در شب هاي ماه مبارک رمضان، طلاب، علما و فضلاي حوزه علميه، شخصيت هاي گوناگون و عموم مؤمنان در بيت مرجع عالي قدر در شهر مقدس قم حضور به هم مي رسانند و در خلال ديدار با ايشان، درباره مسائل علمي، فقهي، تاريخي و فرهنگي سخن به ميان مي آورند و آية الله العظمي سيد صادق شيرازي نيز ضمن شرکت در اين گفتگوها ديدگاه هاي ارزشمندشان را ابراز مي دارند.

بسم الله الرحمن الرحيم

در اين جلسه مسأله اي به منظور مناقشه مطرح شد وآن اين که: اگر زني اظهار کند در آغاز بلوغ ودر حالي که کوچک بوده، در ماه مبارک رمضان عمداً آب مي نوشيده، زيرا ـ بنا به گفته خود ـ تاب تشنگي نداشته است در اين صورت آيا بايد کفاره بدهد؟

حال اگر من ـ به عنوان فقيه ـ احتمال دهم که شکستن روزه توسط او ـ هر چند عمداً ـ به منظور دفع ضرر يا مشقت بوده، آيا اين اختيار را دارم که به مجرد احتمال مشقت، کفاره را از او ساقط کنم؟

سپس اين مسأله مطرح شد: اگر غذا به حلق برسد، ولي به معده نرسد، يا غبار غليظ، دود، هر چيزي که با آن غرغره مي کنند واسپري هايي که برخي بيماران از آن استفاده مي کنند به حلق برسند، روزه را باطل مي کنند؟

حضرت آية الله العظمي شيرازي فرمودند: مي توان از روايات استفاده کرد که اگر چيزي به معده نرسد، خوردن وآشاميدن به حساب نمي آيد. اسپري ها، غبار غليظ وغبار رقيق نيز به معده نمي رسند، بلکه وارد مجاري تنفسي مي شوند ودر اين موضوع به روايتي استشهاد مي شود که مي گويد: «...فکنس بيتاً فدخل الغبار أنفه وحلقه؛ اتاقي را جارو کرد وغبار وارد بيني وحلق او شد».

از ديگر مسائلي که در اين شب مورد مناقشه قرار گرفت، مسأله «چگونگي وطن بودن کشتي براي ساکن آن» بود که شب هاي گذشته مطرح شده بود.

مرجع عالي قدر در اين باره فرمودند: اگر فرض کنيم کسي در کشتي مشغول به کار است وهمراه خانواده خود در اتاقي در کشتي زندگي مي کند، آيا اتاق محل سکونتش وطن او به شمار نمي رود؟

ايشان افزودند: در شرع دو عنوان وجود دارد:

1. مسافر؛ واو کسي است که از جايي به جاي ديگر کوچ مي کند؛

2. متوطن؛ واو کسي است که کوچ نکرده، بلکه جايي را به عنوان وطن خود بر مي گزيند.