جمعي از بانوان طلبه حوزه علميه حضرت خديجه سلام الله عليها از کويت با حضرت آيت الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله در بيت معظم له در قم ديدار کردند.

از جمله مطالبي که مرجع عالي قدر در اين ديدار بيان فرمودند، آن است که در کتاب شريف کافي به نقل از امام رضا عليه السلام آمده است که مردي از قوم بني اسرائيل چهل سال خداي سبحان را پرستش کرد و پس از آن براي رضاي خدا قرباني کرد، اما از او قبول نشد. بنابراين به نفسِ خودش گفت: هرچه مي کشم از دست توست. هرچه گناه است به سبب وجود توست. خداي متعال وحي فرمود: همين نکوهشِ کوتاهي که از نفسِ خودت کرده اي از عبادت چهل ساله بهتر است.(1)

معظم له پس از ذکر اين حديث شريف فرمودند: ترديدي نيست که عبادت بسيار مهم و بايسته است، اما مهمتر از آن، اين است که انسان به سبب عبادت دچار خود فريفتگي و غرور نشود و خود را بهتر از ديگران نداند و در محضر خدا تکبر نورزد و به مردم فخر نفروشد. انسان به مقداري که بر او واجب است علوم اسلام را بياموزد و به ديگران بياموزاند و در اين راه توان لازم را صرف کند، مع ذلک در همان هنگام نبايد غفلت کند از تزکيه نفس و پرورش دادن روح و روان. به عبارت ديگر، اگر انسان در دانش به مقام والايي رسيد بايستي به همان ميزان از تکبر و غرور دور شود و در برابر مردم خود را برتر و بهتر نشمارد.

معظم له تأکيد کردند که از مهم ترينِ امور و در صف مقدم، واجبات و فضايل آن است که هر يک از ما فرمان مولايمان حضرت امام رضا عليه السلام را به کار گيريم که فرمود: «يتعلم علومنا و يعلمها الناس؛(2) يعني علوم ما اهل بيت را فرا گيرد و به ديگران بياموزاند». اما در چارچوب همين آموختن و ياددادن بر تمام آموزندگان معارف اهل بيت عليهم السلام واجب است که روح و روان خود را با فروتني در برابر خداي متعال و مردم آراسته کند و براي اهل بيت عليهم السلام نيز خاکسار شود و تذلل نمايد.

ايشان در ادامه فرمودند: اهل بيت عليهم السلام براي ما داستان ها و سرگذشت امت هاي پيشين را بيان کرده اند تا از آنها عبرت بگيريم و چراغ راه آينده خود سازيم. بنابراين، تمام کساني که مي کوشند در طريق علوم اهل بيت عليهم السلام حرکت کنند، بايستي نگذارند ابليس پر نيرنگ بر آنها چيره شود، و نيز در برابر حضرت باري تعالي تکبر نورزند و در برابر مردم خود را برتر ندانند، که اين دو ويژگيِ منفي، از جمله صفاتي است که فضيلت تعليم و تعلم را مي زدايند.

 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1) کافي، ج2، ص73، باب الاعتراف بالتقصير.

2) وسائل الشيعه، ج27، باب8، ص92، حديث 33297.