روز شنبه 10رجب المرجب 1427(14/5/85) حضرت آيت الله العظمي سيد صادق شيرازي شماري از زائران اهل عواميه (از منطقه قطيف عربستان) را در محل بيت مکرم خود به حضور پذيرفتند وپيش درآمد سخنان خود را اين روايت قرار دادند:

امام جعفر صادق عليه السلام فرمودند: حضرت عيسي عليه السلام دوستي داشت که ميان آن دو اخوت الهي وديني برقرار بود وهرازگاهي با او ديدار مي کرد وبه منزل وي مي رفت. مدتي اين دو تن همديگر را نديدند وپس از اين مدت حضرت عيسي عليه السلام مجدداً به خانه او رفت تا با او ديداري تازه کند. اما مادر او از خانه بيرون آمد وگفت: از دنيا رفته است. حضرت عيسي به او گفت: آيا دوست داري او را ببيني؟ گفت: آري. حضرت عيسي گفت: فردا نزد تو مي آيم وبه اذن خدا او را زنده مي کنم. فرداي آن روز نزد مادر او رفت وبا هم بر سر قبر آن مرد آمدند. حضرت عيسي بر فراز قبر ايستاد وبه درگاه خداي متعال دعا کرد. قبر شکافته شد وآن مرد زنده از قبر بيرون آمد. وقتي مادر وفرزند همديگر را ديدند به گريه افتادند وحضرت عيسي بر حال آنان دقت نمود وگفت: آيا دوست داري زنده بماني ودر کنار مادرت باشي؟ گفت: اي نبي خدا، آيا با خوراک ورزق ومدت معلوم در کنار وي روزگار بگذرانم يا بدون خوراک ورزق ومدت معلوم؟ عيسي بدو گفت: با خوراک ورزق ومدت معلوم، بيست سال زندگاني خواهي کرد وازدواج مي کني وخدا به تو فرزنداني عطا خواهد کرد. گفت: اگر چنين است آري دوست دارم دوباره به دنيا بازگردم. حضرت عيسي او را به مادرش سپرد وآن مرد تا بيست سال بعد زنده ماند وازدواج کرد وصاحب فرزنداني شد.(1)

ايشان در ادامه افزودند: با دلايل استوار ثابت شده است که پس از مرگ نمي توان به اين دنيا بازگشت و«رجعت» فقط براي معصومين عليهم السلام وبرخي از مؤمنان خالص ممکن است. از اين رو شايسته است که در اين دنيا چنان زندگي کنيم که در آخرت اهل سعادت وکاميابي باشيم وچنان رفتار نکنيم که خداي ناکرده در آن جهان حسرت وپشيماني دامن گيرمان شود ويا بابت کوتاهي هايي که در دنيا مرتکب شده ايم، از خدا بخواهيم ما را به دنيا بازگرداند. در آن جهان بسياري از مقصران از خدا طلب رجعت مي کنند تا تدارک مافات کنند وکوتاهي هايي را که در زمينه حق الناس وحقوق الهي از آنان سر زده است جبران نمايند. در روايت آمده است که رسول خدا صلي الله عليه وآله فرمودند: «يا علي، تارک الزکاة يسأل اللهَ الرجعة إلي الدنيا وذلک قول الله عزوجل؛ حتي إذا جاء أحدهم الموت قال رب ارجعون؛ يا علي، کساني که در دنيا از دادن زکات خودداري کرده اند، در قيامت از خدا مي خواهند آنان را به دنيا بازگرداند واين معني گفتار خداي متعال است که مي فرمايد: هرگاه يکي از آنان را مرگ فرا رسد مي گويد: خدايا مرا به دنيا بازگردان [تا اعمال شايسته به جا آورم]».(2)

ايشان تأکيد کردند: بر اين اساس لازم است انسان تا زماني که هنوز در اين دنياست پيوسته خود را براي حيات اخروي آماده کند. بدين معنا که اگر در عبادات واداي حقوق والدين، همسر، فرزندان وديگر مردم کوتاهي نموده يا اموري چون مال مردم خوري، تقلب، سوء خلق و... از او سر زده است در پي جبران برآيد.

ايشان در ادامه يادآور شدند: با تمسک به آموزه هاي اهل بيت عليهم السلام وتصميم ونيت صالح انسان مي تواند حقوق الهي را به قدر خود ادا کند ورفتارهاي ناپسند خويش را در قبال خدا وخلق جبران نمايد واگر چنين کند در آخرت دچار پشيماني نخواهد شد.

همچنين در اين ديدار حجت الاسلام والمسلمين سيد حسين شيرازي درباره فضايل واهميت بي مانند ماه رجب سخناني ايراد نمود وگفت: لفظ «رجب» آن چنان که در کتب لغت آمده است به معناي حيا، شرم، واهمه، احترام وبزرگ داشتن است. ماه رجب يکي از چهارماه حرام است که سه ماه ديگر يعني ذي قعده، ذي حجه ومحرم پياپي مي باشند.

وي در ادامه، روايات رسول خدا واهل بيت عليهم السلام را که درباره اهميت ماه رجب صادر شده است، پرشمار توصيف کرد وگفت: از رسول خدا صلي الله عليه وآله روايت شده است که فرمودند: خداي متعال در آسمان هفتم فرشته اي نهاده است که «داعي» نام دارد. هنگامي که ماه رجب فرا مي رسد آن فرشته هرشب تا به صبح چنين ندايي سر مي دهد: خوشا به حال ذاکران، خوشا به حالت اطاعت کنندگان. وخداي متعال نيز مي فرمايد: من هم نشين کسي هستم که با من هم نشين شود وفرمان بردار کسي هستم که فرمانم اطاعت نمايد وهرکه از من آمرزش بطلبد او را مي آمرزم. اين ماه، ماه من وبندگان من هستند ورحمت، از آنِ من است. پس هرکه در اين ماه مرا بخواند پاسخش مي گويم وهرکه از من حاجت بخواهد، او را حاجت روا مي کنم وهرکه از من هدايت بخواهد او را راهنمايي خواهم نمود. من اين ماه را ريسماني ميان خود وبندگانم قرار دادم که هرکه بدان چنگ زند به من مي رسد.(3)

نيز از آن حضرت نقل است که فرمودند: همانا ماه رجب شهرالله الأصم وماهي عظيم است. اين ماه را از آن رو «اصم» ناميده اند که هيچ يک از ماه هاي ديگر از نظر حرمت وفضيلت نزد خدا به پاي اين ماه نمي رسند.(4)

نيز فرمودند: رجب شهرالله الأصب است که رحمت خدا در اين ماه به سرشاري بر بندگان فرو مي ريزد.(5)

اميرمؤمنان علي عليه السلام فرمودند: رجب ماه من، شعبان ماه رسول خدا صلي الله عليه وآله ورمضان ماه خداي عزوجل است.(6)

از امام موسي کاظم عليه السلام نيز نقل است که فرمودند: رجب ماه عظيمي است که خدا نيکي ها را در آن مضاعف مي سازد وبدي ها را مي زدايد.(7)

وي در پايان به مناسبت هاي شادي بخش اين ماه چون ميلاد بابرکت امام جواد وحضرت امير عليهماالسلام ونيز مبعث پيامبر صلي الله عليه وآله اشاره نمود وتأکيد کرد: شايسته است که از فرصت معنوي اين ماه براي خودسازي وآراستگي به فضايل اخلاقي بهره برداري کنيم. از آن جا که نيکي ها در اين ماه پاداش مضاعف دارد، هرکس در راه اصلاح نفس در اين ماه گام بردارد بي شک توفيق مضاعف خواهد داشت.

1. کافي، ج8، ص337 (حديث الذي احياه عيسي عليه السلام).

2. کتاب من لايحضره الفقيه، ج4، ص368 (باب النوادر...).

3. اقبال، ص628 (فصل فيما نذکره من حديث الداعي).

4. وسايل الشيعه، ج10، ص475 (باب26ـ استحباب صوم رجب کله...).

5. بحارالانوار، ج94، ص36 (باب55ـ فضائل شهر رجب و...، حديث16).

6. شيخ مفيد، مسار الشيعه، ص56 (باب شهر رجب).

7. کتاب من لا يحضره الفقيه، ج2، ص92 (باب27ـ ثواب صوم رجب...).