مرجع عالي قدر روز پنجشنبه 17جمادي الثاني 1427ق (22/4/85) در جمع برخي از خواهران وبرادن اصفهاني فعال در عرصه هاي مذهبي وفرهنگي، پس از تلاوت آيه شريفه فوق فرمودند: در حقيقت اين آيه شريفه معيار مناسبي براي درک اين مطلب است که چه کساني مورد عنايت الهي قرار مي گيرند ورضايت حضرت بقيةالله الاعظم عجل الله تعالي فرجه الشريف وتوفيق شامل حال آنان مي شود. از نظر قرآن کريم کساني که در راه خدا تلاش ومجاهدت مي کنند مورد عنايت الهي قرار خواهند گرفت.

ايشان افزودند: دو نفر را تصور کنيم که به دلايل کاري يا خويشاوندي روزانه با هم ارتباط دارند. از ميان اين دو نفر کسي مورد عنايت خدا وامام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف قرار مي گيرد که تصميم بگيرد در راه خدا تلاش کند وزحمت بکشد.

ايشان در ادامه اهميت تصميم جدي را در کليه فعاليت ها يادآور شدند وفرمودند: کسي که به بازار برود ولي تصميم نداشته باشد کار کند، مسلماً در کسب خود موفق نخواهد شد. کسي که تصميم ندارد در تحصيل يا تهذيب نفس موفق شود مسلماً در اين کار نيز توفيق نخواهد يافت. مجاهدت در راه خدا واهل بيت عليهم السلام نيز از اين قاعده مستثني نيست وتصميم قاطع مي طلبد. اگر بخواهيم مجاهدت در راه خدا را در دو کلمه خلاصه کنيم اين دو کلمه عبارتند از: «اتخاذ تصميم» و«عمل به آن تصميم».

مرجع عالي قدر در بخش ديگري از سخنانشان تأکيد کردند: هرکدام از ما بهترين ملاک براي رفتار مناسب ونامناسب هستيم. بدين معنا که هرکاري که صدور آن را از ديگران نمي پسنديم خود نيز نبايد انجام دهيم وهر رفتاري که از ديگران توقع داريم، خود آغازکننده آن باشيم. بهتر است هرکدام از ما خودمان را جاي طرف مقابل قرار دهيم وآن وقت قضاوت کنيم.

ريشه بسياري از اختلافات خانوادگي واختلافات ميان دو شريک يا همکار به اين مطلب باز مي گردد که هرکدام از دوطرف معتقد است طرف مقابل او فلان وظيفه را دارد ولي بدان عمل نمي کند. در اين موارد اگر يکي از طرفين تصميم بر «مجاهدت» داشته باشد از شدت اختلافشان کاسته مي شود واگر طرفين چنين تصميمي داشته باشند، اختلافات کلاً از ميان مي رود. مجاهدت در اين موارد بدين معناست که در برابر رفتار نامناسب طرف مقابل، به جاي واکنش منفي وتند، ابتدا خود را به جاي او بگذاريم واز چشم او به قضايا بنگيريم.

ايشان در پايان حاضران را به اتخاذ تصميم براي مجاهدت در راه خدا سفارش کردند وبراي آنان توفيق اجراي اين تصميم را از درگاه باري تعالي خواستار شدند.

پس از ايشان حجت الاسلام والمسلمين سيد حسين شيرازي به سخنراني پرداخت ونکات زير را يادآور شد:

1. در تاريخ اهل بيت عليهم السلام کساني که از حريم اهل بيت دفاع کرده اند کم نبوده اند وتاريخ، نام مردان وزنان آزادانديشِ بسياري را ذکر مي کند که زبان به ستايش اهل بيت عليهم السلام ودفاع از آنان گشوده اند. در اين ميان، زنان بسياري بوده اند که مردانه به دفاع از خاندان پيامبر پرداختند. يکي از اين بانوان «زرقاء» دختر «عدي همداني» بود که در جنگ صفين در شمار معدود زناني بود که در صحنه جنگ حاضر شدند. از آن جا که جهاد در اسلام بر زنان واجب نيست، زرقاء بر شتر سرخ مويي سوار شد ومردان سپاه اميرمؤمنان را به جنگ با سپاه معاويه وتلاش ومجاهدت فرا مي خواند وبه آنان روحيه مي داد. صاحب بلاغات النساء آورده است که زرقاء روز صفين خطبه مي خواند واز جمله به مردان مي گفت: بدانيد که آرايه زنان حناست وزينت مردان خون.

پس از شهادت اميرمؤمنان روزي معاويه زرقاء را طلبيد وماجراي صفين را به او يادآوري کرد وگفت: تو در خون هايي که علي ريخته است شريکي. زرقاء از اين سخن سخت خشنود شد وگفت: بشارتم دادي. خدا تو را بشارت دهد وسلامت بدارد! معاويه شگفت زده شد وگفت: به خدا سوگند وفاداري شما پس از مرگ علي از محبتتان به وي در زمان حياتش دوست داشتني تر است.

2. يکي از ياران خاص واصحاب سِرّ اميرمؤمنان علي عليه السلام عمربن حَمَق خزاعي نام دارد که به اميرمؤمنان مي گفت: اگر مرا فرمان دهي تا آخر عمر کوه هاي سربه فلک کشيده را جابجا کنم وآب درياها را بکشم وپيوسته با شمشير خود لرزه بر اندام دشمنانت افکنم ودوستانت را بدان مايه قوّت باشم و... هرگز گمان نمي کنم که بخشي از حق واجب تو را ادا کرده ام.

عمربن حمق از اصحاب رسول خدا صلي الله عليه وآله بود. هرچند معاويه او را دعوت کرد به سويش بيايد نپذيرفت وپيوسته در بيابان ها وميان قبايل عرب آواره بود. معاويه همسر او را زنداني کرد وهنگامي که عمربن حمق را کشتند سر او را نزد همسرش در زندان فرستادند. همسر شجاع وي به آورنده سر گفت اين پيام را به معاويه برسان: خدا از وي کين خواهي کند وبه کيفر جناياتش عذاب وي را شتاب دهد. بي ترديد او جنايتي هولناک مرتکب شد وپارساي پرهيزگاري را به قتل رساند. هنگامي که معاويه از آن زن پرسيد: تو چنين پيغامي دادي؟ گفت: آري، من گوينده آن سخنم واز اين بابت پشيمان وعذرخواه نيستم.(2)

1. عنکبوت(29)، آيه69.

2. بحارالانوار، ج34، ص279.