روز جمعه 25/9/84 جوانان عضو جلسه دارالقرآن اصفهان ونيز جمعي از بانوان يزدي در محل بيت حضرت آية الله العظمي شيرازي در شهر مقدس قم با ايشان ديدار کردند واز بيانات ايشان وحجة الاسلام والمسلمين سيد مهدي شيرازي استفاده کردند.

حضرت آية الله العظمي شيرازي در اين ديدار پس از خوشامدگويي به حاضران اظهار داشتند: «رسول خدا صلّي الله عليه وآله در خطبه اي که پيش از وفات القا کردند فرموند: در ميان شما دو چيز به جاي مي گذارم که اگر به آنها تمسک کنيد هرگز گمراه نخواهيد شد: کتاب خدا وخاندانم؛ زيرا خداي متعال به من خبر داده است که اين دو تا زماني که در کنار حوض کوثر با من ملاقات کنند هرگز از هم جدا نخواهند شد. در اين حالت حضرت انگشت اشاره دست راست وانگشت اشاره دست چپ خويش را کنار هم نهادند وفرمودند: «کهاتينِ؛ يعني قرآن وعترت اين گونه اند. سپس انگشت اشاره ووسط يک دست را کنار هم نهادند وفرمودند: «لا أقولُ کهاتينِ».(1)

ايشان افزودند: «اين حديث را هم مواليان اهل بيت عليهم السلام وهم مخالفان آنان از رسول خدا صلّي الله عليه وآله نقل کرده اند. اما نکته اين جاست که هيچ گاه انسان براي اشاره به دو چيز، از دو انگشت سبابه دو دست استفاده نمي کند، بلکه متعارف آن است که از انگشت سبابه وسط بدين منظور استفاده مي کنند. خود حضرت نيز فقط در همين جا چنين عمل کردند ودر موارد مشابه ديگر به اين شيوه رفتار نفرموده اند.

علت اين رفتار آن حضرت توجه دادن به اين نکته است که قرآن واهل بيت در نهايت مشابهت قرار دارند وذره اي با يکديگر ناهماهنگ نيستند. به عبارت ديگر قرآن وامام زمان هر دو يکي هستند واتفاق کامل دارند. هم اهل بيت عليهم السلام به قرآن سفارش کرده اند وهم قرآن مردم را به پيروي از آن بزرگواران فرا خوانده است. بنابراين ممکن نيست قرآن از کاري يا شخصي خشنود باشد وآن را تأييد کند ولي آن کار يا شخص مورد تأييد اهل بيت عليهم السلام نباشد، وعکس اين معنا نيز صادق است.

ايشان همچنين فرمودند: «روز قيامت قرآن به صورت جواني خوش سيما مجسم مي شود وبه سود پارسايان وعمل کنندگان به قرآن شهادت مي دهد وهمچنين به زيان کساني گواهي خواهد داد که در عمل کردن به آن واداي حق آنان کوتاهي کرده اند».

پس از ايشان حجة الاسلام والمسلمين سيد مهدي شيرازي فرزند مرجع راحل نيز طي بياناتي اظهار داشت: «هريک از ما پيش از به دنيا آمدن ساليان شماري کم ترين اراده واختياري از خود نداشتيم وپس از مرگ نيز سال هاي سال فاقد اراده واختيار خواهيم بود وفقط در همين دو روزه دنياست که مي توانيم با اعمال خود، سعادت ابدي مان را تضمين نماييم.

وي ضمن بيان اهميت فرصت کوتاه وگذراي عمر گفت: برخي از مردم از فرصت کوتاه زندگي نهايت بهره برداري را مي نمايند ولي متأسفانه بسياري از افراد از اين سرمايه باارزش هيچ استفاده اي نمي کنند ودر قيامت حسرت وافسوس مي خورند. زيرا در قيامت اعمال انسان در برابر او مجسم مي شود وهريک از لحظات زندگي او که به کار نيکي صرف شده باعث خرسندي او مي شود ولحظاتي که به معصيت گذشته موجب اندوه وخسران او مي شود ودر قبال ساعاتي که بدون کار نيک وبدي گذشته وبه بطالت صرف شده، حسرت خواهد خورد.

او يکي از راه هاي بهره برداري از فرصت محدود عمر را آموختن معارف اهل بيت عليهم السلام وياد دادن آن به ديگران توصيف کرد وگفت: امام رضا عليه السلام فرمودند: «رحم اللهُ عبداً أحيا أمرَنا؛ خدا رحمت کند بنده اي را که در احياي امر ما بکوشد. از حضرت سؤال شد: چگونه امر شما را احيا کنيم؟ حضرت فرمودند: «يتعلّم علومَنا ويُعلّمها الناسَ فإنّ النّاسَ لو علموا محاسن کلامِنا لاتّبعونا؛(2) با آموختن علوم ومعارف ما وياد دادن آن به مردم؛ زيرا اگر مردم زيبايي هاي سخنان ما را دريابند از ما پيروي خواهند کرد.

او يادآور شد: «يکي ديگر از راه هاي بهره برداري بهتر از مدت کوتاه عمر به جا نهادن صدقه جاريه است. بدين معنا که انسان از خود چيزي به جا نهد که حتي پس از مرگ نيز ثواب آن به او برسد. کساني چون علامه حلي، شيخ طوسي، مقدس اردبيلي و... که از خود خدمات بسيار به جا نهاده اند از اين قبيل اشخاص مي باشند وتا زماني که آثار وتأليفات آنان مورد استفاده مؤمنان باشد براي آنان ثواب نوشته مي شود وبدين ترتيب پرونده اعمال نيک آنان پس از مرگ شان همچنان باز است.

حجة الاسلام والمسلمين سيد مهدي شيرازي خوش اخلاقي با همگان را يکي از راه هاي استفاده بهتر از عمر دانست وگفت: «با اين که نماز عمود دين ماست در هيچ جا مشاهده نشده است که رسول خدا صلّي الله عليه وآله فرموده باشند براي اقامه نماز يا آموختن آن به پيامبري مبعوث شده اند، در حالي که ايشان مي فرمودند: «إنّما بُعثت لأُتمّم مکارمَ الأخلاقِ؛(3) من براي اتمام وتکميل مکارم اخلاقي به پيامبري مبعوث شدم» واين مطلب نشان دهنده اهميت فراوان خوش اخلاقي است.

وي در پايان تصريح کرد: «بداخلاقي اعمال نيک آدم را تباه مي کند وهمان طور که سرکه عسل را فاسد وبي خاصيت مي کند، بداخلاقي نيز اعمال خوب وطاعات انسان را باطل وبي اثر مي سازد. بنابراين بايد بناي ما در زندگي اين باشد که در برخورد با پدر، مادر، بستگان، اشخاص بيگانه ودر تمام حالات خوش اخلاق باشيم».

1. کافي، ج2، ص414، (باب ادني ما يکون به العبد مؤمنا...، حديث1).

2. وسائل الشيعه، ج27، ص92، (باب وجوب العمل باحاديث النبي و...).

3. مستدرک الوسائل، ج11، ص187، (باب استحباب التخلق بمکارم الاخلاق، حديث1).