همزمان با ایام دهه فرخنده مهدویت، جمعی از مسئولین و هیئت امنای هیئات مذهبی و تکایای شهر مقدس قم با مرجع عالیقدر شیعیان جهان، حضرت آیت الله العظمی حاج سید صادق حسینی شیرازی مدظله العالی دیدار کردند.
در این دیدار مرجع عالیقدر ضمن خوشامدگویی به میهمانان گرامی به تبیین ابعاد مختلف موضوع مهدویت پرداختند و از همگان دعوت نمودند در احیای نام و یاد امام زمان ارواحنافداه تلاش نمایند و در پی هدایت امت بسوی منجی و موعود جهانی باشند.
ایشان در ادامه فرمودند: امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام درباره ی مردم در عصر غیبت امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف می فرمایند: «یضل فیها قوم و یهتدی فیها آخرون؛ در دوران غیبت برخی گمراه گشته و برخی هدایت می شوند».
در عصر غیبت امام زمان علیه السلام مردم غربال و از یکدیگر بازشناخته می شوند. و بنا به این فرموده ی حضرت، عده ای از بدها هدایت و در نهایت خوب شده و عده ای از خوبان ـ العیاذ بالله ـ بد می شوند. البته این تغییر و تحول حاصل آزمایش و امتحان الهی است که همگی در معرض آن قرار خواهند گرفت و پر واضح است که این آزمایش و امتحان آسمانی بسیار سخت است. از زمان غیبت تا به امروز هزاران ماجرا رخ داده است که پاره ای از آن در تاریخ ثبت شده است. مرحوم شیخ صدوق، مرحوم شیخ طوسی، مرحوم شیخ نعمانی و مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار و جز او هر یک کتابی تحت عنوان الغیبة نوشته که به موضوع غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف می پردازد. با مطالعه این کتاب ها به فراز و نشیب هایی برخورد می کنیم که عبرت آمیز است، افرادی وجود داشتند که در دوران غیبت صغری زندگی می کرده و در آن روزگار امام عسکری و امام هادی علیهما السلام را درک کرده و از آنان مطالبی را شنیده بودند، با این حال، اما غربال شدند و از عهده ی امتحان ـ والعیاذ بالله ـ برنیامدند.
معظم له افزودند: این ماجرای تاریخی را ملاحظه فرمائید: محمد عَمری دومین نایب خاصّ امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در عصر غیبت صغری بود. او بیمار شد و در بستر بیماری قرار گرفت که نامه ای از سوی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف به دست او رسید به این مضمون: تو در این تاریخ معیّن دنیا را وداع خواهی گفت و حسین بن روح را به عنوان سومین نایب خاص من و جانشین خود معرفی می نمایی.
این در هنگامی بود که عده ای از بزرگان مؤمنان و یکی از علما معروف به «نوبختی» در کنار نائب دوم امام زمان علیه السلام حضور داشتند. و نیز حسین بن روح برای عیادت محمد عَمری حاضر شده و پایین پای ایشان نشسته بود، حسین چندان معروفیتی نداشت و همه ی شیعیان آن روزگار او را نمی شناختند. بنا به نقل علامه مجلسی، شیخ صدوق، شیخ طوسی و شیخ نعمانی، نامه ی فوق از طرف حضرت که به دست محمد عَمری رسید، ایشان نامه را در جمع حاضران خواند. در این نامه آمده بود که: پس از خودت شیعیان را راهنمایی و توصیه کن که برای هر کار و مسأله ای به حسین بن روح مراجعه کنند که او نائب خاص من بعد از تو می باشد.
آن عالم بزرگوار «نوبختی» که در آن جمع حاضر و در کنار محمد عَمری نشسته بود پس از اتمام نامه از جای خود برخاست و دست حسین بن روح را گرفت و او را بلند کرده و گفت: من باید جای تو بنشینم و تو در جای من قرار گیری. حسین تعارف کرد، اما آن عالم «نوبختی» نپذیرفت و گفت: امام زمان علیه السلام شما را انتخاب کردند، لذا جای شما پایین پای محمد عَمری نیست، شما باید اینجا بنشینی و اینگونه عالی این عالم بزرگوار «نوبختی» از این آزمایش و امتحان الهی برآمد.
مرجع عالیقدر در ادامه فرمودند: انسان مطالبی را می خواند و چیزهایی می بیند یا می شنود که باید به خدا پناه ببرد و خیلی هم باید مواظب باشد. فراموش نکنید در همان روزگار یکی از علمای شیعه، به نام شلمغانی بود. او تماماً بر عکس «نوبختی» عمل کرده و در این آزمایش و امتحان الهی سر افراز بیرون نیامد، او تا خبر تعیین حسین بن روح را به عنوان سومین نایب خاص امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف شنید ناراحت شد و سخنانی که هیچ شباهتی به حرف های شیعیان نداشت، بلکه به گفتار ناصبی ها و انسان های بی بند و بار و افسارگسیخته بیشتر شبیه بود بر زبان جاری کرد، او معترضانه صحبت هایی کرده و گفته بود که چرا امام زمان مرا که مهم ترم و مردم مرا بیشتر می شناسند، انتخاب نکرد؟ در پی این سخنان، شیعیان نزد حسین بن روح رفتند تا تکلیف را بدانند. امام علیه السلام تعبیر تندی نسبت به شلمغانی صادر کردند. شملغانی به پیروی از هوا و جاه طلبی خود، اعتقادات شیعه را به بازی گرفت و مواریث همه پیامبران که در رسول خدا صلی الله علیه وآله خلاصه شده است و بعد از آن حضرت، به امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام تا آن که به امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف رسیده است، چنان که در زیارات شریفه می خوانیم: «یا خلیفة الله وخلیفة آبائه المهدیین؛ ای خلیفه ی خدا و خلیفه ی پدران راه یافته اش» نادیده گرفته و رد کرد.
در آن میانه شملغانی که منابع فراوانی از تألیفات و نوشته های او در خانه های مردم بود و در دست آنان قرار داشت در اثر این برخورد نابجای او کار به جایی رسید که شیعیان نزد حسین بن روح رفته تعیین تکلیف می خواستند که با کتاب های او چه کنند. پاسخ شنیدند: به آنچه که از ائمه ی معصومین علیهم السلام نقل کرده بسنده نموده و نظرات و فتواهای او را رها کنید.
مرجع عالیقدر همچنین فرمودند: شملغانی ابتدا انسانی به ظاهر بد و بی اعتقاد نبود، بلکه او به ظاهر عالم و از معصومین علیهم السلام نیز حدیث روایت کرده بود، ولی او در بوته ی آزمون، جزء مصادیق فرمایش امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام قرار گرفت و سقوط کرد. او و امثال او در تاریخ بسیار بودند که از عهده امتحان به خوبی برنیامدند. در مقابل هم افرادی بودند که در نهایت هدایت شدند. افرادی بودند که از هیچ چیزی آگاهی و دانش نداشتند، اما بالا آمدند، آن هم به دلیل پیروی از عقاید پاک اهل بیت علیهم السلام چرا که عقاید اهل بیت علیهم السلام و معارف آنان زیربنای اسلام است.
ایشان در ادامه فرمودند: در زمان امام هادی علیه السلام حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام که مقامی بس والا و با عظمت دارد ـ حضور آن حضرت شرفیاب می شود و به حضرتش عرض می کند: «آمده ام تا عقایدم را نزد شما بازگویم تا از درستی یا عدم صحت آن مطمئن شوم».
همچنین منصور بن حازم که او یکی از چهار هزار نفری است که افتخار شاگردی امام صادق علیه السلام را داشتند بود، او شاگرد نمونه ی آن حضرت به حساب می آید. او سال ها در خدمت امام صادق علیه السلام و جزو مقربان آن حضرت بود و در بزرگی و پاکی وی همین بس که هرگاه سند روایتی به منصور بن حازم برسد دیگر خدشه ای در آن نیست و علمای شیعه از هزار سال قبل تا به حال در روایت وی شک و تردیدی نکرده اند. وی با مقام والایی که داشت نزد امام صادق علیه السلام رفته و عرض کرده است: «یابن رسول الله، آمدم اعتقاداتم را بازگویم تا به درستی یا کاستی آن آگاه شوم».
مرجع عالیقدر افزودند: شخصی که خدای ناکرده اهل معصیت بوده ولی عقایدش سالم و درست باشد، چنین فردی مصداق «یضلّ؛ گمراه می شود» نخواهد بود، هرچند معصیت، بد و زیان بار است و البته با توبه صحیح و از سر راستی بخشوده می شود و خدای متعال به برکت توبه صادقانه معصیت کاران را می بخشاید.
ایشان افزودند: شخصی خدمت یکی از حضرات معصومین علیهم السلام رسید و عرض کرد: من مدتی را صرف گمراه کردن عده ای کردم و حالا پشیمانم، آیا توبه ام پذیرفته می شود؟ آن گاه در تبیین کار خود گفت: من عقاید فاسد را میان مردم ترویج و القا کردم و از این طریق نان خورده ام.
حضرت فرمودند: توبه ات پذیرفته نیست مگر آن که یکایک افرادی را که منحرف کرده ای به راه راست باز گردانی.
گفت: عده ای از آنان مرده اند!
حضرت فرمودند: آن ها را به دوزخ فرستاده ای و خود می خواهی به بهشت بروی؟!
معظم له ادامه دادند: نباید از اهمیت عقاید غافل بود. توجه داشته باشیم که در اهمیت عقاید همین بس که در زمان غیبت صغری و روزگار حسین بن روح در شهر بغداد یکی از علمای معتبر عامه هدایت شده و در شمار علمای بزرگ تشیع در می آید که او ده ها عالم شیعی تحویل جامعه می دهد؛ آن هم عالمانی که علمای امروز بسیاری از احکام توضیح المسائل خود را از آن شخص گرفته اند؛ نام او عیاشی است. کتاب های او و آثار شاگردانش امروزه مورد استفاده ی علمای شیعه است. این فرد مصداق دیگر بخشی از سخن امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام است که افزون بر راهیافتگی، دیگران را نیز هدایت می کند.
ایشان افزودند: تن دادن به عقاید حقه ی برگرفته از اهل بیت علیهم السلام یک عالم مخالف را هدایت کرده، و در صف پیروان و فرمانبرداران اهل بیت علیهم السلام قرار می دهد. بنابراین باید مواظب بود که از عقاید سوء استفاده نشود، چراکه خدای متعال از آن نمی گذرد و آن را نمی بخشد.
حضرت آیت الله العظمی شیرازی سپس خطاب به مسئولان و بزرگان هیئات مذهبی فرمودند: به همین مناسبت آقایان فعال در تکیه ها، حسینیه ها، مجالس اهل بیت علیهم السلام در شعائر و مناسبت های دینی و مقدس در راه پرورش نسلی استوار بر عقاید حقّه ی اهل بیت علیهم السلام بکوشند. به لطف خدای منان به حسینیه ها و تکایا تعلق خاطر و پایبندی داریم و همین را باید به نسل جوان منتقل کنیم. به یاری خدا صدها و صدها حسینیه و تکیه در سراسر جهان وجود دارد که تمام آنها باید به کانونی برای نشر عقاید حقه ی اهل بیت علیهم السلام تبدیل شود و پسران و دختران در یک حد و سطح و بدون استثناء تحت آموزش عقاید قرار گیرند و همگی مصداق این بخش از سخن امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام قرار گیریم که درباره شان فرمودند: «ویهتدون فیها آخرون؛ و دیگرانی در آن هدایت می یابند».
ایشان فرمودند: از امکانات موجود باید بیشترین بهره را برد و دانست که تا «من به الکفایه؛ افرادی که کاری به دست آنان انجام می شود» نباشد، این کار بر همگان واجب خواهد بود. حسینیه ها و تکیه ها هریک به تنهایی می تواند سنگ بنای عقاید و احکام برای هدایت افراد به ویژه جوانان باشد، و البته عقاید افراد هرچه عمیق و ریشه دار تر باشد، هرگز هیچ شبهه و ایرادی آنان را متزلزل نخواهد کرد و شک ها و تردیدهایی که روز به روز بیشتر مطرح می شود در آنان کارگر نخواهد شد.
ایشان تأکید نمودند: هیئت ها و حسینیه ها و تکیه ها باید با آموزش عقاید به جوانان، آنها را در برابر انحرافات نفوذ ناپذیر کنند.
مرجع عالیقدر در بخش دیگری از بیانات ارزشمندشان فرمودند: باید توجه داشت که شیعیان سال هاست و به ویژه امروزه در جای جای جهان، خصوصاً در شهرهای مقدس عراق، مانند: نجف اشرف، کربلای معلی، کاظمین و سامرا تحت آزار و ستم و حتی کشتار قرار دارند، اما امیدواریم که به یاری آقا امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف دشمنان نتوانند کاری کنند. آنچه در این میانه مهم است حفظ و تقویت عقاید جوانان است، آن گونه که هیچ تشکیک و تردیدی از هیچ یک از جریان های باطل در آنها رخنه نکند و حتی یک بچه شیعه به دلیل نفوذ افکار و شبهه های باطل منحرف نشود.
ایشان تاکید نمودند: توجه داشته باشیم که کشته شدن یک شیعه با همه ی سنگینی و مصیبت بار بودنش از منحرف شدن یک بچه شیعه، آن هم به دلیل سستی عقایدش به مراتب ساده تر است؛ بچه شیعه که خود و خانواده اش معتقد بوده و هستند، تحت تأثیر شبهه ها قرار می گیرد و از نظر عقاید متزلزل می شود که این مصیبت و درد بزرگ است. این نگرانی بزرگ، پیش روی پدرها و پدربزرگ ها، مادرها و مادربزرگ ها و تمامی مسئولان جامعه است. اینان باید با تشویق، جوانان را جذب حسینیه ها و تکیه ها کنند. مسلماً در این اماکن و هر جایی که به نام اهل بیت علیهم السلام فعال است، جوانان از نظر عقاید بیمه خواهند بود و شک و شبهه های احتمالی موجود در ذهن شان پاسخ داده شده، و از بین خواهد رفت.
حضرت آیت الله العظمی شیرازی مدظله العالی در خاتمه ضمن دعا برای ظهور حضرت بقیت الله الاعظم ارواحنافداه برای نجات شیعیان مظلوم جهان خصوصاً ملت مظلوم و درد کشیده عراق دعا کردند.
