شب هاي ماه مبارک رمضان ـ ماه رحمت وامان وماه نزول قرآن ـ فرصت مناسبي براي مذاکرات علمي وخوشه چيني از محضر عالمان بزرگوار است. شماري از فضلا همچون سال هاي گذشته در شب هاي اين ماه نزد آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي دام ظله مي روند واز مطالب علمي ونکات قرآني وفقهي واصولي ايشان بهره مي برند.
در نشست اين شب که جمعي از علم، اساتيد حوزه و طلاب علوم ديني حضور داشتند، حضرت آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي دام ظله مسائل گوناگوني مطرح کردند، از آن جمله:
از معظم له سؤال شد: آيا بخار قوي آب، باعث تطهير شيء متنجسي که عين نجاست از آن برطرف شده مي شود؟ چرا که بخار، همان آب است ولي به صورت ذرات بسيار ريز و پراکنده مثل دوش ولي بسيار ريزتر. اشکال شد که اگر به بخار، آب اطلاق شود پس فضاي شرجي مثل شمال هم آب است اما کمتر از بخار.
ايشان در پاسخ گفتند: که وِجدانا و عرفا به هواي شرجي آب نمي گويند ولي بخار همان آب است بصورت تبخير شده و ذرات منتشر شده.
در ادامه اين مسئله مطرح شد: در صورتي که کسي به سونا رود و بدنش نجس باشد آيا در سونا پاک مي شود؟ در ضمن مرتب سؤال مي شود لباسهايي که با بخار شستشو مي شود در صورتي که نجس باشد آيا پاک مي شود؟ در لباسشوئي ها بخار بسيار قوي به لباسها مي زنند بصورتي که بخار که همان آب است به تمام ذرات لباس مي رسد و لباس را تميز مي کند آيا به اين عمل غَسل (شستشو) صدق مي شود در حالي که به جاهايي که اين دستگاه ها وجود دارد، مي گويند شستشو. لذا اولاً آيا به اين عمل صِدق غَسل (شستشو) مي شود؟ ثانياً آيا بخار همان آب است تا بگوييم غسل بالماء (شتستشوي با آب)؟ اگر اين دو مسئله حل شود جواب بسياري از مسائل داده مي شود.
پس از اين مسئله بحث مفصل و عميقي پيرامون موضوع اطلاق و عموم و همچنين شموليت و دلالت آن و سپس فرق بين آن دو (در فرض وجود فرق) مطرح شد و همچنين آراء علما و فقها و مباني علمي آنان در اين موضوع مطرح و بحث و گفتگو شد.
سپس مرجع عالي قدر بمناسبتي داستاني نقل کردند، ايشان فرمودند: مرحوم آقاي حکيم قدس سره عازم حج شدند و بنابر رأي علما بايد مي رفتند جُحفه و از آنجا احرام مي بستند ولي دليل روايي بر رفتن به ميقات نداريم، دليل داريم که از هر ميقاتي عبور کرد مُحرِم شود و همچنين دليل است که بدون احرام وارد حرم نشود و دليل ديگر که اگر از ميقات عبور نکرد ميقاتش (عندالحرم) يعني اول حرم مي باشد لذا آقاي حکيم از اول حرم مُحرِم شدند و ايشان اولين کسي بودند که به اين راي عمل کردند و رأي بنده هم همين است.
معظم له هم چنين نقل کردند: در رساله مرحوم شيخ و رساله ميرزاي بزرگ شيرازي و ميرزا محمد تقي شيرازي و سيد اسماعيل صدر و ... تا زمان صاحب عروه بسيار احتياط وجود دارد. مثلاً در مسئله عصر (فشردن) تمام اين آقايان در رساله هايشان احتياط کرده اند ولي صاحب عروه لازم ندانسته است.
ايشان ضمن داستاني فرمود: ميرزا ابوالقاسم شيرازي پسر عموي والدمان درس آقايان آخوند و سيد محمد کاظم يزدي و ميرزا محمد تقي شرکت مي کرد و از علما بوده است. ايشان از کودکي در جو احتياطيون بزرگ شده بود ايشان مرحوم سيد کاظم يزدي را در حمام ديد که وارد حمام شده و داخل خزينه شدند، عادت و رسم آقايان اين بود که جهت احتياط در داخل شدن به خزينه تعدد مي کردند و لُنگ را در آب دو مرتبه عصر مي کردند و هنگام خروج از محوطه حمام پاي خود را در حوض، آب مي کشيدند.
ايشان ديد آقاي سيد کاظم يزدي هنگامي که وارد خزينه شد، اولاً تعدد نکرد ثانياً عصر نکرد و در ادامه چون ايشان سالخورده بودند روي پله هاي خزينه نشست و بدون اينکه پاي خود را آب بکشد از حمام خارج شد اين صحنه براي ميرزا ابوالقاسم خيلي عجيب بود لذا دنبال سيد رفت و سؤال کرد: آقا شما تعدد و عصر نکرديد و روي پله ها نشستيد. ايشان در جواب با لهجه يزدي گفت: «کفر مي شود».
ايشان باعث شدند خيلي از احتياطات کم شود و فقهاي بعد از ايشان هم جرئت کردند فتوا دهند.
