برخي از دانش آموزان دختر ودبيران دبيرستان هاي کرج با آية الله العظمي سيد صادق شيرازي ديدار کرده وبه رهنمودهاي پدرانه ودلسوزانه ايشان گوش فرا دادند.

ايشان فرمودند: «يکي از امور مهمي که از ابتداي زندگي، يعني در سن جواني بايد بدان التفات داشته باشيم ودرباره آن انديشه کنيم، شناخت ومنشأ وعامل خوشبختي در زندگي است. بايد بکوشيم اين عامل را در خود ايجاد کنيم تا ان شاء الله از سعادتمندان باشيم».

حضرت آية الله العظمي شيرازي افزودند: «خوشبختي وبرخورداري از يک زندگي سعادتمندانه ارتباطي با ثروت ندارد. چه بسا کساني که از ثروت هاي کلان برخوردارند، ولي از زندگي لذت نمي برند وحتي از نعمت خواب آسوده نيز محرومند وچه بسا برخي از آنان هنگامي که سر بر بالشت مي نهند خود را سرزنش مي کنند وبا عذاب وجدان دست به گريبان مي باشند.

خوشبختي به دانش نيز بستگي ندارد واين طور نيست که هرکس به سطوح بالاي علمي دست يابد خوشبخت است. کم نيستند کساني که دست به خودکشي مي زنند ودر شمار دانشمندانند. خوشبختي همچنين به مقام، شهرت، جايگاه اجتماعي، حسب ونسب واموري از اين دست نيز ارتباط ندارد.

سعادت آدمي واحساس خوشبختي در صورتي تحقق مي يابد که اين فقره از دعاي ابوحمزه ثمالي ـ که در ماه مبارک رمضان آن را مي خوانيم وگفتار امام سجاد عليه السلام است ـ تحقق يابد. آن جناب مي فرمايد: «ورضّني من العيش بما قسمت لي؛ خدايا، مرا در زندگي به آنچه برايم مقرر فرموده اي راضي کن». بدين معنا که آدمي به قسمت الهي وآنچه خدا برايش مقرر فرموده راضي وقانع باشد. البته اين، منافاتي با کار وتلاش ندارد وهرگز بدين معنا نيست که انسان در خانه اش بنشيند ودست از تلاش بردارد وبگويد: اين قسمت من است!

ايشان افزودند: «يکي از زنان سعادتمند ويکي از نمونه هاي رضايت به قسمت وقضاي الهي زن فرعون است که خدا او را ضرب المثل والگو قرار داده وفرموده است: «وَضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِّلَّذِينَ ءَامَنُوا امْرَأَتَ فِرْعَوْنَ إِذْ قَالَتْ رَبِّ ابْنِ لِي عِندَکَ بَيْتًا فِي الْجَنَّةِ وَنَجِّنِي مِن فِرْعَوْنَ وَعَمَلِهِ...؛(1) خدا براي کساني که ايمان آورده اند زن فرعون را مثال مي زند، آن گاه که گفت: پروردگارا، برايم در بهشت نزد خود خانه اي بنا کن ومرا از فرعون وعملش نجات ده».

خداي متعال در اين آيه از همه مؤمنان مي خواهد اين زن را که در فضاي آکنده از سرکوب وستم وفشار قرار داشت وبا انواع بلا ودشواري مواجه بود، سرمشق خود قرار دهند؛ زيرا شوهر او فرعون، طاغوت جبار وستمگري بود که به هيچ يک از مردم رحم نمي کرد وحتي همسرش را مورد انواع آزار قرار داد ودر نهايت او را کشت.

در حقيقت اين زن به قدر توان خود براي جلوگيري از فساد وتغيير آن کوشيد وبه دست طاغوت زمان خود ـ که شوهرش بود ـ کشته شد».

ايشان در پايان تأکيد نمودند: «بنابراين مادامي که آدمي در اين دنياست بايد در راه صلاح واصلاح وجلوگيري از ستم وفساد بکوشد ودر اين راه ودشواري هاي آن صبر واستقامت ورزد وبه قسمت الهي راضي باشد.

1. تحريم(16)، آيه11.