلام گفتند: در هيچ جاي تاريخ نمي توان موردي از محدوديت اعتراض وتظاهرات عليه آن حضرت يافت. به عنوان مثال نقل شده است: «اميرالمؤمنين عليه السلام طي فرماني نماز تروايح را (نماز مستحبي ماه مبارک رمضان را به جماعت خواندن) منع کرد، زيرا اين عمل بدعت بود وپيامبر صلّي الله عليه وآله نيز آن را منع کرده بودند، اما با تشويق عمربن خطاب که گفته بود: «چه نيکو بدعتي است» عامه مردم به انجام آن عادت کرده بودند. لذا فرمان اميرالمؤمنين عليه السلام براي آنان سنگين بود واز همين رو عليه اميرالمؤمنين عليه السلام تظاهرات برپا کردند وشعارهايي چون: «وا سنّة عمراه؛ مردم به پا خيزيد که سنت عمر در خطر است» سر دادند.
ايشان افزودند: علي رغم اين که از حکومت اجازه راهپيمايي وتظاهرات نگرفته بودند، اما اميرالمؤمنين عليه السلام در صدد دستگيري تظاهرکنندگان وبرخورد قهرآميز با آنان برنيامد، بلکه با شنيدن اعتراض آنان، امام حسن عليه السلام را نزد آنان فرستاد تا به آنان اعلام کند در گزاردن نماز تراويح آزادند.
آية الله العظمي شيرازي پرسش گونه افزودند: آيا دولت هاي فعلي که مدعي هستند حقوق وآزادي انسان ها را به آنان داده اند، مي توانند بگويند در کشورهاي شان فقر وفقير وجود ندارد؟ به يقين نه، اما اگر تمام تاريخ را بکاويم ـ غير از موردي که وسائل الشيعه نقل کرده ـ حتي به وجود يک مورد فقير در دوران حکومت اميرالمؤمنين عليه السلام اشاره نکرده است وآنچه در وسائل الشيعه نقل شده از اين قرار است: «روزي اميرالمؤمنين عليه السلام از کوچه اي در کوفه مي گذشتند که مرد سالخورده اي را در حال گدايي ديدند. حضرت با ديدن او فرمودند: اين [پديده] چيست؟
گفتند: مردي مسيحي است ...
حضرت فرمودند: تا زماني که توان داشت او را به کار مي گرفتيد واکنون که از کار افتاده است وي را به حال خود رها کرده ايد!
سپس از بيت المال براي او مستمري مقرر فرمودند.
آن گاه آية الله العظمي شيرازي پرسيدند: در عصر حاضر رئيس دولتي را مي شناسيد که در کوچه وبازار به شهروندان خود سرکشي وبينوايان ومستمندان آنان را ياري کند؟
ايشان در پايان از خداي عزوجل براي ملت عراق رهايي از سختي ها وتنگناها وداشتن عراقي اسلامي وآزاد مسئلت نمودند.
شايان ذکر است جمعي از مردم شهرهاي بصره والعماره نيز با مرجع عالي قدر ديدار کردند. ايشان ضمن سفارش هايي از جمله تشکيل کميته هاي کارگشايي فرمودند: شما مي توانيد با تشکيل کميته هايي در حد توان در کارکشايي از مشکلات مردم وبرآوردن نيازهاي آنان بکوشيد.
آية الله العظمي شيرازي افزودند: اگر مشکلات ونيازهايي داريد که برآمدن آنها را از خداي متعال مي خواهيد، بايد در گره گشايي از کارهاي مردم وبرآوردن نيازهاي آنان فعاليت کنيد زيرا هر کس حوائج مردم را برآورده سازد، خدا نيز حوائج او را برآورده مي سازد.
