در روز جمعه پنج ماه شوال المکرم سال جاري (1430ق.) مصادف با سوم مهرماه، جمعي از مردان و زنان سعوديِ عضو «کاروان عقيله» در شهر مقدس قم با مرجع عالي قدر، حضرت آيت الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله ديدار کردند. معظم له در جمع ميهمانان ضمن خوشامدگويي، براي آنان، بازگشتي همراه با سلامت و برخورداري از عنايات الهي و نيز استواري توأمِ با اراده در مسير اهل بيت عليهم السلام از درگاه الهي مسئلت نمودند و اين که در اعتقادات، اخلاق و احکام شرع از آن پاکان پيروي کنند و اين استواري را پس از ماه مبارک رمضان نيز حفظ نمايند.

معظم له سپس تأکيد نمودند: چون انسان بر امور خير، عزم خويش را جزم کند، خداي تبارک و تعالي وي را توفيق و ياري خواهد داد، چنان که خود فرموده است: «فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَي اللّهِ؛(1) و چون عزم [جزم] کردي بر خدا توکل کن».

مرجع عالي قدر در ادامه فرمودند: هر يک از شما در ماه مبارک رمضان، به اندازه ظرفيت خود و به لطف و عنايت خدا مرحله اي از قرب به حضرتش و نيز توفيقِ براي آينده زندگي اش را کسب کرده است. بنابراين، بر استواري در اين راه و استمرارِ آن تصميم بگيريد تا خداي متعال بر توفيق شما بيفزايد.

سپس حجت الاسلام والمسلمين سيد حسين شيرازي دام عزه فرزند برومند مرجع عالي قدر حضرت آيت الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي دام ظله در جمع ميهمانان سعودي سخناني گرانسنگ بيان نمودند، از جمله فرمودند: مردم در سراسر جهان از مشکلاتي غالباً درمان ناپذير در رنج هستند، مانند: بيماري، فقر، مشکلات اجتماعي، چنان که شاعر در اين باره سروده است:

کل من تلقاه يشکو دهره *** ليت شعري هذه الدنيا لمن؟

«هرکه را [در اين دنيا] مي بيني از روزگار خويش شکايت دارد؛ اي کاش، مي دانستم اين دنيا براي [به کامِ] کيست؟».

ايشان افزودند: بزرگ ترين معضل و مشکل انسان در اين جهان، مسأله روزي و زياده خواهي در روزي و در هر چيز است. خداي سبحان مي فرمايد: «وَمَا مِن دَآبَّةٍ فِي الأَرْضِ إِلاَّ عَلَي اللّهِ رِزْقُهَا؛(2) و هيچ جنبنده اي در زمين نيست مگر [اين که] روزيش بر عهده خداست».

توجه داشته باشيم که ايمان، دانش، فرزند و ارجمندي اجتماعي، تماماً روزي است، اما خداي متعال، برخي را ايمان، شماري را دانش، عده اي را رزق و جمعي را ارجمندي و وجاهت اجتماعي روزي فرموده است و کسي يافت نمي شود که تمام اين روزي ها را يکجا داشته باشد. اين محدوديت از آن جهت است که خداي دانا و حکيم، مصلحت بندگان را مي داند، چراکه اگر انسان از تمام نعمت ها برخوردار شود، سرکشي خواهد کرد. دچار خود بزرگ بيني مي شود و در صورت برخوردار شدن از ثروت فراوان، همين فرجام را خواهد داشت.

از اين رو، برترين فضل و نعمت خداي متعال بر ما اين است که روزيِ ما را محدود ساخته است. لذا کسي را مي بينيم که روزي فراوان و گسترده دارد، اما از بيماريِ مزمني رنج مي برد يا از داشتن فرزند محروم است و مواردي جز آن.

حجت الاسلام والمسلمين شيرازي تأکيد کردند: در صورتي که انسان از نعمت ها و روزي خداي متعال به طور معقول استفاده کند و از سوء استفاده از آن بپرهيزد، قطعاً از فراواني انواع روزي هاي الهي بهره مند خواهد شد. امام صادق عليه السلام در اين باره فرمودند: «أحسنوا جوار النعم؛ همنشيني [و برخورداري از] نعمت را نيک بداريد».

پرسيدند: نيک داشتنِ مجاورت نعمت ها چيست؟

امام صادق عليه السلام فرمودند: «الشکر لمن أنعم بها، و اداء حقوقها؛ شکرگزاري دهنده نعمت و اداي حقوق آن»(3).

بنابراين، انسان بايد با تمام نعمت هاي الهي دوگونه رفتار داشته باشد:

نخست: از نعمت ها در محل مناسبِ آن استفاده کند.

دوم: به گفتار و رفتار، شکرگزار خدا بر نعمت هايش باشد.

 

 

 

1. آل عمران(3)، آيه159.

2. هود(11)، آيه6.

3. فروع کافي، ج4، ص38، حديث3.