مرجع عاليقدر جهان تشيع حضرت آيت الله العظمي حاج سيد صادق حسيني شيرازي مدظله العالي در شام غريبان عاشوراي 1432 (25/9/1389) در حضور جمع کثيري از عزاداران حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام بيانات ارزشمندي ايراد فرمودند.

معظم له پس از سپاس و تشکر از عزاداران و دعا براي قبولي طاعات و شعائر حسينيه از همه و آرزوي سلامتي و موفقيت روز افزون براي آنان، فرمودند: حضرت زينب سلام الله عليها در روز يازدهم محرم هنگامي که امام سجاد عليه السلام را تسلي مي دادند، اين سخن رسول خدا صلي الله عليه وآله را به ايشان متذکر شدند که: «...وينصبون لهذا الطف عَلَماً لايعفو رسمُهُ(1)» طف يکي از نام هاي کربلا يا بخشي از اين سرزمين مقدس است و در لغت به معناي پيمانه اي است که هنوز پر نشده و قطعاً پر خواهد شد و معناي اين اسم آن است که کربلا و اين قيام پايان نيافته عَلَم و نشانه ها [وشعائري] بر پا خواهند کرد که هرگز زوال نمي يابند و اين قيام و خون و شعائر تا زمان ظهور حضرت حجت عجل الله تعالي فرجه الشريف و تا قيامت به اتمام نمي رسد و همچنان جوشان خواهد بود.

مرجع عاليقدر در بيان جايگاه و اهميت بعضي از شعائر حضرت سيدالشهدا عليه السلام فرمودند: امام صادق عليه السلام فرموده اند: هر که اين شعيره از شعائر را انجام دهد «لا يناله المتشحط في دمه في سبيل الله (2)؛ يعني کسي که با نيت پاک و قصد قربت در راه خدا در خون تپيده باشد به پاداش و ثواب آن نخواهد رسيد». به تعبير ديگر حتي مجاهداني که در جنگ هاي دفاعي رسول خدا و اميرالمؤمنين صلوات الله عليهما وآلهما با نيت پاک و براي رضاي خدا شرکت کرده و شهيد شده اند، به اين پاداش دست نمي يابند. اين از خصائص حسينيه است، نه اينکه به معناي افضليت امام حسين عليه السلام باشد زيرا آن حضرت فرموده اند که رسول خدا، حضرت اميرالمؤمنين، حضرت فاطمه زهرا و امام حسن صلوات الله عليهم اجمعين از ايشان افضلند. بنابراين، اين ويژگي از استثناها و ويژگي هاي آن حضرت است.

حضرت آيت الله العظمي شيرازي مدظله العالي در ادامه فرمودند: علماي شيعه کتاب کامل الزيارات را يکي از صحيح ترين و معتبرترين کتب حديث شيعه دانسته اند. در اين کتاب آمده است که امام صادق عليه السلام فرموده اند: نسبت به شخصي که فلان شعيره از شعائر را انجام مي دهد، اگر بشنوي که ملائکه درباره ي آن چه مي گويند در آن صورت «لأقمت عمرک عند قبر الحسين(3)؛ تمام عمرت را در کنار مرقد مطهر امام حسين عليه السلام سپري مي کردي».

معظم له در ادامه بياناتشان فرمودند: امام حسن عسکري عليه السلام از زبان رسول خدا صلي الله عليه وآله فرمودند: «اللهم العن قتلة الحسين عليه السلام ومحبيهم وناصريهم والساکتين عن لعنهم(4)؛ يعني خدايا قاتلان امام حسين عليه السلام را و دوستداران و ياوران و کساني را که از لعنِ آنان ساکت هستند و لعن نمي کنند، لعن کن».
اين سخن پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله است که هرگز خطا نمي کنند و به تعبير قرآن مجيد «وَمَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَي إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَي (5)؛ يعني هرگز سر خود و طبق ميل خود سخن نمي گويد بلکه سخن او از وحي است که به او القا مي گردد». تعبيرِ «الساکتين عن لعنهم» اطلاق واسع دارد.

حضرت آيت الله العظمي شيرازي مدظله العالي در تبيين شدّت گناهِ منع شعائر و عزاداري هاي حضرت سيدالشهدا عليه السلام مواردي را از تاريخ برشمردند و فرمودند:
در زمان مأمون و معتصم عباسي، به سبب سياست تضليل، زيارت امام حسين عليه السلام آزاد شد، اما متوکل پسر معتصم در طي يازده سال آخر حکومتش مانع زيارت کربلا شد و در راه زيارت بسياري از زوّار را به شهادت رساند و شکنجه کرد و در زندان انداخت. او اعلام کرد که هر که در کنار قبر امام حسين عليه السلام ديده شود در سياهچال (مطبق) حبس خواهد شد و (مطبق) يکي از بدترين سياهچالهاي تاريخ است، که هنگامي که (متوکل) مُرد، بعضي ها را از آنجا بيرون آوردند، مثل حيوانات تمام بدنشان را مو پوشانيده بود، و بسياري در آن (مطبق) ميمردند و از بين مي رفتند، فقط و فقط بجرم زيارت امام حسين عليه السلام. امام هادي عليه السلام که در زمان متوکل در شهر سامرا تبعيد بودند، روزي مريض شدند و امر فرمودندکه شخصي را وکيل کنند تا به کربلا برود و در کنار مرقد امام حسين عليه السلام براي شفاي ايشان دعا کند.  

ابوهاشم جعفري که از اصحاب ثقات بوده عرض کرد: آقا شما هم اماميد و معصوم و همه شما يک نوريد. خودتان براي شفاي خودتان دعا کنيد. امام هادي عليه السلام فرمودند: بله اما خداي متعال خواسته که اين شعائر به هر قيمتي بر پا شود و شفا در همان جا از خداي متعال درخواست شود.
 

مرجع عاليقدر در ادامه با تأسفِ فراوان فرمودند: چند انفجار در کربلا شد و بعضي ها گفتند که در اين شرايط رفتنِ به کربلا (نعوذبالله) حرام است. اين همه تصادف در راه زيارت حضرت امام رضا عليه السلام مي شود آيا موجب حرمت زيارت مي گردد؟ سال گذشته در بعضي روزنامه ها نوشتند کساني که در راه زيارت حضرت رضا عليه السلام کشته شدند، در يکسال بيش از دو هزار نفر بودند. از يک طرف حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام درباره متوکل فرموده اند: وعاشرهم اکفرهم(6) يعني متوکل که دهمين حاکم عباسي است از همه شان کافرتر است، اين (متوکل) با اين اوصاف را، در فتوحات ابن عربي مي بينيم که او را خليفة الله واقعي و حقيقي مي داند و براي او خلافت ظاهريه و خلافت باطنيه قائل است، يعني هم حاکم شده و هم واقعاً خلافت خدا را دارد. پهلويِ اول در آغاز حکومتش جلوي عزاداران عزاداري مي کرد و گل به پيشانيش مي گذاشت اما پس از آنکه پايه هاي حکومتش قدري محکم شد مانع عزاداري و اقامه شعائر شد. ببينيد متوکل کجاست؟ ابن عربي کجاست؟ پهلوي کجا رفت؟ آنها که گفتند مأموريم و المأمور معذور کجا رفتند؟ عزاداران حسيني هم کجا رفتند؟ خدا مي فرمايد: «فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَفَرِيقٌ فِي السَّعِيرِ(7)؛ برخي از آنها در بهشت هستند و برخي در دوزخِ شعله ور».

حضرت آيت الله العظمي شيرازي مدظله العالي درباره محدود شدن برخي از شعائر حضرت سيدالشهدا عليه السلام و در نتيجه گسترش آن در دنيا فرمودند: مگر مي توان شعائر را محدود کرد؟ بعثي ها سي سال با شعائر جنگيدند، عزاداران را کشتند و تا الآن ـ بعد از هفت سال هنوز ـ گورهاي دسته جمعي پيدا مي شود، با اين حال ـ حسب نقل ـ در سال اول پس از سقوط در عراق، زوّار و عزاداران امام حسين عليه السلام بيش از سي برابرِ سالِ پيش از منع شده بودند و ميليون ها نفر به کربلا رفتند. سي سال قبل در کنار کاخ سفيد و کاخ کرملين و در استراليا و بسياري از مناطق جهان حسينيه نبود، اما الآن هست اين همان فرمايش رسول خداست که فرمودند: «وينصبون لهذا الطف» نه في هذا الطف. بلکه براي (طف) در تمام نقاط دنيا. بايد بپذيريم که شعائر امام حسين عليه السلام هميشه رو به فزوني و گسترش است.

مرجع عاليقدر در بيان مقام والا و استثنائي امام حسين عليه السلام فرمودند: پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله مي فرمايند: «إن الحسين في السماء اعظم منه في الأرض؛ امام حسين عليه السلام در آسمان با عظمت تر است از آن حضرت در زمين» از اين رو در بهشت براي هيچ يک از معصومين عليهم السلام عزاداري نشده است، چون جاي شادي و آرامش است نه عزا، اما براي شهادت امام حسين عليه السلام اين تعبير را داريم: «ولطمت عليک حورالعين(8)؛ وحور العين براي شهادت تو بر چهره زدند» در فقه خراشيدن صورت حرام است و کفاره دارد، اما براي امام حسين عليه السلام مي بايست صورت ها را خراشيد و اين مستحب است، بلکه گاهاً ـ بعنوان ثانوي ـ واجب کفايي، و حتي واجب عيني مي شود.

حضرت آيت الله العظمي شيرازي مدظله العالي در ادامه فرمودند: در جلد دهم اعيان الشيعه نقل کرده که حدوداً هشتاد سال قبل در زمان مرحوم نائيني ده ها تن از مراجع در تأييد شعائر حسيني فتوا داده اند. در اين ميانه نسبت به برخي شعائر حرف و سخن شد. يک شخصي بر اين مطلب حاشيه زده و گفته که پس از آن کساني را که موافق تمام شعائر بوده از علويون و مخالفانِ آنها را امويون مي ناميدند و طبعاً من از امويون به حساب مي آمدم. اين شخص مگر سواد و علم نداشت؟ مگر با متون حديثي ناآشنا بود؟ چه کسي اين حرف را در ذهنش آورده است؟ (نعوذ بالله). خداي را شکر مي گويم که از وقتي چشم باز کردم در راه اهل بيت عليهم السلام و فرمايشات آنها بوده ام.

مرجع عاليقدر فرمودند: يکي از سال ها شب هشتم يا شب تاسوعا که در کربلا يکسره گريه و ماتم بود، مرحوم والد براي اقامه نماز مغرب وارد صحن مطهر شدند که يکي از اهل ترديد درباره ي سياه پوشيدن شبهه اي مطرح کرد و پرسيد: آقا سياه پوشيدن براي امام حسين عليه السلام جايز است؟ ايشان فرمودند: بله، جايز است. او گفت: فلان کس مي گويدکه حرام است. مرحوم والد با مکث کوتاه و با زباني ملايم فرمودند: من کسي را ديدم که از ايشان علمش و تقوايش کمتر نبود ولي در عزاي اهل بيت عليهم السلام سياه مي پوشيد.
بايد دقت کرد که در مسأله امام حسين عليه السلام تقصير که بجاي خود، گاه قصور هم انسان را مي سوزاند. يکي از افراد حاضر در سپاه دشمن در کربلا که هيچ کاري نکرد و خود را از جنگ کنار کشيده بود در خواب ديد که رسول خدا صلي الله عليه وآله در برابرشان طشت خوني است و (ميلي) مثل ميل سورمه دان در دست دارند، آن ميل را در خون زدند و در چشمان او کشيدند. پرسيد: آقا مگر من چه کرده ام. نه تيري انداختم نه شمشيري زدم و نه کاري کردم. حضرت فرمودند: «کثّرت السواد(9)؛ يعني سياهي لشکر شدي [عليه پسرم]» او، کور بيدار شد. لذا در مسأله ي امام حسين عليه السلام هيچ عذري و قصور و تقصيري پذيرفته نمي شود چون مسأله تکويني است و دنيا و آخرت انسان را مي سوزاند.

معظم له در پايان و در پاسخ به اين شبهه که امام حسين عليه السلام پيروز شدند و براي پيروزي گريه و زاري ضرورتي ندارد، فرمودند: بله، پيروز شدند، و قطعاً اسلام محمدي الوجود وحسيني البقاء است، اما اين پيروزي به قيمت مصيبتهاي بسيار سنگين بود، و خواست خداست که شعائر و عزاداري ها هميشه برپا شوند. رسول خدا صلي الله عليه وآله مي دانستند که امام حسين عليه السلام پيروز مي شوند و اسلام را جاودانه مي کنند، ولي با اين حال، براي آن حضرت گريستند و عزاداري نمودند، رسول خدا صلي الله عليه وآله حتي در عروسي حضرت زهرا عليها السلام روضه خواندند.
امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف مي دانند که آن حضرت پيروز شدند ولي مي فرمايند: «لأبکين عليک بدل الدموع دما؛(10) برايت به جاي اشک خون گريه مي کنم» اين خواست خداست که عاشورا و عزاداري و ياد اباعبدالله الحسين عليه السلام جاودانه بماند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1. بحارالأنوار، ج28، باب 2، ص55.
2. مستدرک الوسائل، ج10، باب 57، ص343، ح1.
3. مستدرک الوسائل، ج10، باب 45، ص299، ح2.
4. کامل الزيارات، باب 90، ص274.
5. نجم، آيه 3و4.
6. مناقب، ج2، ص276. 
7. شوري، آيه7.
8. بحارالأنوار، ج98، باب24.
9. مثيرالأحزان، ص80، ص322.