روز سه شنبه 16 اسفند ماه 84 جمعي از دبيران معارف اسلامي [ديني] شهر رباط کريم با حضرت آيةالله العظمي سيد صادق شيرازي در دفتر ايشان در شهر مقدس قم ديدار، وبه رهنمودهاي ايشان گوش فرا دادند.

مرجع عالي قدر طي اين ديدار اظهار داشتند: «تمام اعمال انسان چه خوب باشند وچه بد به خود او بازمي گردند وانسان احساس مي کند اگر به کسي ستم کند روزي نتيجه ظلم خود را مي بيند وعواقب منفي ظلم او، در همين دنيا به خودش بازمي گردد.

ايشان افزودند: «کارهاي نيک انسان نيز از اين قاعده مستثنا نيستند وآثار وبرکات افعال نيک آدمي در همين دنيا مشهود است. نقل شده است که در روزگاران گذشته دو برادر بودند که در کار کشاورزي شريک هم بودند. يک روز پس از برداشت، تمام گندم ها را در حياط خالي کردند. شب هنگام يکي از آن دو که متأهل بود با خود گفت: برادرم که مجرد است نياز به تشکيل زندگي دارد، ولي من متأهل هستم، خوب است مقداري از سهم گندم خود را روي گندم برادرم بريزم. او همان نيمه شب برخاست ومقداري از سهم گندم خود را روي گندم هاي برادرش ريخت. برادرش که مجرد بود نيز ساعتي بعد برخاست وبا خود گفت: برادرم عيال وار است ولي من زن وبچه ندارم، خوب است مقداري از گندم هايم را به سهم گندم او اضافه کنم. او نيز همان کار را کرد وفردا صبح که برخاستند وهر يک سهم خود را وزن کرد با تعجب ديدند که سهم هر کدام بيشتر از معمول است به نحوي که مجموع وزن هر دو سهم، از وزن کل گندم هايي که درو کرده اند بيشتر است.

ايشان در ادامه فرمودند: اين يک حقيقت نامرئي ولي ثابت شده ومحسوس است. نتيجه اعمال ما ـ ولو پس از گذر ساليان متمادي ـ به خود ما باز مي گردد وهيچ کار خوب وهيچ سخن نيک در اين جهان حرام نمي شود. از اين رو خوب است همگي تصميم بگيريم جز کار نيک وخيرخواهي براي ديگران از ما صادر نشود وبا ديگران همان گونه رفتار کنيم که دوست داريم با ما رفتار کنند. اتخاذ چنين تصميمي ـ به خصوص در دوران جواني ـ باعث سعادت دنيا وآخرت مي شود.

ايشان تأکيد کردند: حتي در قبال کساني که رفتار نامناسبي با ما دارند بايد با خوبي وهمان طور که براي خودمان مي پسنديم رفتار کنيم واين کليد سعادت است.

پس از ايشان حجة الاسلام والمسلمين سيد حسين شيرازي به ايراد سخنراني پرداخت و ضمن اشاره به حديث «التَّلَطُّفُ فِي الحيلَةِ أجدي مِنَ الوَسيلَةِ؛ چاره گري هاي نيکو از به کاربردن وسايل وراه کارهاي مستقيم ومتعارف سودمندتر است»(1)، اظهار داشت: لفظ «حيله» در زبان فارسي معنايي مثبت ندارد وبه معناي نيرنگ است، اما در لغت غربي حيله هم معناي مثبت دارد وهم معناي منفي، ودر اصل به معناي پوشاندن، کار کوتاه کردن، وميانبر زدن وچاره گري است. براي مثال در ماجراي عاشورا وقتي حضرت سيدالشهدا عليه السلام بر بالين قمربني هاشم عليه السلام آمدند فرمودند حيله وچاره گري من کم شد.

وي افزود: «وسيله» عبارت است از برآوردن حاجت از طريق مستقيم ومعمولي، درحالي که «حيله» رسيدن به هدف از راه هاي نزديک تر است. تعبير «التلطّف في الحيلة» در کلام حضرت از خود «حيله» هم لطيف تر است وناظر به حيله هايي است که از نزديک ترين راه ها ما را به هدف مي رساند.

وي در بخش ديگري از سخنانش بر اهميت تربيت فرزندان تأکيد کرد وبا دشوار توصيف نمودن مسئله تربيت گفت: در مسئله تربيت فرزندان نيز برخي از راه کارها، ابزارهاي مستقيم تربيت است که ما آن را «وسيله» تربيت مي دانيم. در مقابل برخي از راه کارهاي لطيف تر وزيرکانه تر نيز وجود دارد که به طرزي سريع تر وبا تلاش کم تر ما را به اهداف تربيتي مي رسانند که مي توان آن ها را «حيله»هاي تربيتي ناميد. استفاده از حليه ها وابزارهاي لطيف تر در تربيت فرزندان در حقيقت راه هاي ميانبر تربيتي است.

وي خاطرنشان کرد: در روايت آمده است که دوسوم عقل، خود را به ناداني زدن است. در حقيقت اين دستورالعمل يک راه ميانبر براي تهذيب نفس ومبارزه با بسياري از رذايل اخلاقي است.

1. غررالحکم ودرر الکلم، ص243.