آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي دام ظله ديروز چهارشنبه 5 دي ماه 86 در آستانه فرا رسيدن عيد سعيد غدير خم بيانات مهمي ايراد داشتند.

نياز روزافزون جهان به فرهنگ وآموزه هاي غدير، لزوم تلاش بيشتر شيعيان براي نشر غدير ودرس آموزي از تلاش هاي گذشتگان برخي از مهم ترين محورهاي بيانات امروز مرجع عالي قدر بود که طي جلسه درس خارج ايشان القا گرديد.

معظم له در ابتداي بياناتشان با تأکيد بر اين معنا که «امروزه جهان بيش از گذشته نياز به فرهنگ غدير دارد» اظهار داشتند: هر قدر در راه نشر ومعرفي فرهنگ والاي غدير تلاش کنيم، همچنان کم است ونه با حجم عظيم فعاليت هاي اهل باطل در دنياي امروز تناسب دارد ونه ذره اي بدين وسيله از حق اميرمؤمنان عليه السلام ادا شده است. در عين حال هرقدر در اين راه قدم برداريم ممکن است در جهان آخرت دچار اين حسرت شويم که چرا بيشتر خدمت نکرديم. همان طور که بدکاران در قيامت دچار حسرت عظيم هستند، اهل ايمان وتقوا نيز ممکن است از اين که چرا نيکي هاي بيشتري به جا نياورده اند دچار پشيماني شوند. قرآن مجيد در وصف مؤمنان فرموده است: «وَالَّذِينَ يُؤْتُونَ مَا آتَوا وَّقُلُوبُهُمْ وَجِلَةٌ أَنَّهُمْ إِلَي رَبِّهِمْ رَاجِعُونَ* أُوْلَئِکَ يُسَارِعُونَ فِي الْخَيْرَاتِ وَهُمْ لَهَا سَابِقُونَ»؛(1) کساني که نهايت کوشش را در انجام طاعات به خرج مي دهند وبا اين حال دل هايشان هراسناک است از اين که سرانجام به سوي پروردگارشان باز مي گردند، چنين کساني در کارهاي نيک شتاب مي ورزند ودر انجام آن بر يکديگر سبقت مي جويند». از اين آيه دريافت مي شود که مؤمنانِ آخرت بين در عين اين که اعمال صالح به جا مي آورند از اين نکته دل نگرانند که مبادا در انجام وظيفه کوتاهي کرده باشند. حتي اگر تقصيري از آنان سر نزده باشد در امور اخروي ومعنوي، خودِ قصور اسبابِ پشيماني وحسرت انسان را فراهم مي آورد.

ايشان در ادامه بخش معظم مشکلات ومظالم موجود در جهان امروز را نتيجه کنار نهادن غدير توصيف وخاطرنشان کردند: يکي از وظايف وخدمات مهمي که ما مي توانيم انجام دهيم رساندن نداي غدير ورسالت آن به گوش جهانيان است. بايد تفاوت انسان غديري را با انسان محروم از غدير وتفاوت جامعه برخوردار از غدير و بي بهره از آن را براي مردم جهان بشکافيم. برداشت بنده از روايات وتاريخ اين است که اگر ظلمِ تمام ظالمان وحاکمان ورؤسايي را که به ظاهر شيعه ودوستدار اهل بيت هستند ونام شيعگي بر آنهاست در طول تاريخ جمع کنيم به اندازه ظلم يک تن از ظالمان منحرف از اهل بيت نمي رسد. ظلم دسته يادشده هر اندازه که باشد هرگز به اندازه ظلم ضحاک، حجاج، متوکل، معاويه، يزيد وصدام نخواهد رسيد.

آيت الله العظمي شيرازي در بخش ديگري از سخنانشان شيعيان را به استفاده از آزادي ها وفرصت هاي مساعد اين روزگار فرا خواندند وفرمودند: زماني شيعيان را زنده زنده درون ستون هاي ساختمان ها قرار مي دادند. در روايت است که امام صادق عليه السلام را در روزي که منصور عباسي آن را عيد اعلام کرده بود در حال غذا خوردن مشاهده کردند. وقتي يکي از اصحاب با شگفتي پرسيد: امروز عيد است؟! حضرت پاسخ دادند: به خدا قسم اگر يک روز از ماه رمضان را افطار کنم وبعداً قضاي آن را به جا آورم برايم بهتر از آن است که گردنم را بزنند(2).

در دنياي امروز خوشبختانه اين گونه نيست وما بايد از فرصت پيش آمده براي نشر اسلام حقيقي استفاده کنيم. از تواريخ دريافت مي شود که جناب ابوذر غفاري در راه اميرالمؤمنين ونشر غدير از گرسنگي جان داد. در حالي که مخالفان غدير در آن روزگار در ناز ونعمت بودند. اين در حالي است که انسان زود از گرسنگي جان نمي دهد ومدت ها زجر مي کشد تا از گرسنگي جان دهد. کسي چون ابن ابي عمير از ميليونرهاي زمان خود بود وهنگام حبس پانصد هزار دينار يا درهم (معادل پنجاه يا پانصد هزار گوسفند) از اموالش را مصادره کردند. اين در حالي است که بخش عظيمي از عبادات، خمس وزکات ما از طريق ابن ابي عمير به دست ما رسيده است. کسي چون عياشي سيصد هزار دينار (بيش از يک هزار کيلوگرم طلا) را به گفته شيخ طوسي صرف ترويج مذهب اهل بيت کرد. او مدرسه اي تأسيس کرد که عالمان والا وکتاب هاي گرانسنگي را تقديم جامعه تشيّع نمود. چه خوب است خودمان را با اين افراد مقايسه کنيم تا همتمان در نشر فرهنگ شيعي افزون تر گردد.

بنده در سفري که براي زيارت حضرت زينب عليهاالسلام به سوريه داشتم به کتابخانه «المکتبة الظاهرية» که نفايس خطي فراواني در آن جا نگهداري مي شود رفتم. در آن مدت مرحوم علامه اميني نيز آنجا بود وبه او اين امکان را داده بودند که مستقيماً از مخزن کتاب هاي خطي ديدن کند. مسئول کتابخانه مي گفت: من نمي دانم اين مرد چه زماني مي خوابد وکي غذا مي خورد؟ هيجده ساعت از شبانه روز را در اين کتابخانه سپري مي کند، همان جا نماز مي گزارد وگاهي چند خرما از جيبش در مي آورد ودر دهانش مي گذارد وجز براي قضاي حاجت از کتابخانه خارج نمي شود.

مرجع عالي قدر در بخش ديگري از بياناتشان علما وفضلا را به تحمل مشقت هاي تبليغ فرا خوانده، فرمودند: متأسفانه در ميان برخي فضلا گاهي شنيده مي شود که تبليغ بايد عزتمندانه باشد. اگر منظور از عزت، عزت اخروي باشد که مبلغان از آن برخوردارند؛ زيرا: «لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ؛(3) عزت از آنِ خدا ورسول ومؤمنان است» اگر منظور عزت دنيايي است کدام يک از پيشوايان دين طي فعاليت هاي تبليغي مورد اهانت وآزار قرار نگرفتند؟ غير از خاک ريختن بر سر رسول خدا وتبعيدشان به شعب ابي طالب وهزاران کارشکني وآزار از سوي کفار ومنافقين، در طول نه ماه واندي که ايشان در مدينه بودند، حضرت رسول را با هشتاد غزوه وسريه درگير ساختند. اصلاً عزت واقعي تحمل همين مشکلات در راه حق است. اگر اين امور ساده که ذلت خوانده مي شود، واقعاً ذلت باشد اين را بدانيم که بدن مطهر حضرت سيدالشهدا عليه السلام زير چکمه شمر قرار گرفت. آيا اين عزت است يا ذلت؟ پس بکوشيم رنج هاي دنيوي را در راه نشر حقايق اسلام به جان بخريم واين مشکلات را ـ که عين عزت دو جهان است ـ به حساب خدا وپيامبر بگذاريم واز تلاش هاي طاقت فرساي گذشتگان در راه نشر غدير درس بياموزيم.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. مؤمنون(23)، آيات 60و61.

2. کافي، ج4، ص83.

3. منافقون(63)، آيه8.